Een benefietconcert…

In dit land lopen we met acties altijd voorop als er iets op wereldniveau is gebeurd. En over het algemeen is daar helemaal niets mis mee. Zeker geredeneerd vanuit de rijkdom die wij als Nederland kennen: we kunnen wel iets missen. En zelfs nog in tijden van crisis pakken we door. Zo hebben we in de loop der tijden ons van onze goede kant laten zien.

Wat we echter ook doen, is doorschieten. En zelfs zover doorschieten dat het gênant begint te worden. Zo hoorde ik gisteravond tijdens een tukkie op de bank in de verte iets roepen over een benefiet voor de slachtoffers van de recente vliegramp. Ik schrok wakker en schoot overeind. Ik hoorde nog net iets roepen over ene Dries Roelvink. Dat schijnt zo’n vierderangs “artiest” te zijn die blijkbaar op een goedkope manier poogt zijn tanende populariteit wat op te krikken.

Hij vindt het wel “lachen” om aan zoiets mee te doen maar dan moet het vooral “niet te triest”. Nou moet ik eerlijk zeggen dat ik het hem niet eens kwalijk kan nemen. Hij is blijkbaar niet slimmer. Dus je kunt het van zo’n type verwachten.

Wat ik veel kwalijker vind is het hele idee erachter. Hoe haal je het in je hoofd om een benefiet te organiseren voor de slachtoffers van een vliegramp terwijl de kisten nog boven de grond staan en er tot nu toe nog slechts een handvol slachtoffers zijn geïdentificeerd. En nog los daarvan: hoe verzin je zoiets. Welke hersencel is in beweging gekomen om dit überhaupt te opperen.

Het gaat hier om slachtoffers van een uiterst triest incident. En dat is verdorie toch wel iets anders dan bijvoorbeeld het overlijden van een André Hazes. Dat die in het bijzijn van zijn schoonmoeder met een paar vuurpijlen geforceerd naar de hemel werd geschoten is nog te snappen. En dat ze voor hem een concert organiseerden snap ik ook. Dat paste binnen zijn levensstijl.

Ik krijg zo langzamerhand het gevoel dat het hier echt gaat om het binnenslepen van publiciteit. Publiciteit waarmee dan vervolgens op de één of andere slinkse wijze zakken kunnen worden gevuld.

Volgens mij heeft onze Nederlandse regering namens alle Nederlanders op een uiterst respectvolle wijze invulling gegeven aan het gevoel wat bij ons Nederlanders leeft. En dat is een diep gevoel van piëteit voor de slachtoffers en nabestaanden die het de komende maanden uiterst zwaar gaan krijgen. Zeker als definitief komt vast te staan dat hun naaste inderdaad betrokken is geweest bij deze ramp.

Uiteraard is het aan de nabestaanden om te bepalen of ze een benefiet willen of niet. Maar alleen al het idee om dat voorstel nu te doen gaat alle fatsoensnormen te buiten.

Ik zie het al voor me: terwijl de kisten nog boven de grond staan, staat Dries lachend in zijn gele zwembroek op het podium de pias uit te hangen. “Lachen mensen, en vooral niet te triest”.

Volgens mij is dit net één ramp teveel.