Shocking klem

En toen zat ik dus klem. Nou ja, het was niet zo dat ik echt shocking klem zat, maar het lukte me niet om ergens grip te krijgen en op te staan. Terwijl me dat de dag ervoor nog wel gelukt was. In de eerste instantie weigerde ik het dan ook te geloven. Ik bedoel maar, alleen oude mensen kunnen niet zelfstandig uit een bad klimmen. En ik ben nog lang niet oud. Niet zó oud tenminste… Maar toch zat er weinig beweging in. En omdat ik mezelf verwend had met een oliebadje, waren mijn handen spekglad.

Lang leve het rukken!

Minister Plasterk van onderwijs vindt dat jongeren op school weerbaarder gemaakt moeten worden tegen de seksueel getinte beelden in de media. De dubbele moraal die er heerst dat jongens stoer zijn wanneer ze veel meisjes hebben gehad en dat meisjes sletjes zijn als ze met een aantal jongens het bed hebben gedeeld, is hardnekkig en niet eerlijk.

Afscheid van een viervoeter

Haar grote bruine ogen kijken alleen nog maar op verzoek omhoog en dan wordt pijnlijk duidelijk hoe zwaar ze het heeft. Haar trieste blik snijdt genadeloos door mijn ziel. Haar lichaam staat als een snaar die te strak gespannen is. Verbeeld ik het me of ademt ze anders nooit zo snel? Ze zet haar achterpoten schrap om de pijn beter op te kunnen vangen. Af en toe zet ze een heel klein stapje vooruit, maar zelfs dat kost haar veel energie: kostbare kracht die ze nu eigenlijk niet lijkt te kunnen missen. Haar staart – normaal vrolijk kwispelend – houdt ze strak tussen haar achterpoten. Ze draagt haar lot zonder zelfs maar één keertje te janken. Dit in tegenstelling tot haar baasje. Zijn tranen trekken een spoor over zijn wangen, bij het zien van zoveel leed.

De kater komt later

Terwijl ik voorzichtig overeind kom, moet ik de neiging onderdrukken om mijn hoofd met beide handen te ondersteunen. Door een dikke mist, banen herinneringen aan een rijkelijk met alcohol besprenkelde avond zich een weg naar mijn bewustzijn. Niet alle grijze hersencellen zijn vernietigd door de alcohol, concludeer ik nuchterder dan ik me voel. Ik knijp mijn ogen tot spleetjes om mezelf te beschermen tegen de acute pijnscheuten in mijn hoofd, als gevolg van die oogverblindende zon die vrolijk de slaapkamer binnenschijnt. En ik bedenk dat zelfs dénken zeer doet.

De huilende man

Nadat Jacques Herb in 1971 een gigantische hit scoorde met de tranentrekker ‘Manuela’, gooide hij het een jaar later ineens over een heel andere boeg, door stellig te beweren dat een man niet mag huilen. Een tikje inconsequent als je het mij vraagt. Maar sinds de komst van de metroman is dát probleem in ieder geval niet meer aan de orde. Mannen van nu mogen – net als vrouwen – hun tranen ongegeneerd de vrije loop laten. Tenminste, zo wordt beweerd… Dat een huilende man toch nog heel gevoelig ligt bij vrouwen, bleek onlangs tijdens een verhitte discussie in een kroeg.