Spinnentijd!

Ik voel me net Sherlock Holmes, zoals ik de laatste dagen door mijn huis heen sluip. Oplettend en onderzoekend. Links kijkend, blik omhoog over de muur heen tot aan het plafond en weer terug tot op de vloer. Check. Niets aan de hand. Het ritueel herhaalt zich, maar dan naar rechts. Ook daar is de kust veilig. Mooi zo, dan kan ik mijn weg rustig vervolgen. Ik haal opgelucht adem. Kasten, schilderijen en bergruimtes, overal loert het gevaar. Elke ontmoeting met een grote, dikke spin is ongewild en laat zijn sporen achter, hoe gek het ook mag klinken. Een gevoel van onveiligheid overvalt me en blijft nog dagen om me heenhangen. Wie tijdens de onverwachte ontmoeting het meeste schrikt heeft – de spin of ik- is iets waar ik graag nog eens een boompje over opzet. Ik ben er namelijk van overtuigd dat ik het ben. Ook al ben ik duizenden malen groter dan dat monster.

Deze staat van alertheid heb ik niet het hele jaar door, gelukkig, want het is absoluut niet relaxed! Het begint altijd pas nadat ik mijn eerste echte confrontatie weer met een spin heb gehad. Onverwacht. Schokkend. Altijd op een moment dat ik er niet op berekend ben. Na de ontmoeting met het monster uit mijn nachtmerries, verandert mijn leven ingrijpend. Van het een op het andere moment ben ik niet meer mijn eigen onbevangen zelf. Ik ben achterdochtig, zie in gedachten overal spinnen. Het maakt mijn leven er niet leuker op. De angst regeert.

Het is een gezellig feestje. Lachend begeef ik me naar het toilet, alwaar ik me met mijn broek op mijn knieën, op de bril plaatsneem. Ik bemerk dat de rol toiletpapier op is, dus achteloos reik ik naar achteren, om een nieuwe toiletrol te pakken. In gedachten nog bij het leuke gesprek van net, mijn gezicht nog nagloeiend van het lachen. Ineens slaat mijn hart een slag over. Duister, zwart en roerloos zat hij daar. Dreigend, bewegingloos. Kippenvel over mijn hele lijf. Paniek neemt bezit van me. Vechten of vluchten is geen bewuste keuze. Vluchten is instinctmatig wat ik doe op dat moment. Struikelend over mijn broek, die natuurlijk in de weg zit, ruk ik de deur open. Weg van deze plek des onheil!

Ik heb het misselijkmakende idee-fixe dat de spin achter me aan komt, er een duister genoegen in scheppend om mij de stuipen op het lijf te jagen. Met de keukendeur in mijn hand en mijn hart in mijn keel, realiseer ik me plotseling dat ik nog halfnaakt ben. Ik weet niet hoe vlug ik mijn kleding moet fatsoeneren voor ik me opnieuw, veilig, in de menigte kan begeven. Ik werp een blik achterom en zie dat het zwarte monster er nog steeds zit. Adrenaline jaagt door mijn lijf. Ik struikel over mijn woorden wanneer ik aan de rest van de gasten uit probeer te leggen wat ik net gezien heb. Mijn lichaam trilt inwendig. De redding is nabij in de vorm van mijn moeder. Heldhaftig verwijdert ze de spin, met de woorden; “Zo’n grote zie je maar zelden…”

Vanaf dat moment ben ik me er dus weer pijnlijk van bewust: het is weer spinnentijd.