Ik heb heel wat kikkers gekust, in de hoop dat ze vroeg of laat in een prins zouden veranderen. Ook heb ik prinsen gekust, die uiteindelijk kikkers bleken. Mannen die pakken wat ze pakken konden, zoals het een echte kikker betaamt. Mannen die – eenmaal ontmaskerd – luid kwakend bij me weg gingen, of die brullend door mij hoogstpersoonlijk buiten werden gezet.
De hele emancipatie ten spijt, is het nog steeds zo dat vrouwen veel meer tijd aan het huishouden en het opvoeden van kinderen besteden, dan hun mannelijke eega’s. Manlief wil best een keer de stofzuiger pakken of een afwasje wegwerken, maar wc’s schoonmaken of ramen lappen laat hij meestal toch aan haar over. Net zoals de tandartsbezoekjes, het helpen op school of het verschonen van een bed, als een van de kindertjes de boel heeft ondergekotst.
Je hebt het niet slecht, dat is het niet. Maar ook niet meer goed. In de lange, slapeloze nachten waarbij het – anders zo nerveuze -getik van de wekker zelfs iets geruststellends heeft en de maan getuige is van jouw stille verdriet, ga je dieper dan ooit. Op zoek naar antwoorden die zich verstopt hebben in je onderbewustzijn. Althans, zo lijkt het. Antwoorden die simpelweg weigeren zich in volle omvang aan je te tonen, omdat ze te complex zijn om ineens te doorzien. Confronterende vragen waren rond in je onrustige brein en vertalen zich in hardnekkig, vastzittende spieren.
Ik sta in het pashokje van de plaatselijke lingeriezaak. De tl-verlichting flatteert me duidelijk niet en de grote spiegel geeft iedere oneffenheid op mijn lelieblanke lichaam genadeloos weer. Ze zouden hier zonnebrillen neer moeten leggen en aan sfeerverlichting moeten doen, mopper ik terwijl ik aan het passen ben.
Mag ik even klagen? Gewoon hardop zeggen dat we massaal zijn doorgeschoten in het poldermodel, wat betreft het opvoeden van onze kinderen? En wat is het resultaat? We hebben een heel koninkrijk vol met verwende prinsjes en prinsesjes gekweekt! Mama’s kleine jongen en papa’s kleine meisje, gepamperd van de wieg tot de dag dat ze het huis uitgaan.
Ik voel me net Sherlock Holmes, zoals ik de laatste dagen door mijn huis heen sluip. Oplettend en onderzoekend. Links kijkend, blik omhoog over de muur heen tot aan het plafond en weer terug tot op de vloer. Check. Niets aan de hand. Het ritueel herhaalt zich, maar dan naar rechts. Ook daar is de kust veilig. Mooi zo, dan kan ik mijn weg rustig vervolgen. Ik haal opgelucht adem.
“Dit is de limiet” besluit ik, genadeloos eerlijk naar mezelf kijkend. Ik sta in mijn Eva’s kostuum voor de grote spiegel in mijn slaapkamer. Het daglicht valt niets verhullend door de raam naar binnen. En dat kijkt héél anders dan met een gedimd sfeerverlichtinkje ’s avonds, dat kan ik je wel vertellen!
Ik heb al dágen, precies onder mijn ribben een raar gevoel. Niet dat het zeer doet, maar het voelt gewoon heel anders dan anders. En het zit aan mijn rechterkant Wat zit er ook alweer allemaal rechts in je lichaam? Even denken. Mijn lever natuurlijk. Ja, dat is het ‘m. Oh jee, mijn lever…dat klinkt niet best! Dat is vast iets heel ernstigs! Even in mijn ogen kijken. Is het wit van mijn ogen soms geel? Hmm…nee, mijn huid dan misschien? Even bij daglicht kijken, nee, eerlijk is eerlijk, ik zie gewoon wit. Wel érg wit trouwens… Is ook niet goed.
“Hè Robert!”
“Ha die Champ, hoe-is-ie?”
“Goed hoor! Met jou ook alles oké?”
“Ja, prima meisje, met slechte mensen gaat het altijd goed, dat weet je toch?”
“Hé Robert, nou ik je toch spreek… Ik was afgelopen week in Hilversum en hoorde daar ineens jouw naam vallen.Ik wist niet wat ik hoorde! De stoere Jensen is een homo! Niet dat het mij iets uitmaakt hoor…. Maar waarom kom je er niet gewoon voor uit? Je hebt toch altijd zo’n grote mond?”
Kijkt U ook wel eens naar het programma ‘Beter in bed?’ En zit U dan misschien ook, net zoals ik, met hoogrode koontjes en kromme tenen als gevolg van plaatsvervangende schaamte? Toch lukt het me niet om door te zappen naar een andere zender. Ook al vind ik het programma nog zo gênant, ik zit aan de beeldbuis gekluisterd. Want érg fout, kan soms zó lekker zijn! De voyeur in mij komt naar boven en wil maar al te graag zien hoe anderen er een potje van maken. Geen beter vermaak dan leedvermaak, toch? Genadeloos komen de bedblunders, de vroegtijdige ejaculaties, en de als Lassie-likkende-mannen aan bod.
Ik herken hem aan duizend dingen, maar vooral aan zijn manier van lopen. Hij ziet er nog steeds goed uit, erg goed zelfs. Ook heeft hij nog steeds dat tikje arrogante, zelfverzekerde, dat hem voor veel vrouwen onweerstaanbaar maakt. Hij kan het goed hebben. Het was ook niet zomaar dat ik voor zijn charmes viel.
Het is broeierig warm. Wat zeg ik: het is heet! Zeker in een auto zonder airco, zoals de mijne, is het nauwelijks te harden! Ik sta stil in een mini file in de binnenstad, en snak naar een zuchtje wind. wat maar niet komt. Dus rest mij niets anders, dan me neer te leggen bij mijn situatie en die te accepteren zoals die is. Ik probeer wat afleiding te vinden en kijk eens om mij heen. Bouwvakkers rechts van mij, een grijs gebouw links van mij. Ik kijk dus liever naar rechts.