Shocking klem

En toen zat ik dus klem. Nou ja, het was niet zo dat ik echt shocking klem zat, maar het lukte me niet om ergens grip te krijgen en op te staan. Terwijl me dat de dag ervoor nog wel gelukt was. In de eerste instantie weigerde ik het dan ook te geloven. Ik bedoel maar, alleen oude mensen kunnen niet zelfstandig uit een bad klimmen. En ik ben nog lang niet oud. Niet zó oud tenminste… Maar toch zat er weinig beweging in. En omdat ik mezelf verwend had met een oliebadje, waren mijn handen spekglad. In gedachten zag ik al voor me, hoe ik mezelf met enorme krachtinspanning omhoog zou hijsen en hoe mijn handen weg zouden glijden en ik keihard onderuit zou gaan en mezelf heel erg veel pijn zou doen. En ik houd niet van pijn. Daarnaast was ik een weekendje-weg. In een hotel. En om het ontbijt nog te halen moesten we een beetje opschieten. Dus een ritje ziekenhuis zou niet zo goed uitkomen, qua tijd en zo. En een hongerige maag in combinatie met de lucht van ether, werkt niet goed bij mij. Dat weet ik uit ervaring. Daar ga ik bijna bewusteloos van vallen. Zéker in combinatie met bloed. En als ik bewusteloos neer zou vallen – op die keiharde ziekenhuisvloer – dan zou ik dubbel gewond raken. Ook niet fijn voor mij. Dus was voorzichtigheid geboden.

Ik dacht snel diep na, want onderkoeling dreigde en dan is helder denken onmogelijk. Het bad was in de tussentijd al leeg gelopen en ik had het best wel koud. Toen probeerde ik mezelf maar om te draaien – op handen en knieën – om dan op te kunnen staan. Maar het bad was smal en ik ben, nou ja, dat niet. Dus omdraaien ging ook niet. Terwijl ik dat krampachtig probeerde, zat ik binnen de kortste keren met mezelf in de knoop. En zag het zó voor me, dat ik op mijn buik in de badkuip zou belanden, ondertussen mijn rug of kont zou bezeren aan de kranen en dat mijn nek achterover zou worden gedwongen, vanwege de vorm van het bad. Geen strak plan dus. Gisteren was het me nog gelukt. En ik was dan wel heel erg goed uit eten geweest ‘s avonds, maar het kon niet zo zijn dat ik ineens zoveel zwaarder was geworden.

Goede raad was duur. En mijn gevoel van onmacht en schaamte nam inmiddels dramatische vormen aan. Ik zag al helemaal voor me, hoe de roomservice mij zou vinden… En dat was geen prettig vooruitzicht. Misschien dat ik die mensen de rest van mijn leven nooit meer zou zien, maar ik wilde het risico niet nemen. Het idee dat zij tijdens koffiepauzes of bedrijfsuitjes hun meest bizarre ervaringen met elkaar zouden uitwisselen en dat ik daarbij zou horen, kon ik niet verdragen. Dan liever mijn trots inslikken en om hulp roepen. Mijn kamergenoot zou me vast wel horen. En we waren al ooit samen naar de sauna geweest, dus hij is wel wat gewend. Met mij. Wat bloot betreft.

Ik ben hem tot op heden nog steeds dankbaar dat hij meteen tot actie overging toen hij me in mijn benarde positie zag zitten. Maar nog dankbaarder ben ik voor het feit dat hij zijn gezicht in plooi hield en ook de rest van de dag geen grapjes maakte over mij in combinatie met takelwagens of gestrande walvissen. Ik bedoel, dat zou ik zelf ook nooit doen. Echt niet. Ik zou het alleen maar aan vrienden vertellen tijdens een borrel. Of aan collega’s tijdens een bedrijfsuitje. En dan heel hard lachen. Maar naar hem toe zou ik zwijgen als het graf. Erewoord. Want leuk is anders.