You Tarzan…

Het zachte gezoem verstomt en maakt plaats voor een oorverdovende stilte… Wat krijgen we nou? Batterijen leeg! Uitgerekend nu! Met een woeste ruk trek ik de lade van mijn nachtkastje open om nieuwe batterijen te pakken. Wat een irritante onderbreking! Het enige dat ik na wat gegraai echter vind is de lege verpakking die ooit zes batterijen bevatte. Mijn hersenen maken overuren. Waar heb ik nog nieuwe batterijen liggen? Ik vlieg de trap af naar beneden en kijk in de deur van de koelkast. Nope, twee mini penlights is het enige wat ik nog heb.

De zolder dan, pfff. Daar heb ik tussen de vakantiespullen vast nog wel een zaklamp liggen die op batterijen werkt. Nadat ik, met enige moeite, een aantal koffers en tentjes aan de kant heb gezet kan ik eindelijk bij de doos waar de kleinere kampeerspullen inzitten. “Zaklamp, zaklamp”, mompel ik verhit. En ja hoor, daar is ie dan. Vlug opendraaien, batterijen eruit halen en dan….Shit! Er zit zo’n dikke batterij in, daar heb ik niets aan! Ik moet van die gewone, huis-tuin-en keuken batterijen hebben! Wacht even, ik heb ooit in een grijs verleden een batterij oplader gekocht, wie weet zitten er daar nog wat in! Even later kom ik tot de ontdekking dat ze er wel inzitten, maar leeg zijn. Opladen kost weer uren! Hijgend van inspanning loop ik opnieuw de trap weer op. Ik ben nog steeds verhit, maar dan anders. Eenmaal terug op mijn slaapkamer zie ik hoe Tarzan levenloos in mijn bed ligt. Uitgerekend op het moment suprème liet hij het afweten. De lul!

Toen mijn laatste partner de deur achter zich dichttrok en daarmee mijn seksleven ook mijn leven uit liep, besloot ik de man in te ruilen voor een Tarzan. Een mens heeft ook zo zijn behoeften, nietwaar? En een man van vlees en bloed hoefde ik voorlopig niet meer, daar had ik mijn buik even vol van. Op mannenjacht gaan was dus geen optie, wanneer ik ‘lekkere trek’ had. En zoals mijn tante altijd pleegt te zeggen: ”Als ik zin heb in worst, koop ik toch ook geen heel varken?”

Dus werd de jacht op Tarzan geopend en hij kwam, zag en overwon. Voor iedere zin een gewenst toerental. Ik hoef de aanwijzingen naar hem toe, niet eens subtiel te brengen: hij is niet zo vlug op zijn teentjes getrapt. Sterker nog, die heeft hij niet eens! Subtiliteit en tact, daar hecht mijn Tarzan geen waarde aan. Hij heeft nooit spierpijn of kramp en hoeft zelf niet aan zijn gerief te komen. Ik hoef alleen maar aan mijn eigen genot denken en mag schaamteloos genieten. Ook hoef ik hem na afloop nooit te zeggen hoe geweldig hij was en dat hij toch echt met stip, de lekkerste en de beste minnaar is die ik ooit heb gehad. Ik hoef zelf maar voor één ding te zorgen…

Juist ja.