Donor Duck

Dit is een verhaal over het doodzieke en ook nog eens lelijke eendje Leo. Het eendje is zo ziek dat de dokters hem gekscherend ‘Donor Duck’ noemen. Onlangs moest het eendje naar het ziekenhuis, omdat door bijwerking van de medicijnen zijn snaveltje in de soep was gevallen. Nu is het eendje zo lelijk dat zijn moeder dat niet eens was opgevallen. Pas bij het afwassen merkte ze dat er iets knarste tussen het servies. Met het snaveltje onder haar ene vleugel en haar zoon onder de andere bewaggelde ze het platgetreden pad naar het hospitaal.

Voorzichtig plaatste ze haar kuiken op de balie bij de EHBO-ingang. ‘Wat is dat?’, vroeg een nieuwe baliemedewerkster van het ziekenhuis. ‘Dit is Leo, mijn doodzieke en lelijke kindje. Maar hij staat hier ingeschreven als Donor Duck’, antwoordde de moeder-eend.
‘Tering’, zei de baliemedewerkster, ‘als je zou zeggen dat het een hoop stront was, dan had ik het ook geloofd. Het lijkt op iets dat je achter het fornuis vindt. En wat is daar mee?’
‘Zijn snaveltje is er af’, sprak de moeder. ‘Hier heb ik het.’

Ze duwde het bekje over de balie, zover als haar vlerk reikte. ‘Ja, ja’, werd haar vanaf de andere kant meegedeeld, ‘maar hier ga ik geen dokter bijhalen, hoor.’ De baliemedewerkster trok een elastiekje uit haar pennenbak en haakte dit achter Leo’s snavelhoekjes. Achteloos spande ze het elastiek rond de heupjes van Leo en trok er vervolgens aan. Toing, tok, tok. ‘Nou, als nieuw’, zei ze. ‘Niks meer aan doen. En wilt u nu weggaan! Het is druk. Voor kansloze gevallen als dit zakje hooi hebben we geen tijd.’
‘Houd je snavel en…’, probeerde de moeder-eend nog, maar de wrede baliemedewerkster onderbrak haar bot met: ‘Dat had u tegen uw lelijke kind moeten zeggen. Gaat u weg.’

Verdrietig blies de moeder-eend de aftocht. En Leo? Leo, het kleine eendje, kon nooit meer kwaken. En dat is best lang, nooit meer.
Zo, ga maar lekker slapen. Morgen het verhaal over 101 dalmatiërs die alle buikenpets en trekstaart kregen.