Dwaasheden van de heilige Mandela

Mandela is altijd, vooral in Nederland, door iedereen bejubeld. Daar bestaan ook gegronde redenen voor: hij heeft op briljante wijze een einde gemaakt aan de Apartheid zonder Zuid-Afrika in een alomgevreesde burgeroorlog te storten.
Overigens was dat hem niet gelukt zonder de hulp van F.W. de Klerk, de ‘Gorbatsjow’ van Zuid-Afrika. Daarvoor verdient Mandela blijvende lof, ook al gaat het nu niet bepaald florissant met Zuid-Afrika. Toch ben ik steeds meer twijfel gaan koesteren over Mandela. Het begon al toen ik las over zijn dubieuze vriendschappen met Mugabe, Castro en Khaddafi. Die twijfel is nog groter geworden toen ik las over zijn uitlatingen van “racisme” jegens de politieke tegenstanders van het ANC binnen Zuid-Afrika. Deze uitlatingen raken kant noch wal, maar kennelijk vond Mandela dit geoorloofd om te bewerkstelligen dat de almacht van ANC nog groter wordt, dusdanig groot dat deze partij in haar eentje de grondwet kan veranderen. Vind ik geen goede zaak, aangezien het risico bestaat van de wording van een eenpartijstaat onder leiding van het ANC. Bovendien begint die partij steeds meer dubieuze trekken te vertonen: corruptie, persbreidel, machtsmisbruik, etc.

En dan nu de recente uitlatingen van Mandela.
Eind januari hield Mandela een rede in Johannesburg waarin hij fel van leer trok tegen Bush. Mandela betoogde onder meer dat Bush niet helder denken kan, dat hij de wereld in een Holocaust wil storten. Bovendien stelde Mandela vast dat Bush door zijn politiek het idee van de VN ondermijnt, iets wat hij niet zou doen indien de secretaris-generaal van de VN, Kofi Annan, blank zou zijn.

Opnieuw zitten daar insinuaties bij aangaande het ‘racisme’ bij diegenen die hij kritiseert. Het is volledig ridicuul om te veronderstellen dat de opstelling van Bush mede ingegeven is door de huidskleur van de secretaris-generaal van de VN. De VS hebben wel vaker grote conflicten gehad met de VN ook terwijl de huidskleur van de secretaris-generaal dezelfde was als die van de Amerikaanse president. Het uitspelen van de ‘racisme’-kaart is een zeer onwaardige vertoning van Mandela, die alleen maar meer problemen en emoties oproept zonder dat er ook maar iets mee opgelost wordt.

Mandela’s insinuatie over Bush als iemand die niet in staat is om helder na te denken is al even onwaardig. Het is goed mogelijk om een andere visie te hebben dan Bush, maar Bush geeft iedere keer argumenten voor zijn politiek, en die argumenten snijden iedere keer onmiskenbaar hout. Deze insinuatie zegt eigenlijk meer iets over Mandela dan over Bush.

Ook de uitlating “Holocaust” raakt kant noch wal. De Holocaust betreft de gerichte en fabrieksmatige uitroeiingspolitiek van de joden door de nazi’s, het beleid van Bush is er juist op gericht om een einde te maken aan het mogelijke misbruik maken van massavernietigingswapens door Saddam Hoessein. Buitengewoon dubieus van Mandela om zich met zoveel haat en nijd uit te laten over de president van een democratisch land, terwijl de gevaarlijke massamoordenaar die aan het hoofd staat van een totalitaire staat, Saddam Hoessein, in zijn kritiek volledig ontzien wordt. Selectieve verontwaardiging van Mandela, en daardoor hypocriete kritiek van een staatsman die in de wereld als wijs en kundig ,ja zelfs vaak als een heilige beschouwd wordt.

Mandela heeft het over de wreedheden van de VS en hij diskwalificeert de rol van de VS als politie-agent van de wereld. Daarmee leidt hij de aandacht af van de werkelijke gevaren van deze tijd: het terrorisme en het bezit van massavernietingswapens door staten als Irak en Noord-Korea. Bovendien miskent hij het feit dat er een politie-agent van de wereld nodig is EN het feit dat alleen de VS over de daarvoor vereiste macht en wil beschikken om die rol te vervullen. De VS hebben vaak genoeg bewezen de aangewezen macht te zijn om de rol van politieagent van de wereld te spelen: in Korea, in Bosnie, in Afghanistan, in West-Europa gedurende de Koude Oorlog, en in het Midden-Oosten waarin de VS voorkomen hebben dat een groot deel van de olievoorraad van de wereld in handen kwam van een totalitaire en gevaarlijke staatsman, nl. Saddam Hoessein.

Als je het goed beschouwd heeft Mandela zich objectief gezien opgeworpen als bondgenoot van Saddam Hoessein en het internationale terrorisme. Dat doet mijns inziens flink af aan de status van ‘heiligheid’ die hij geniet in de publieke opinie. Van nu af aan koester ik voor Bush meer respect dan voor Nelson Mandela.