De klap was enorm! Ik schat een 7,5 op de schaal van Richter. Terwijl ik snel de schade opnam – geen bloed en botjes – verbaasde ik me erover dat hij nog uit één stuk bestond. Dat er nog beweging in zat. En terwijl hij moeizaam overeind krabbelde, voorspelde ik hem – als een ware Jomanda – spierpijn. Dat kan niet anders als je van een trap probeert te vliegen en vervolgens keihard op je rug landt. Zes treden lager. Meteen na de klap, snelden er mensen toe. Als ware ramptoeristen stonden ze om hem heen. Sommigen om te helpen, de meesten puur voor de sensatie. Toen ik ze vriendelijk bedankte voor de aangeboden hulp – want dat is echt wel aardig – liep er een dame boos weg. Ze voelde zich persoonlijk afgewezen. Het moet niet gekker worden! Ik zou juist blij zijn als mijn hulp niet nodig zou zijn. Héél blij. Want ik ben niet zo’n held. Ook niet in crisissituaties. Ik kan wel goed bluffen, dat scheelt en daardoor lijkt het heel wat. Ik zet meteen mijn zelfverzekerde gezicht op, terwijl ik vanbinnen paniekerig bedenk wat ik ook alweer moet doen in zo’n situatie. Ik spreek luid en duidelijk en deel instructies uit. Ik ben erg van het delegeren.

Nou heb ik laatst in een Florence-Nightingale-mood de Help!-app geïnstalleerd op mijn telefoon. Met zo’n Help!-app kan je opgeroepen worden in noodsituaties, wanneer jij één van de tien mensen bent die het dichtst in de buurt is. De bedoeling daarvan is dat er sneller adequate hulp ter plekke is. Dat kan levens redden. Mooi initiatief, vond ik. Dus in een overmoedige bui heb ik me geregistreerd. Geheel vrijwillig. Ik vond het eigenlijk ook wel een beetje mijn plicht, als verpleegkundige en BHV-er.

Ik heb me dus opgegeven voor verslikking, vergiftiging, een hartinfarct of brand. Je had nog veel meer keuzes, maar dit vond ik wel genoeg. Een mens moet zijn beperkingen kennen. Verdrinking wil ik niet, want ik durf de drenkeling toch niet achterna te springen. Ik zou zelf verzuipen. En bij geweld wil ik ook niet ingezet worden. Met al die drugs van tegenwoordig, kan je niet meer voorspellen hoe iemand reageert. Mij niet gezien. En een ongeluk is me te gecompliceerd. Want je weet vooraf nooit hoe ernstig het is. Kijk, een klein botsinkje met een pijnlijke arm na afloop, dat red ik nog wel. Maar wanneer mensen halfdood in hun auto zitten, moeten ze mij niet hebben. Ik zou het waarschijnlijk alleen maar erger maken.
Want ik kan niet goed tegen open wonden en bloed. Daar word ik onwel van. En ik identificeer me teveel met het slachtoffer. Ik ben als de dood voor hechten. En als je veel open wonden hebt, dan kan je er donder op zeggen dat er ergens gehecht gaat worden… En daar moet ik niet aan denken. Dus ik zou in zo’n geval alleen maar roepen dat ik zó verschrikkelijk blij ben dat ik niet in de schoenen van het slachtoffer sta. En dat is niet bepaald helpend. Ik weet het.

Eigenlijk zou ik me het liefst weer afmelden voor die Help!-app, uit pure lafheid. Want eerlijk is eerlijk: ik kan als psychiatrisch verpleegkundige vooral goed práten over al die ellende, praktisch ingrijpen is een heel ander verhaal. Dus bid ik iedere dag vurig, dat die Help!-app nooit zal afgaan. Ik zou het niet overleven.


10 reacties

Meralixe · 9 maart 2012 op 07:42

Mooie column. Je voelt er zó de paniek in.

Maar he… Daar is die Belg weer, wat is B.H.V.?
Ik dacht steeds, wat heeft Brussel, Halle, Vilvoorde te maken met het onderwerp van deze column?
Ter verduidelijk aan de Nederlanders, B.H.V. is voor ons Belgen een politiek punt waar we hier al jaaaaren over debatteren en waar er zelfs al regeringen over gevallen zijn.
Gevallen….. Zou er dan toch een verband zijn?

:hammer:

Mien · 9 maart 2012 op 09:07

Zeer invoelbaar deze verzuchting.
Maar Champagne je bent toch geen slaaf van je foon?
Gauw wegleegen dat ding, op een plek waar je hem niet hoort of voelt.

By the way. Een verademing zo’n goede column op ColumnX. 😉
En nog informatief ook. Hopelijk melden zich nog meer mensen aan voor dit sociale aapje.

Mien

DACS1973 · 9 maart 2012 op 09:46

[quote]By the way. Een verademing zo’n goede column op ColumnX.[/quote]

Helemaal mee eens!

WritersBlocq · 9 maart 2012 op 09:51

Heeee Champagne, wat gaaf om jou hier weer te zien! Ben gelijk in je profiel gedoken dus dubbel smullen voor mij, ‘shocking klem’ kende ik ook nog niet. Gillen wahahaaa.

Deze, hierboven, is ook heel gaaf. Dit talent miste ik wel op CX, en ik ben niet de enige. Doet goed, toch?

Liefs en dikke knuffel, want dik is toch véél lekkerder. Wat moet je nou met een dunne knuffel, bevobbuld :eh:

Pauline.

Ferrara · 9 maart 2012 op 10:36

Meralixe, BHV staat voor bedrijfshulpverlener. Zie bijvoorbeeld http://www.stibened.nl Een van de vele bedrijven die opleiden tot BHV-er. :aai:

champagne · 9 maart 2012 op 10:37

@Meralixe: BHV staat voor bedrijfshulpverlening (je wordt dan ingezet bij crisissituaties, brand, rampen enz. op de werkvloer)

@WB: Thanks!Columnx heeft echt wel een plekje in mijn hart. Hier ben ik begonnen met schrijven, kritiek incasseren, schaven en weer doorgaan… Het was een kritische, leuke club in die tijd. En er zijn nog steeds een paar oude bekenden, leuk is dat!Schrijf jij ook nog steeds? Enne, dikke knuffel terug hoor!

Ferrara · 9 maart 2012 op 10:39

Inderdaad fijne column, met plezier gelezen. Bureau slachtofferhulp is dat niet iets? 😉

pally · 9 maart 2012 op 12:20

Leuke column, Champagne, de paniek en het zelfgevoel geestig verwoord. Je verantwoording nemen, maar toch hopen dat ze geen beroep op je doen,in te ernstige zaken. Ook ik ben blij weer kwaliteit te zien verschijnen op het scherm…
Welkom terug,

groet van Pally

WritersBlocq · 9 maart 2012 op 22:46

:offtopic:

Hey nee, ik schrijf zó weinig tot niet eigenlijk. Iets met een egel vorig jaar was geloof ik mijn laatste. Ben aan het legpuzzelen geslagen, soms past een stukje zelfs nog :hammer:

Let’s chat, maar niet hier – ik mot geen Miss Mod achter me aan die me terecht terecht zal wijzen 😉

arta · 10 maart 2012 op 09:38

Knap, hoe jij met woorden gevoel bij mij, als lezer, weet op te roepen!
Erg goed geschreven!

Geef een reactie

Avatar plaatshouder