Dood aan TON!

Wedden dat TON verdwijnt, zeggen we geregeld tegen elkaar. Jaren geleden kregen we van mijn ouders de oude ton die op hun volkstuintje bij het spoor stond. Ik had hem nooit bewust gezien. Hersenen en ogen kiezen wat ze belangrijk vinden en laten de rest links liggen. Dat is maar goed ook, want je zou letterlijk gek worden als je alle dingen die er te zien zijn ook echt zou zien. Zo’n bombardement aan indrukken zou je niet overleven. Hersenen en ogen ondergaan ook de invloed van karakter, omstandigheden en belangstelling: ik zie nauwelijks auto’s, maar een autoliefhebber ziet niet anders.

De oude ton staat op een Frans tuinstoeltje te vergaan. Het ooit vakkundig geronde hout wordt steeds mooier lelijk, want het brokkelt, als willoos slachtoffer van klimaat en vergankelijkheid, steeds verder af. De hoepels proberen met ijzeren discipline het hout bijeen te houden, maar voeren een verloren strijd. Hij is gevuld met tuinaarde, waarin tot voor kort een hosta sierlijk stond te zijn. Die aarde is nu woestijndroog. Behalve wanneer het regent, dan is hij voor even tuinaardezwart.

Diogenes staat nu in de volle grond dankbaar een hosta te wezen. Hij is nog familie van de asperge ook! Ik houd van die ton, óók, of juist, omdat hij staat te vervallen. Ineens stond er een viooltje in de ton. Geel, met een bruin hart. Of bruin met een felgele rand? Ernaast aarzelde daarna nóg een viooltje en een paar dagen later stonden ze allebei op de foto. Weer een paar draaiingen om de aardas later kwam nummer drie te voorschijn en glundert nu met zijn broertjes, of zusjes, digitaal.
Ook de ton troont op een foto, als verlaten woning van Diogenes maar dan zonder het bordje ‘Te koop’. Hoe lang hij nog blijft bestaan valt te bezien, want wij verschillen van mening. Ook de afloop van deze strijd staat vast. De dood vreet aan TON, dat staat vast.

© Jan Bontje 2009