Ik sta in het pashokje van de plaatselijke lingeriezaak. De tl-verlichting flatteert me duidelijk niet en de grote spiegel geeft iedere oneffenheid op mijn lelieblanke lichaam genadeloos weer. Ze zouden hier zonnebrillen neer moeten leggen en aan sfeerverlichting moeten doen, mopper ik terwijl ik aan het passen ben.
Mag ik even klagen? Gewoon hardop zeggen dat we massaal zijn doorgeschoten in het poldermodel, wat betreft het opvoeden van onze kinderen? En wat is het resultaat? We hebben een heel koninkrijk vol met verwende prinsjes en prinsesjes gekweekt! Mama’s kleine jongen en papa’s kleine meisje, gepamperd van de wieg tot de dag dat ze het huis uitgaan.
Ik voel me net Sherlock Holmes, zoals ik de laatste dagen door mijn huis heen sluip. Oplettend en onderzoekend. Links kijkend, blik omhoog over de muur heen tot aan het plafond en weer terug tot op de vloer. Check. Niets aan de hand. Het ritueel herhaalt zich, maar dan naar rechts. Ook daar is de kust veilig. Mooi zo, dan kan ik mijn weg rustig vervolgen. Ik haal opgelucht adem.
“Dit is de limiet” besluit ik, genadeloos eerlijk naar mezelf kijkend. Ik sta in mijn Eva’s kostuum voor de grote spiegel in mijn slaapkamer. Het daglicht valt niets verhullend door de raam naar binnen. En dat kijkt héél anders dan met een gedimd sfeerverlichtinkje ’s avonds, dat kan ik je wel vertellen!
Ik heb al dágen, precies onder mijn ribben een raar gevoel. Niet dat het zeer doet, maar het voelt gewoon heel anders dan anders. En het zit aan mijn rechterkant Wat zit er ook alweer allemaal rechts in je lichaam? Even denken. Mijn lever natuurlijk. Ja, dat is het ‘m. Oh jee, mijn lever…dat klinkt niet best! Dat is vast iets heel ernstigs! Even in mijn ogen kijken. Is het wit van mijn ogen soms geel? Hmm…nee, mijn huid dan misschien? Even bij daglicht kijken, nee, eerlijk is eerlijk, ik zie gewoon wit. Wel érg wit trouwens… Is ook niet goed.
