Droomland

[i]‘Ik verlang zo naar droomland,
Daar is steeds vree,
Dus ga met mij mee,
Samen naar het heerlijke droomland’[/i]
[size=xx-small](van: Paul de Leeuw & André Hazes)[/size] Het heeft wat rustgevends. Schrijven in de trein. Een bijna lege coupé en op de achtergrond het zachte getik van wielen op een rails. Eén met mijn gedachten. Turend naar mijn laptop hoor ik de voice-over roepen dat het volgende station Utrecht Centraal is. Ik besef dat mijn moment van rust voorbij is en dat het harde leven weer begint. Een klasgenoot belt, hij staat in de file en komt dus later. Op zich niets aan de hand. We hadden afgesproken op het station dus ik besluit rustig op een bankje te gaan zitten. Ik kijk om me heen en een angstig gevoel bekruipt me. Ik had de tijd nog niet gezegd, hè? Het is 23.42 uur. Langzaam zie je het volk veranderen van kleur. Letterlijk. De normale reizigers vertrekken stilaan naar hun plaats van bestemming en allochtonen, waaronder veel negers, komen op het stationstoneel. Wat doen die lui toch altijd ’s nachts op stations? Ik wil het antwoord eigenlijk niet weten. Mijn angstige gevoel wordt nog erger wanneer er een groepje op een bankje naast me gaan zitten. Schijterd als ik ben, besluit ik [i]casual[/i] naar een van de informatieborden te lopen.

Waarom wordt een mens toch bang wanneer een stel allochtone jongeren ’s avonds laat in de buurt komen? Deze wordt toch ook niet bang wanneer hij een stel dronken studenten met geruite blousjes ziet? Terwijl bij de allochtone jongeren al spookbeelden van messteken, berovingen en schietincidenten op je netvlies verschijnen, zie je bij de corporale ballen hooguit wat overgeefsel op je net nieuwe colbert tevoorschijn komen.
Het is een probleem wat de eerst komende tien jaar nog niet zal worden opgelost. Rationeel gezien klopt het; allochtonen komen nu eenmaal eerder op het verkeerde pad. Dat is statistisch bewezen. Maar niet alles moet je wegredeneren met de ratio. Dan heeft leven uberhaupt geen zin. Je sterft toch weer, en wat er tussendoor gebeurd is dan niet belangrijk meer.

Die angst is ingeburgerd. Hoe haal je zoiets er in godsnaam uit? Voorbeeldallochtonen omtoveren tot helden? Ik weet niet of dat helpt; ik kan die kop van Ali B. niet meer zien als ik eerlijk ben. Ik kan het niet laten om te zeggen dat Ali B. zonder zijn muziek ook nog steeds tasjes aan het beroven zou zijn. Niet iedereen heeft zijn talent. De bijzondere voorbeelden moeten weg, denk ik dan. Het moet júist gewoon worden dat allochtonen een goede baan hebben. Het moet niet raar zijn wanneer er opeens een premier met een kleurtje komt.

Helaas besef ik dat dit nog steeds niet mogelijk is, en dat ik net zo hard meedoe.
Vrolijk keer ik terug van een feestje en loop ik over een nog stiller station. Ik stap in de trein en open mijn tas. Mijn laptop zit er nog in. Ik start hem op, want word roept me. Nog voor ik mijn eerste letter heb getypt, droom ik alweer weg. Eén met mijn gedachten.