“Dit is de limiet” besluit ik, genadeloos eerlijk naar mezelf kijkend. Ik sta in mijn Eva’s kostuum voor de grote spiegel in mijn slaapkamer. Het daglicht valt niets verhullend door de raam naar binnen. En dat kijkt héél anders dan met een gedimd sfeerverlichtinkje ’s avonds, dat kan ik je wel vertellen! De zachte gloed van mijn slaapkamerverlichting verhult tenminste nog al mijn onregelmatigheden. Het kraterlandschap op mijn bovenbenen lijkt dan lang niet zo erg als nu, bij daglicht. Ook de gesprongen adertjes zijn veel minder zichtbaar in het zachtgele licht van het lampje op mijn nachtkastje.

Wanneer ik mijn blik, met een welhaast masochistische overgave, langzaam naar boven laat gaan, kom ik, veel eerder dan tien jaar geleden het geval was, mijn borsten al tegen. De zwaartekracht heeft toegeslagen en kraait de victorie, ook bij mij. Twee zwangerschappen en het nodige gejojo hebben duidelijk hun sporen achter gelaten. De beroemde ‘potloodtest’ is inmiddels way out of my league, zelfs als ik mijn schouders ver naar achteren zou strekken. Wat ik niet doe, want dan schiet het in mijn rug.

Over rug gesproken: die is ook niet meer wat het geweest is. Van de zijkant zie ik, o help, hoe er een huidplooi zichtbaar wordt waar voorheen, echt ik zweer het je, nog geen vetrol zat! Getver, ik ben in het bezit van zo’n oude wijven huidplooi, waar je strak zittende, ondersteunende bh nog eens extra de nadruk op legt als je een t shirtje draagt. Nu ik toch half gedraaid sta, krijg ik ook goed zicht op mijn bovenarmen, die, wanneer ik zwaai, naar links en rechts uitzwenken. Eén troost heb ik, als ik ooit mijn baan verlies, kan altijd nog op Schiphol gaan werken om vliegtuigen naar binnen te loodsen met mijn persoonlijke flappen.

En dan is daar nog mijn kont. Ik prijs mezelf gelukkig dat ik hem niet helemaal kan zien. Het gedeelte dat ik wel zie is immers al groot genoeg om er levenslange complexen aan over te houden. Ik shop dan ook uit principe niet bij winkels waar ze van dat soort spiegels hebben waar je jezelf helemaal in kunt zien. Oók van achteren. Wie dàt ooit bedacht heeft, snapt werkelijk niets van vrouwen. Er zitten grenzen aan wat ik verdragen kan. Die grens is nu bereikt. Nee, ik ga niet aan het zoveelste dieet beginnen. Vanaf vandaag ga ik mezelf accepteren zoals ik ben. In volle glorie.

Mijn lichaam is vanaf nu niet meer aartsvijand nummer één, maar het wordt mijn grootste vriendin. Mijn lijf en ik worden dikke maatjes! Ik heb me in de literatuur verdiept en zo moeilijk schijnt het niet te zijn. Ik moet gewoon dagelijks bloot voor mijn spiegel gaan staan en tegen mezelf zeggen dat ik mooi ben. Vroeg of laat zal ik het dan zelf ook gaan geloven en uitstralen. Nou, daar gaat ie dan. Ik haal een keer diep adem, repeteer in gedachten de mantra die ik gekozen heb, kijk mezelf recht in de spiegel aan en zeg uiterst serieus; “Meid, wat ben jij een lekker ding!” Ik laat het even tot me doordringen en val vervolgens bulderend van het lachen op mijn bed. Hahaha…wie houdt wie nu voor de gek?!


19 reacties

Anne · 19 september 2006 op 18:38

Heerlijk verhaal!

Ann · 19 september 2006 op 19:41

Schitterend verhaal! Ik hoop dat ik dat later niet hoef te doen.
😛

Prlwytskovsky · 19 september 2006 op 20:01

Ruimhartig als ik ben wil ik best met je meedoen door te beweren dat je een lekker ding bent maar dan wil ik wel kunnen putten uit een bredere informatiestroom. 😉

WritersBlocq · 19 september 2006 op 20:07

Ohhhhh Champ wat gaaf neergezet!!!! Ik heb echt schatergelachen, nee, geschaterbruld, nee, nou, whatever. Héérlijk.

