Het zoontje van mijn buren is overleden wegens die bommen hier in Bali.
Het ventje was slechts 6 jaar oud.
Hij zei altijd vriendelijk goeiedag tegen mij wanneer ik hem met zijn moeder tegenkwam op straat.
Zijn tante nam hem mee naar Kuta om een nieuw broekje te kopen. Hij zei tegen mij : ik word volgende week 7 jaar oud, nu ga ik een lange broek kopen, want ik word al een grote jongen.
Toen ze langs dat restaurant wandelden ontploften de bommen.
Men heeft enkel zijn hoofdje terug gevonden en van zijn tante helemaal niets meer.
Ik ben daar kapot van. Ik zit hier te wenen als een kind. Het was zo’n lief en onschuldig ventje.
Wat willen die bommenleggers ? Omdat ze President Bush niet kunnen vermoorden gaan ze dan maar onschuldige kinderen kapot maken.
Mijn afscheidsgedichtje aan het jongetje (het origineel heb ik in het Indonesisch geschreven en aan zijn moeder gegeven) :
Telkens je mij zag zei je : dag mijnheer Dirk
en je glimlach zal ik nooit vergeten
Je stelde mij je tante voor
dit is mijn tante, zei je trots
en je had gelijk, want je tante was mooi en lief en jong, en jij was ook nog zo ontzettend jong
Krankzinnigen hebben je tante en jezelf uiteengereten toen je blij een broekje ging kopen
Je eerste lange broek, want je werd een grote jongen
en een grote jongen wil een lange broek.
Hele slechte mensen hebben anders beslist.
Ik zal je missen
Ik vind geen woorden meer…
17 reacties
Dees · 5 oktober 2005 op 11:02
Goh Wayan,
Ben er ff stil van.
wendy77 · 5 oktober 2005 op 11:28
Jee wat verschrikkelijk! Sterkte verder!
Mosje · 5 oktober 2005 op 11:43
Het zoontje van de buren. Zo komt het wel heel erg dichtbij.
Mooi gedicht.
Geertje · 5 oktober 2005 op 12:02
Ik ben er stil van en ook verdrietig.
Louise · 5 oktober 2005 op 12:53
Dit stukje sloeg bij mij al in als een bom, wat moet het voor jou veselijk zijn om mee te maken.
Jezus, wat moet ik er nog op zeggen?
Sterkte!
Trukie · 5 oktober 2005 op 13:44
Jouw gedichtje zegt al alles.
Waarom zo´n lief jongetje?
Waarom al die lieve mensen………..
Iedere keer weer zal ik aan jouw gedichtje denken
Eddy Kielema · 5 oktober 2005 op 13:46
Verschrikkelijk is natuurlijk nog veel te zwak uitgedrukt.
KingArthur · 5 oktober 2005 op 14:06
[quote]Ik vind geen woorden meer… [/quote]
Ik ook niet.
Wright · 5 oktober 2005 op 14:13
En zo kan een klein stukje meer impact hebben dan talloze krantenberichten over deze gruwelijke gebeurtenis.
momentje · 5 oktober 2005 op 17:19
Wanneer houden ze er nu eens mee op! Wayan, heel veel sterkte.
Kees Schilder · 5 oktober 2005 op 17:59
Griezelig. Daar word ik stil van .Sterkte
sally · 5 oktober 2005 op 20:34
Heel erg verdrietig…
liefs
Sally
melady · 5 oktober 2005 op 22:28
De eenvoud raakt.
KawaSutra · 5 oktober 2005 op 22:38
Wat afschuwelijk, ik heb er ook geen woorden voor. Knap dat je dit onder woorden hebt kunnen brengen. Natuurlijk heb ik de aanslag ook gezien op televisie. Door jouw verhaal krijgen de slachtoffers een gezicht. Mooi eerbetoon aan jouw buurjongetje.
Wayan · 6 oktober 2005 op 08:09
Lieve mensen, bedankt voor jullie lieve reacties, die mij veel getroost hebben.
Er wordt hier in Bali gezegd dat er nog aanslagen zullen volgen. Hopelijk zijn dat slechts wilde geruchten.
Het zou wel eens kunnen, hoor ik, dat buitenlandse scholen het doelwit worden van die krankzinnige bommenleggers want die scholen zijn gemakkelijkere doelwitten dan hotels en restaurants.
Mijn zoontjes (10 en 12 jaar oud) gaan hier naar de Australische school van Bali.
Mijn zoontjes zijn half Indonesisch, half Belgisch.
Als er met hun iets zou gebeuren…….er komt een einde aan het geduld van beschaafde mensen…..dan zal ik…..ach ik weet niet wat, maar ik zal iets doen dat geen onschuldigen doodt.
PremiumColumner · 6 oktober 2005 op 15:44
Wayan,
Verschrikkelijk en ongelofelijk triest…
Familie van mij is net terug uit Bali, ook ik ben erg geschrokken. Zelf ben ik een jaar voor de vorige Bali-bommen in de twee uitgaansgelegenheden geweest als backpacker (SARI-club en Paddy’s Bar). Ongelofelijk shokkerend deze gebeurtenissen. Bovendien begrijp ik het gewenste resultaat niet……………. STERKTE.
WritersBlocq · 7 oktober 2005 op 15:59
[quote]Krankzinnigen hebben je tante en jezelf uiteengereten toen je blij een broekje ging kopen
en een grote jongen wil een lange broek.
[/quote]
Ik voel mij een heel klein meisje, na het lezen van jouw verhaal. Heel veel sterkte met het verwerken van dit grote verdriet. Hoewel, is het te verwerken… Toch sterkte, Pauline.