De huilende man

Nadat Jacques Herb in 1971 een gigantische hit scoorde met de tranentrekker ‘Manuela’, gooide hij het een jaar later ineens over een heel andere boeg, door stellig te beweren dat een man niet mag huilen. Een tikje inconsequent als je het mij vraagt. Maar sinds de komst van de metroman is dát probleem in ieder geval niet meer aan de orde. Mannen van nu mogen – net als vrouwen – hun tranen ongegeneerd de vrije loop laten. Tenminste, zo wordt beweerd… Dat een huilende man toch nog heel gevoelig ligt bij vrouwen, bleek onlangs tijdens een verhitte discussie in een kroeg. Onder de dames die zich die avond in de discussie mengden, roepen huilende mannen niet zozeer ontroering op, maar vooral ook ergernis. Uiteindelijk concludeerden we, dat een man onder bepaalde omstandigheden best mag huilen, míts hij rekening houdt met een aantal ongeschreven regels op dat gebied. Allereerst: de reden van zijn verdriet moet ernstig en invoelbaar zijn. We moeten het kunnen snáppen. Ook mag een man niet te snel huilen, anders valt hij voor ons al gauw in de categorie ‘watje’. Daarnaast moet een huilende man vooral ook laten blijken dat hij – ondanks zijn tranen – nog steeds in control is. We reageren namelijk acuut allergisch op theatrale huilebalken en oeverloos dramatisch gesnotter. We ergeren ons groen en geel aan het soort mannen dat in een paar uur tijd meer tranen vergiet dan wijzelf in een heel jaar, ínclusief onze premenstruele huilbuien, die eigenlijk niet tellen…

Het ligt er trouwens ook nog aan wáár de huilende man zijn tranen laat vloeien. Een man die veel publiek nodig heeft bij zijn verdriet, wordt door ons genadeloos afgestraft en op standje negeer gezet. Dat zal ‘m leren! Tranen van ontroering mógen, mits hij ze niet te pas en te onpas laat vloeien, want dan boet hij aan geloofwaardigheid in. We vinden het best dat hij zijn emoties toont, maar dat hoeft niet altijd gepaard te gaan met natte ogen. We zien graag dat hij een béétje stoer blijft. Emotioneel incontinente mannen verliezen hun aantrekkingskracht al snel, daar waren wij het allemaal roerend over eens.

Persoonlijk wordt de aanblik van een snotterende man me ook al snel teveel, uitzonderingen daargelaten. Want wat móet ik ermee? Al bij de eerste voortekenen van een huilbui, waaronder het krampachtig slikken en een trillende onderlip, roept alles in mij “Néééé!” Maar meestal is er dan al geen houden meer aan… Zo’n man dóet iets met mij: ik verstar ter plekke en verander emotioneel in een koelkast. In plaats van de noodlijdende man moederlijk aan mijn borst te drukken, hem zachtjes over zijn rug te wrijven en te zeggen dat het allemaal wel goed komt, zit ik met een afstandelijke blik te wachten tot zijn persoonlijke Tsunami over is en we de draad van het gesprek weer gewoon op kunnen pakken. Een schouderklopje op een meter afstand en wat krampachtig meelevend gemompel, is het enige dat ik op zo’n moment op kan brengen. Meer heb ik gewoon niet in me. Ik ben toch meer van het type ferme jongens, stoere knapen.

Want zeg nou zelf: een man die eerder naar zijn zakdoek grijpt dan jij, daar kun je bij een windkracht tien aan tegenslagen in je leven, toch niet écht op leunen?!