Wil je er nog 1 voor gevorderden? Let op, komt ie:

Leg een spiegel op een bord. Ga ervoor staan, en kijk in de spiegel. Ja, nogmaals: hij is voor gevorderden, maar als je dát lukt, dan kan je alles 🙂

Dikke vette klefkus, fijn je weer vaker te lezen. En hee, last but not least: wat schrijf jij goed mens, helemaal te wauw.

Mosje · 19 september 2006 op 20:35

Ik dacht dat die potloodproef zo ging: je legt een potlood op je borst, en als hij eraf rolt dan is alles oké. Of heb ik het nou verkeerd begrepen?

Ma3anne · 19 september 2006 op 20:54

[quote]Wanneer ik mijn blik, met een welhaast masochistische overgave, langzaam naar boven laat gaan, kom ik, veel eerder dan tien jaar geleden het geval was, mijn borsten al tegen.[/quote]
De volgende keer van boven naar beneden kijken dan maar. :laugh:
Geweldige zelfspot, maar je vergeet je leuke koppie te beschrijven!

DreamOn · 19 september 2006 op 21:35

Ik heb ook zitten brullen van de lach; geweldige column. En je bezit iets dat veel belangrijker is dan het lijf hebben van een model: HUMOR, met hoofdletters en een gezonde dosis zelfspot.
Dat is veel meer waard, bovendien denk ik dat je schromelijk hebt overdreven!!! 😀 😀 😀

Siebe · 19 september 2006 op 21:58

Superleuk stukje!

KawaSutra · 20 september 2006 op 00:20

[quote]Mijn lijf en ik worden dikke maatjes! [/quote]
Perfecte column, je bent de Champ! 😀

DriekOplopers · 20 september 2006 op 00:45

Met plezier gelezen. Sterkte met de gewijzigde vormgeving en het bouwvolume. Je bent een groot mens.

Ik kan slechts in beperkte mate met je meevoelen. Ik heb cup AAAAAAAAA.

😀

Driek

KingArthur · 20 september 2006 op 09:37

Als van ouds. idd een lekker ding.

wendy77 · 20 september 2006 op 10:45

Ik wilde een stukje quoten, maar dat had Ma3 al gedaan. Die vond ik echt hilarisch.
Heel leuk verhaal 😀

melady · 20 september 2006 op 12:24

Krom gelegen van je uitstekende column, kon met moeite weer overeind komen.

[quote]mijn bovenarmen, die, wanneer ik zwaai, naar links en rechts uitzwenken.[/quote]

Dat noemen wij Wilhelmina-armen (Prinses Wilhelmina had die ook en die zwaaide wat af..)

😆

champagne · 20 september 2006 op 22:22

@ Trudy: ik weet dat ik mijn columns vaak overdrijf of met een hysterisch sausje overgiet. Ditmaal overdrijf ik (helaas) niet.
Nou ja, wat betreft het grootste gedeelte dan toch;-)

Neemt niet weg dat ik met veel plezier deze column heb geschreven en blij ben met jullie heerlijke reacties!

Saskia · 20 september 2006 op 23:20

Ik heb zitten snikken van het lachen: wat een ge-wel-dig geschreven stuk! Die humor maakt al het (herkenbare) gepieker van ons over je lijf dragelijk!! De glimlach is niet van mijn gezicht geweest en zit er nu, terwijl ik dit schrijf, nog breed op mijn gezicht geplakt. Bedankt, Champagne!!
Saskia

WritersBlocq · 20 september 2006 op 23:58

Ik heb hem uitgeprint en laten lezen op werk, en ook daar ben je vol lof ontvangen, dat je het maar weet 🙂 🙂

champagne · 21 september 2006 op 00:01

Hé WB, wat leuk! 🙂

Dees · 21 september 2006 op 08:31

Dit is de leukste die ik ooit van jou gelezen heb. Of ik ben de anderen een beetje vergeten, want het is te lang geleden Champagne… Heerlijke comeback, heb mee zitten bulderen.

BrokenHalo · 25 september 2006 op 12:55

Whuhahahahahah! Rol zowat van mijn bureaustoel af van het lachen, zal een vreemd gezicht zijn voor mijn collega’s:D:D:D:D!!!
Heerlijk…

Geef een reactie

Avatar plaatshouder