Een 50+meid is op haar toekomst voorbereid

Een paar jaar geleden kreeg ik nog de slappe lach toen mijn dochter en ik een keer voor de lol meededen met Nederland in Beweging. Volgens mij zette het blije zij-tik-zij-tik met of zonder armen geen zoden aan de dijk. Althans, ik voelde niets zinvols gebeuren in mijn lijf; soepel en fit als ik toen nog door het leven ging. Maar helaas, de tijd begint me in te halen. Jeugdige souplesse lijkt zo vanzelfsprekend als je niet beter weet. Tot die gewraakte dag, dat je ’s morgens wakker wordt en je ene been nog moeilijker het bed uit wil dan het andere. Na een paar van zulke ochtenden schiet het door je achterhoofd: ‘Het lijkt wel of ik strammer begin te worden.’ Snel probeer je die gedachte te verdrijven.
Het sporten heb je al een paar jaar achter je gelaten, omdat je in de sandwichgeneratie bent beland en voor je ouders en je kinderen loopt te zorgen tussen je baan en het huishouden door. Je bent al blij als je ’s avonds de trap nog op komt om doodmoe in je bed te vallen. Het woord ‘sporten’ verdwijnt langzaam uit je dagelijkse woordenboek.
Je komt so wie so niet meer aan jezelf toe, laat staan aan een paar extra uren om je lijf in conditie te houden.

Een paar maanden geleden besloot ik in een ijverige bui mijn ochtendstramheid te lijf te gaan met Olga en haar huidige vriend Duco. Op een ochtend in alle godsvroegte klikte ik de tv aan en op het matje naast mijn bed zette ik me in Beweging met de zij-tik-zij-tik-oefeningen. Schande! Ik hield de warming up niet eens vol! Amechtig zeeg ik op mijn bed en kon wel janken.
Die dag heb ik mezelf geobserveerd en merkte, dat ik mijn tempo had aangepast aan mijn slechte conditie. Zodra ik het tempo opvoerde naar mijn oude versnelling, redde ik het gewoon niet. Eerst probeerde ik nog het smoesje ‘ja, maar ik ben geen twintig meer’, maar daar trapte mijn alter ego niet in.
Zo kon het niet langer. Een paar dagen liep ik sneu te wezen en me te verbijten over het ouder worden dat zo wreed begon toe te slaan. Alle fysieke arbeid leek met de minuut zwaarder te worden. Gelaten liet ik de ouderdom op me afkomen.
‘Je levert telkens een stukje in als je ouder wordt,’ beurde mijn vader me op, toen ik hem vertelde wat er aan de hand was. En braaf leverde ik in. Een paar maanden lang. Ik schatte mijn echte leeftijd op tachtig.

Mijn dochter bleek mijn reddende engel. Als pas afgestudeerd fysiotherapeut kreeg ze haar eerste baan bij 50plusfit, waar ze stramme ouderen onder verantwoorde begeleiding aan het sporten zet.
‘Mam, dit is echt iets voor jou! Kom een keer kijken, joh.’
Ik heb me over laten halen.

Na een uitgebreide screening bleek mijn echte leeftijd iets jonger dan mijn kalenderleeftijd en dat gaf me de kick om te redden wat er nog te redden valt. Fanatiek ben ik er tegenaan gegaan en meteen de eerste keer al voelde mijn lijf een energie, die ik lang niet meer had gevoeld.

Twee keer per week sloof ik me tegenwoordig uit op hightech apparaten om mijn stramheid en futloosheid te bestrijden. De eerste resultaten zijn duidelijk merkbaar. Oke, ik voel me nog geen twintig, maar de gelatenheid maakt plaats voor een gezonde kijk op de toekomst als gevolg van de endorfinen die weer rijkelijk beginnen te stromen.
‘Je kunt de maatregelen rond de uitgestelde AOW maar beter voorblijven,’ is mijn huidige motto. Wie weet hoe lang we uiteindelijk nog door moeten blijven werken; het zal vast niet bij die twee jaren uitstel blijven.

Een tip voor de regering: geef ons, grijze golf, een kleine tegemoetkoming in fitnesskosten in ruil voor onze ingeleverde AOW. Dat zal in de toekomst wellicht miljoenen op zorg en medische kosten besparen.
Ideetje?