Geen cent te makken?!

De Frogertjes gaan in de bijstand. Ze gaan hun riante villa in het Gooi verlaten om zich te vestigen in een ‘achterstandswijk’ in Hilversum. Hun nieuwe huis moeten ze in zien te richten met een schamele 1000 euro. Natas en René gaan publiekelijk afzien, beknibbelen en iedere eurocent zeker drie keer omdraaien voor ze hem uitgeven. Dus zien we straks hoe Natas via internet een bankstel en eetkamerstoelen scoort voor slechts 40 euro. En hoe ze het een maand lang redden zonder schoonmaakster, au-pair, tuinman en chauffeur. Maar als je weet dat de armoede zeer tijdelijk is, dan is het best vol te houden. Als je de schoolspullen voor je kinderen nog net in je ‘rijke’ periode hebt kunnen kopen, is de nood niet zo hoog. Als je wasmachine het maar een maand hoeft uit te houden, lig je ’s nachts niet te piekeren over hoe je het geld voor een nieuwe tweedehandse bijeen gesprokkeld krijgt. Als je kind uit pure armoede een keer een verjaardagspartijtje af moet zeggen, is daar best overheen te komen. Volgende maand haalt hij de schade immers gewoon weer in.

Maar goed, dit alles doen de Frogers niet ter eer en meerdere glorie van zichzelf. Dat ze niet bepaald armer worden van de 80.000 euro die zij voor deze docusoap schijnen te ontvangen, is een ander verhaal. De Frogers dienen met hun tijdelijke armoede een hoger doel: zij willen de aandacht vestigen op de armoede in Nederland en in het bijzonder op de voedselbanken. De meeste mensen die wekelijks bij de voedselbank een pakket afhalen, hebben grote financiële schulden. Deze worden natuurlijk niet zomaar kwijtgescholden. Dat lukt alleen door drie jaar lang een saneringsprogramma te volgen bij de Gemeentelijke Kredietbank en gedurende die tijd hebben ze geen nagel om aan hun kont te krabben.

Ook oud-minister Herfkens draagt de armoedebestrijding ook een warm hart toe. Eén van de milleniumgoals waar zij zich namens de VN mee bezig hield luidde: ‘Make poverty history’. Dat kan zij makkelijk roepen, met een jaarsalaris van maar liefst 225.750 dollar. Naast dit riante salaris kreeg onze ex-minister óók nog een subsidie van de Nederlandse overheid om haar dure appartement in New York te kunnen bekostigen. Inclusief verhuiskosten. Dat ze dat subsidiegeld nooit had mogen aannemen, had ze kunnen weten als ze de gedragscode van de VN goed had gelezen. Dat heeft ze niet gedaan… kan gebeuren. Maar wat schetst nu mijn verbazing? Omdat blijkt dat er geen kwade opzet in het spel is, wordt deze teveel ontvangen subsidie gewoon kwijtgescholden… Zomaar, alsof het niks is! Twee-honderd-tachtig-duizend-dollar aan onterecht verkregen subsidie, hoeft mevrouw de ex-minister niet terug te betalen aan de Staat der Nederlanden!

En dáár krijg ik nou toch zo’n ontzettende jeuk van! Wat een staaltje klassenjustitie! Alsof Jan met de pet, die per ongeluk teveel huursubsidie ontvangt, dat niet tot de laatste cent moet terug betalen! In dat geval is er geen overheid die zegt: “Ach meneer, het is wel goed zo, u deed het niet expres, laat maar zitten dat geld…” Mevrouw Herfkens is op haar beurt erg opgelucht door de kwijtschelding en sust nu haar geweten door een jaar lang – voor het symbolische bedrag van één dollar – voor de VN te gaan werken! Als goedmakertje. Laat me niet lachen! Misschien moet ze eens een jaartje of drie in Kollum gaan wonen: de armste gemeente van Nederland. Op bijstandsniveau. Dan kan ze in alle rust haar schuld afbetalen en de rest van haar inkomen besteden aan échte armoedebestrijding, in plaats van deze schijnvertoning!