Hard to get

Ik hou niet van spelletjes.
Tenminste niet van emotionele spelletjes.
Ik tref weleens mensen die daar bijzonder goed in zijn.
Zij hebben het tot kunst verheven om een ander aan een emotioneel draadje te laten bungelen.
Aantrekken om vervolgens af te stoten.
Mensen die je pas een reddingsboei toewerpen wanneer je bijna verzuipt, door hun toedoen.
Ik herken ze inmiddels. Weet je met welk spelletje ik ook moeite heb?
‘Hard to get’.
Soms tref ik dit aan voor een eerste date.
Het verloopt dan ongeveer zó…
Ik ontmoet iemand waarmee het klikt.
Er hangt wel een bepaalde spanning tussen ons in.
Hij vindt mij leuk en ik vind hem leuk.
Duidelijk.
Hij zegt bij het afscheid dat hij me belt.
Binnenkort.
Is goed.

Binnenkort is bij mij binnen twee dagen of zo.
Ik verwacht niet dat iemand daar twee weken mee bedoelt.
Maar dat verwacht ik verkeerd.
Want de ander gaat vervolgens beredeneren wat wijsheid is…
Hij wil graag een goede indruk maken, want hij vindt me leuk!
Hij parkeert zijn enthousiasme voor even in de koelkast en bedenkt hoe hij het beste kan handelen in deze.
Hij kan niet meteen de dag erna al bellen…
Dan zou hij te gretig zijn.
Ik moet niet denken dat hij wanhopig is of niets beters te doen heeft.
Hij staat immers middenin het leven.
Dus last hij, na rijp innerlijk beraad, een gedwongen pauze in.
En wacht.

Ik ook.
Maar dan anders.
Ik wacht namelijk op zijn telefoontje.
Ik pretendeer aardige voelsprieten te hebben en een redelijke mensenkennis.
Ik heb mij niet vergist toen ik dacht dat hij mij leuk vond.
Maar hoe langer hij wacht met dat verdomde telefoontje;
hoe meer bij mij toch heel venijnig de twijfel toeslaat.

Elk detail van ons gesprek, elk detail van de avond ga ik analyseren alsof ik Freud zelf ben.
Ik draai de film van voor naar achter en weer terug en zoek zorgvuldig naar dingen die ik mogelijk over het hoofd heb gezien.
Waar heb ik het verkeerd begrepen?
Waar heb ik zijn signalen mis geïnterpreteerd?
Hij zei toch écht dat hij me snel zou bellen?
Of was dat gewoon een smoes om van me af te komen soms?
Zou hij zo laf zijn?!

In de tussentijd baal ik enorm, dat mag duidelijk zijn.
En ondanks het feit dat ik een gelukkige & onafhankelijke moderne vrouw ben,
vind ik mezelf terug, wachtend, naast de telefoon.
Ik haat mezelf hierom!
Maar ondertussen schakel ik toch (voor de zekerheid, je weet maar nooit) mijn vaste telefoon door naar mijn mobieltje, wanneer ik het pand verlaat.
Nuchtere gedachten die me vertellen dat hij, als hij me echt zo graag ziet, nog wel terugbelt, zijn niet overtuigend genoeg.
De tijd kruipt voorbij.
Steeds wanneer de telefoon rinkelt, veer ik op.
Tegelijkertijd slaat mijn hart een slag over.
Ik moet de teleurstelling in mijn stem verbergen wanneer het iemand anders blijkt te zijn.
Een ander die nu mijn lijn bezet houdt, ook dat nog!

Na een paar dagen vind ik het welletjes.
Vanuit een ‘helikopter view’ kijk ik naar mezelf, en schrik van wat ik zie!
Slechts vorige week was ik nog een happy & vrolijke vrijgezelle meid, en nu?
Ik ben een schaduw van mezelf!
Kijk nou wat zo’n man voor elkaar krijgt!
Dáár zit ik niet op te wachten!
Ik pak mijn leven weer in eigen hand!
Hij bekijkt het maar!
Ik ga op stap en zet mijn antwoordapparaat & mobieltje uit!

Nu herken ik mezelf weer.
Dit ben ik.
Onafhankelijk, zelfstandig en daadkrachtig.
Ik heb geen man nodig om me goed te voelen!!
Opgelucht haal ik adem.
Ik sta klaar om te gaan, heb mijn jas al aan, wanneer de telefoon overgaat…
Zou hij…..?
Ik denk niet meer, maar doe…en zet een sprint in naar de telefoon.
Ademloos maar charmant zeg ik; “met Monique”…

“Goedenavond, mevrouw,
mag ik U wat vragen stellen voor ons onderzoek?”

Tuut, tuut, tuut…