Soms voel ik me zo verscheurd dat ik zou willen schreeuwen, overgeven. Bedekt in angstzweet de pot vastgrijpen met beide handen mezelf ontladen met spuug.
Tot het zwart gal wordt. Jaren zat ik thuis, eenzaam, afgesloten, geïsoleerd. Doods. Elke keer kwamen de muren op me af. Steeds weer sneller. Ik vluchtte naar buiten en liep tot diep in de nacht. Tot het kouder werd. Tot ík kouder werd. Soms tot ik zo koud was dat ik mijn lichaam niet meer voelde. Tot m’n gevoel was stilgelegd.
Het appartement in de grote stad waar ik woon werd een strop. Na m’n lege baan zat ik ’s avonds thuis, waar de stilte echode in m’n oren. Net zo lang tot m’n hele lichaam en Zijn meepulseerde.
Op een dag was ik het zat en kocht ’n pistool, daar is hier makkelijk aan te komen.
Weken zat ik elke avond bewegingloos op de bank met het pistool op de tafel tegenover me.
We keken elkaar aan, het pistool en ik. De muren van m’n appartement zakten weg, de stad zakte weg, de wereld zakte weg.
Als ik thuiskwam lag het pistool op tafel op me te wachten. Ik hoefde het niet op te bergen. Al jaren was ik de enige die z’n voeten op de deurmat veegde.
Mijn wereldje draaide om het pistool. Na een tijdje pakte ik het op en woog het. Redelijk zwaar. En koud. Ik streelde de loop en voelde m’n leven. Koud. Recht. Emotieloos. Ik legde het terug en ging naar bed. Na ongeveer drie uur hysterisch huilen viel ik in slaap.
Een paar dagen later pakte ik het pistool op en kneep er hard in. Uit alle macht. Er gebeurde niks. Net als in m’n leven. Hoe hard ze ook knepen, ik ben te uitgerookt om wat te voelen. Om überhaupt een kik te geven. Ik legde het pistool neer en boerde veel maagzuur op.
Meer en meer ging het pistool tegen me spreken. In al haar hardheid zat mijn zachtheid. Op een avond nam ik haar op en zette haar in een impuls tussen m’n tanden. Ik beet.
Tien volle minuten zocht ik redenen om de trekker niet over te halen. Ze waren er niet.
Ik sloot m’n ogen en haalde de trekker over.
Er volgde geen knal.
Mijn leven heeft geen risico’s.
8 reacties
Sofia · 11 januari 2009 op 09:43
Het is de verstilde wereld die mij boeit. Ik ben benieuwd of je dat verder uit kan bouwen, bijv. 1 dag uit het leven van.
Ma3anne · 11 januari 2009 op 09:51
Dit is nog geen uitgewerkt verhaal. Het is m.i. slechts een opzet. Ik zou zeggen: knutsel er nog eens aan. Dan kan het zeker iets moois worden.
Krasblog · 11 januari 2009 op 12:02
Dit vraagt inderdaad om meer ook al word je er tijdens het lezen niet vrolijk van. Je voelt de eenzaamheid, de leegte en de beklemmende sfeer. Mooi geschreven.
Prlwytskovsky · 11 januari 2009 op 14:24
“Er volgde geen knal.” Dus die pech heb je ook nog. Maar had je die pech niet dan had je dit niet kunnen schrijven. Toch?
Dus er zij licht aan de horizon? 😉
Mien · 11 januari 2009 op 22:31
Knap geschreven emotie.
Zwarte poezie.
Mooi einde.
Mien
Kotsveulen · 11 januari 2009 op 22:40
Voor mij is het compleet, ik heb het in één keer neergezet, het is af. Toch denk ik wel dat ik er nog wat aan kan sleutelen en -zoals nog iemand hier zegt- bijvoorbeeld een dag uit zo’n leven neer kan zetten. Misschien dat ik het over een tijdje weer plaats in een geüpdate versie!
Kotsveulen · 11 januari 2009 op 22:41
Dank voor de reacties en tips! 😀
Mosje · 12 januari 2009 op 16:42
Voor een beetje geslaagde zelfmoord moet je toch echt ook patronen kopen. Volgende keer niet vergeten.