De strijd gestreden

Je hebt het niet slecht, dat is het niet. Maar ook niet meer goed. In de lange, slapeloze nachten waarbij het – anders zo nerveuze -getik van de wekker zelfs iets geruststellends heeft en de maan getuige is van jouw stille verdriet, ga je dieper dan ooit. Op zoek naar antwoorden die zich verstopt hebben in je onderbewustzijn. Althans, zo lijkt het. Antwoorden die simpelweg weigeren zich in volle omvang aan je te tonen, omdat ze te complex zijn om ineens te doorzien. Confronterende vragen waren rond in je onrustige brein en vertalen zich in hardnekkig, vastzittende spieren. Je bent hard voor jezelf en pijnigt jezelf keer op keer met dezelfde vragen. Waar is het misgegaan? Wanneer ben je opgehouden haar lief te hebben? Het moment waarop je je met een schok realiseerde dat het idee om haar aan te raken, niet meer aantrekkelijk was, staat in je geheugen gegrift. Toch ging je verder. Met welke argumenten heb je toen in godsnaam je
geweten gesust? Wanneer ben je die onzichtbare grens overgegaan en besloot je te ontkennen dat dit wel degelijk het einde van jullie relatie inluidde? Net zoals de verliefdheid ooit met luid tromgeroffel zijn intrede had gedaan, had je achteraf gezien ook alarmbellen verwacht op het moment dat de intimiteit – in de breedste zin van het woord – verdween. De alarmbellen openbaarden zich uiteindelijk aan je in de vorm van irritaties, die zich op hun beurt weer vertaalden in langere werkdagen. Je kon geen goede reden meer bedenken om op tijd naar huis te gaan.

Gelatenheid wordt afgewisseld met goede voornemens er toch nog iets van te maken. Samen uit eten; iets waar jullie vroeger zo van konden genieten. Het schrille contrast met het verleden is pijnlijk, wanneer je ontdekt dat je elkaar werkelijk niets anders meer te zeggen hebt, dan inhoudsloze oppervlakkigheden: “Mooie inrichting, heel stijlvol.” Je knikt slechts in het wrange besef dat de woorden die er écht toe doen, onuitgesproken blijven. De stilte die dat besef achterlaat is oorverdovend. Onmacht viert hoogtij en is slechts af te lezen aan de teleurstelling op haar gezicht. Zij is net als jij, ook niet bij machte om die neerwaartse spiraal te doorbreken. Je ontdekt dat er geen schrijnender gevoel bestaat, dan het gevoel eenzaam te zijn binnen je relatie.

Het uitspreken van de beladen boodschap dat je alleen verder wilt gaan, geeft – hoe vreemd het misschien ook klinkt – aan beide kanten weer ruimte. Het lukt zelfs om voorzichtig, maar eerlijk, met elkaar te praten. Je had je nooit voor kunnen stellen dat je zelfs iets van troost zou vinden in elkaars verdriet. Ondanks de pijn, voelt dit stukken beter dan die immense twijfel van de afgelopen jaren.

Je ervaart steeds meer ruimte in je hoofd in de weken die volgen en je schouders ontspannen zich eindelijk weer. Je hoort jezelf plotseling weer schaterlachen en dat besef brengt opnieuw een brede glimlach op je gezicht. Je geniet van de ruimte die het huis en het grote bed je na haar vertrek bieden. Het regelmatige getik van de wekker is allang naar de achtergrond verdwenen en voor het eerst sinds tijden slaap je meer dan acht uur onafgebroken door. Als je slaapdronken je ogen opendoet en de zonnestralen door je gordijn heen ziet schijnen, voel je de hernieuwde energie door je lichaam stromen. En je weet dat de strijd eindelijk gestreden is.
Je bent jezelf weer.