Onbewust asociaal?

Ik rochel nooit en spuw al helemaal geen fluim op straat. Ook boer ik nooit luid. Soms ontglipt me per ongeluk een windje, maar gelukkig ben ik op zo’n moment meestal alleen. Ik gooi geen troep op straat en laat mijn kinderen na Oudjaar de rotzooi van hun eigen vuurwerk opruimen. Ik meld het vooraf aan mijn buren wanneer ik een feestje geef en zorg ervoor dat de geluidsoverlast binnen de perken blijft. Ik tutoyeer mensen pas, wanneer ze aangeven dat dat prima is. Ik bel bij voorkeur niet in het openbaar. En als mijn mobiel onverwachts tóch gaat wanneer ik in de rij bij de kassa sta, kap ik de beller snel af met de mededeling dat ik spoedig terug zal bellen.

Geen cent te makken?!

De Frogertjes gaan in de bijstand. Ze gaan hun riante villa in het Gooi verlaten om zich te vestigen in een ‘achterstandswijk’ in Hilversum. Hun nieuwe huis moeten ze in zien te richten met een schamele 1000 euro. Natas en René gaan publiekelijk afzien, beknibbelen en iedere eurocent zeker drie keer omdraaien voor ze hem uitgeven. Dus zien we straks hoe Natas via internet een bankstel en eetkamerstoelen scoort voor slechts 40 euro. En hoe ze het een maand lang redden zonder schoonmaakster, au-pair, tuinman en chauffeur.

Van kikkers en prinsen

Ik heb heel wat kikkers gekust, in de hoop dat ze vroeg of laat in een prins zouden veranderen. Ook heb ik prinsen gekust, die uiteindelijk kikkers bleken. Mannen die pakken wat ze pakken konden, zoals het een echte kikker betaamt. Mannen die – eenmaal ontmaskerd – luid kwakend bij me weg gingen, of die brullend door mij hoogstpersoonlijk buiten werden gezet.

Cursus man-zijn

De hele emancipatie ten spijt, is het nog steeds zo dat vrouwen veel meer tijd aan het huishouden en het opvoeden van kinderen besteden, dan hun mannelijke eega’s. Manlief wil best een keer de stofzuiger pakken of een afwasje wegwerken, maar wc’s schoonmaken of ramen lappen laat hij meestal toch aan haar over. Net zoals de tandartsbezoekjes, het helpen op school of het verschonen van een bed, als een van de kindertjes de boel heeft ondergekotst.

De strijd gestreden

Je hebt het niet slecht, dat is het niet. Maar ook niet meer goed. In de lange, slapeloze nachten waarbij het – anders zo nerveuze -getik van de wekker zelfs iets geruststellends heeft en de maan getuige is van jouw stille verdriet, ga je dieper dan ooit. Op zoek naar antwoorden die zich verstopt hebben in je onderbewustzijn. Althans, zo lijkt het. Antwoorden die simpelweg weigeren zich in volle omvang aan je te tonen, omdat ze te complex zijn om ineens te doorzien. Confronterende vragen waren rond in je onrustige brein en vertalen zich in hardnekkig, vastzittende spieren.