Bejaarde wegpiraten

“Krijg toch de Zuid-Aziatische teelbalcorrosie!” roep ik, terwijl ik fors op mijn rem trap. Vloekend sta ik stil. De adrenaline giert door mijn lijf. En hij kijkt niet eens om. Fietst op zijn dooie akkertje verder. Wat me dus nóg kwader maakt! Wat denkt hij nou helemaal? Dat de weg van hém alleen is? Dat er geen verkeersregels bestaan? Dat alleen je hand uitsteken voldoende is om over te kunnen steken?! Ik had gewoon moeten toeteren, zodat hij zich een rotberoerte was geschrokken. Maar ik ben weer eens te laat. Ik toeter namelijk zelden of nooit, dus voordat ik weet waar de toeter van mijn auto ook alweer zit, is hij alweer kilometers verder. Maar verdomme, mijn bloed kookt! Het is de zoveelste keer al dat ik dit meemaak de laatste weken. Het lijkt wel een epidemie, al die fietsende oudjes! Een pláág, beter gezegd! Op zich heb ik niet zoveel tegen oudjes. Tja, ze zijn oud, minder mobiel en hebben de nodige gebreken, maar over het algemeen heb ik geen last van hen en zij niet van mij. Leven en laten leven zolang het nog duurt, is mijn credo. En het zou natuurlijk aan mij kunnen liggen – maar dat denk ik eerlijk gezegd van niet, want meestal liggen dingen niet aan mij maar aan de ander – maar ik erger me de laatste tijd werkelijk kapot aan hen! Vooral ‘oudjes in het verkeer’ werken op mijn gemoed als een rode lap op een stier. Ik ben ook geneigd erop af te draven en ze aan te vallen. Zó agressief word ik van ze. En dat terwijl ik in het dagelijkse leven best een verdraagzaam mens ben. Vind ik zelf.

De vooruitzichten zijn trouwens niet best. De vergrijzing neemt alleen maar toe. Misschien ligt daar de oorzaak van mijn probleem: er zijn gewoon teveel oudjes. Want ook op de snelweg zit er regelmatig zo’n krasse knar voor me. Die met ware doodsverachting 80 rijdt waar je 120 mag. Ik heb dan altijd de neiging om te gaan bumperkleven, puur om te treiteren – ik word zelf namelijk altijd heel onrustig van bumperklevers – maar het is belachelijk duur wanneer je betrapt wordt door de politie, dus dat doe ik niet. Waar ik trouwens ook pisnijdig van word, is wanneer men geen richting aangeeft en zomaar ineens aan de kant gaat staan, zónder dat ik dus vooraf gewaarschuwd ben. Alsof richtingaanwijzers een te dure optie waren bij de aanschaf.

Mijn vader is achtenzeventig en rijdt ook nog steeds auto. Laatst zat ik naast hem, terwijl hij achter het stuur zat. Nou, ik heb doodsangsten uitgestaan! Hij niet. Dat was misschien nog wel het meest enge aan de hele situatie: hij is zich niet eens bewust van zijn gevaarlijke rijgedrag. En plotseling daagde het me: als ze mijn vader zijn rijbewijs verlengen – wat dus gebeurd is tot zijn tachtigste – dan doen ze dat ook bij al die andere bejaarde wegpiraten.

Die leeftijdskeuring is wat mij betreft dus echt een wassen neus. Bloed- en urineonderzoek, evenwicht, coördinatie, zicht, gehoor en een goed gesprek met een Arbo-arts. Maar dat alles zegt natuurlijk helemaal niets over het gedrag in het verkeer. Een uitgebreide proefrit bij dag én nacht is wat mij betreft de enige juiste test. Maar geen Arbo-arts die zich daarvoor leent.

Geef ze eens ongelijk.