Is het je nog nooit opgevallen?
In ons taalgebruik zijn we geneigd alles wat maatschappelijk niet zo aanvaardbaar is of riekt naar verslavingen, te verkleinen.
Wanneer we het woord kleiner maken, klinkt het stukken minder ernstig namelijk.
Je denkt niet zo snel bij ‘een sigaretje’ aan longkanker of andere enge ziektes.
Nee, een ‘sigaretje’ ademt juist de sfeer van gemoedelijkheid uit, van iets knus & gezelligs.
Iets waar je gerust even de tijd voor mag nemen.
Ik hou niet van spelletjes.
Tenminste niet van emotionele spelletjes.
Ik tref weleens mensen die daar bijzonder goed in zijn.
Zij hebben het tot kunst verheven om een ander aan een emotioneel draadje te laten bungelen.
Aantrekken om vervolgens af te stoten.
Mensen die je pas een reddingsboei toewerpen wanneer je bijna verzuipt, door hun toedoen.
Ik herken ze inmiddels.
Steeds vaker stel je jezelf de laatste tijd de vraag: is dit nou alles?
Je hebt het nog steeds prettig met haar en je bent nog steeds van plan samen oud te worden.
Aan geestelijke trouw & loyaliteit geen gebrek!
Oh nee!
Je moet er niet aan denken uit elkaar te gaan, met alle ellende van dien!
Jullie hebben het goed samen.
Er is alleen een maar…
“Mevrouw, het is echt heel simpel, zo’n doe-het-zelf-pakket; een kind kan de was doen.
U krijgt er een handleiding bij die u er stap voor stap doorheen loodst, het is een kwestie van hooguit een half uurtje werk en dan kunt u onbeperkt online.
Het zou echt geldverspilling zijn om hier een installateur voor te laten komen.
Maar u moet het zelf weten, natuurlijk…”
Mannen lijken hun ego vaak te ontlenen aan de maat van hun piemel.
Het lijkt van groot belang te zijn, te weten, hoe ze in verhouding tot anderen scoren, qua formaat.
Als ‘het’ ondermaats is compenseren ze dat meestal door indruk te maken met een grote, mooie auto, die erg hard kan.
Sommigen hebben geluk.
Die hebben over allebei niet te klagen.
Those are the lucky ones.
