Technisch inzicht

“Mevrouw, het is echt heel simpel, zo’n doe-het-zelf-pakket; een kind kan de was doen.
U krijgt er een handleiding bij die u er stap voor stap doorheen loodst, het is een kwestie van hooguit een half uurtje werk en dan kunt u onbeperkt online.
Het zou echt geldverspilling zijn om hier een installateur voor te laten komen.
Maar u moet het zelf weten, natuurlijk…” Ik denk na.
Als het werkelijk zo simpel is, als deze dame beweert, dan moet ik dat toch ook kunnen?
Het feit dat het een vrouw is aan de andere kant van de lijn stelt me ook wat gerust:
zij weet toch dat de meeste vrouwen (incluiding me) niet zo technisch zijn?
Dus als zelfs zij zegt dat het ‘a piece of cake’ is, dan moet het haast wel waar zijn, toch?
Ik twijfel nog steeds een beetje, maar het is mijn eer te na om dat te laten blijken, ik ben toch immers niet dom?!

En zo gebeurt het dat ik mezelf op mijn knieën, zuchtend en vloekend terugvind tijdens de installatie van mijn doe-het-zelf-maar-even-pakket.
De inmiddels bijna stuk gelezen handleiding lijkt met de minuut onduidelijker te worden en ik voel het zweet in straaltjes langs mijn rug lopen. Rustig blijven….zeg ik streng tegen mezelf, wanneer ik merk dat mijn irritatie toeneemt.
Nog maar eens een keer de gebruiksaanwijzing goed lezen.
Stap 1: …kijk waar de antenne aansluiting uw huis binnen komt….

Ik besluit een vriendin te bellen die in het verleden blijk heeft gegeven van een groot technisch inzicht, tenminste waar het tv’s en video’s betreft.
Zij weet wanneer het menens is bij mij.
Ze komt meteen.
Ze vertrekt ook weer, ruim een uur later.
Ik heb nog steeds geen internetverbinding.
Wat ik wel heb zijn legio kabels, met verschillende uitgangen en kleurtjes en een bijna constante, telefonische verbinding, met veel verschillende medewerkers van de helpdesk. (€0,10 per minuut.)
Hier is meer technisch inzicht voor nodig, ik weet wanneer ik de grenzen van mijn kunnen heb bereikt.

Mijn vader komt, een paar dagen later.
Met frisse tegenzin ga ik wederom, met hem, aan het puzzelen.
Na maar liefst 2 (!) uur zwoegen en uitproberen, bel ik nogmaals de helpdesk, je weet wel, diezelfde die ook beweerde dat dit kinderspel was…
Alle lampjes branden steeds zoals het hoort, maar toch is er geen verbinding met dat, inmiddels vervloekte, internet.
Binnen 1 minuut heeft een zeer adequate medewerker de boosdoener ontdekt: de oorzaak ligt bij hun (!) … et voila, ik ben online…eindelijk!
’s Avonds plof ik moe, maar voldaan, op de bank neer en zet mijn nieuwe TV aan.
Oh god nee hè…

Hij stoort!