Het belooft een leuke dag te worden vandaag! Volgens Piet Paulusma wordt het maar liefst 32 graden Celsius. En aangezien het zomervakantie is, besluit ik maar eens om naar het strand in Zandvoort te gaan. De reis tot het station verloopt goed, geen lekke band en verder ook geen hinder ondervonden van smeltend asfalt aan mijn banden. Maar als ik op het treinstation aankom, beginnen de problemen… Na een krakerige vrouwenstem de mededeling “Op dit station geldt een rookverbod. Roken is alleen toegestaan op de speciale rookzones op de perrons.” door de intercom hebben horen verkondigen, krijg ik te horen dat de intercity naar Amsterdam Centraal enkele minuten vertraging heeft. Na zo’n 31 minuten wachten, begin ik toch ernstig te twijfelen aan het tijdsbesef van de NS-medewerkers, maar wonder boven wonder komt net op dat moment de juiste trein het station binnen gereden. Bang dat de trein dadelijk ook nog wegrijdt zonder mij, spring ik maar snel naar binnen.

Als ik dan na exact 2 uur en 23 minuten aankom op Amsterdam Centraal, kom ik erachter dat ik ben vergeten van tevoren te kijken naar welk perron ik moet rennen om de trein richting Zandvoort aan Zee te hebben. Na eindelijk een bord te hebben gevonden en het juiste perron en tijdstip te hebben afgelezen, ren ik als de wiederweerga naar het desbetreffende perron en zie ik voor mijn ogen de trein richting Zandvoort aan Zee wegrijden. Nog een half uurtje wachten op de volgende trein dan maar…

Na een uurtje kom ik dan eindelijk aan op Station Zandvoort aan Zee. Maar het is inmiddels wel al enige tijd later dan gepland. Nu nog de laatste meters lopend afleggen naar het strand en dan eindelijk genieten van de dag! Althans, dat dacht ik. Overladen met een tas vol eten, drinken, handdoeken, zonnebrandcrème, een frisbee, een bal en een vlieger loop ik met een temperatuur van 32 graden Celsius (Piet Paulusma had gelijk!) over het smorend hete asfalt. Nog 50 meter en dan het strand… En dan sta ik daar, op de top van de duinen. Ik kijk uit over het strand en het enige dat ik zie is één grote mensenmassa en in de verte ook nog een beetje zee. Ineens besef ik, dat ik niet de enige was met het idee om naar het strand te gaan. Duizenden mensen, die over het strand krioelen, proberen allemaal een vierkante meter zand te veroveren om hun handdoek neer te leggen.

Na wat een eeuwigheid geduurd lijkt te hebben, vind ik dan toch nog een krap plaatsje om mijn tas en andere spullen neer te zetten. Vervuld van trots op deze prestatie, vind ik een welverdiende duik in zee niet mis. Maar de eerste zes meter zee zijn bij aankomst aan de waterrand al bezet door talloze mensen.

Nadat ik me langs tientallen naakte bovenlichamen van wildvreemde mensen heb gewurmd, kom ik uiteindelijk aan bij de open zee. Ik zwem een stukje, probeer even verderop te gaan staan en snijd mijn voet al snel open aan een scherp uitstekende schelp. En al spoedig spoelt het zoute zeewater in mijn verse wond. Nog even zwem ik verder, maar als dan zeven schoolverlaters van de basisschool naast me met een bal gaan spelen en deze bal zeven van de tien keer in mijn gezicht belandt en allemaal zout zeewater in mijn ogen spat, besluit ik toch om maar wat te gaan zonnen op het strand.

Nadat ik me weer door de mensenmassa van de eerste zes meter zee heb doorgewurmd en met blote voeten een gloeiend hete zandmassa heb doorstaan, ontdek ik dat mijn handdoek helemaal is bedolven onder het zand. Mijn voeten branden als een gek, terwijl ik mijn handdoek uitsla. Het wegvliegende zand komt terecht in de broodjes gezond van een bejaard echtpaar uit Friesland naast me. Er wordt wat gevloekt, maar ik ga gewoon zitten op mijn handdoek. En net op dat moment komt er een enorme windvlaag, die ervoor zorgt dat alle natte delen van mijn lichaam bedekt worden met een fijn laagje zand.

En meteen daarna voel ik een beginnend brandend gevoel op mijn schouders. Shit, ik heb me nog niet ingesmeerd! Snel gooi ik mijn tas om op zoek naar de zonnebrandcrème. Ik krijg door mijn natte handen de zonnebrandcrème bijna niet geopend, maar het lukt allemaal nog net. Ik knijp met moeite het kleine beetje crème dat er nog in zat eruit en begin mezelf moeizaam in te smeren. De armen gaan nog, maar bij mijn benen wordt het een enorme kliederboel, omdat mijn beenharen het zeewater langer vasthouden en er steeds water van mijn zwembroek afdruipt op mijn benen.

Maar goed, ik ben tenminste ingesmeerd! Ik ga languit liggen en ja hoor, de handdoek is net iets te kort, waardoor ik met mijn hoofd in het zand lig. En alsof dat niet genoeg is, zorgt een nieuwe windvlaag ervoor dat alle ingesmeerde lichaamsdelen weer worden voorzien van een laagje zand. Als een groep Duitsers achter me besluit om hun meegenomen radio af te stemmen op Classic FM en hun kinderen met hun schepjes een kuil beginnen te graven en het zand maar net naast mijn hoofd laten belanden en er plotseling een schepje tegen me aanvliegt, is de maat vol voor mij.

Ik ga weer recht zitten en na een kort moment van nadenken, besluit ik maar weer terug naar huis te gaan. Al met al heb ik het toch nog zo’n anderhalf uur volgehouden daar. Alle spullen worden weer bij elkaar geraapt: mijn handdoek, mijn zonnebrandcrème, de dingen die ik niet gebruikt hebt, maar op de een of andere manier toch twaalf meter verderop liggen..… Ik heb het er gewoon helemaal mee gehad. Overal zand. Alles jeukt. Overal verbrand (waarschijnlijk was de zonnebrandcrème toch niet meer goed). Overal zand. Je zweet. Overal zand. Je hebt dorst. Het drinken in je flesje is lauw. Ook niet meer lekker. Overal zand!

Na teruggesloft te zijn naar het treinstation, krijg ik direct de mededeling “Door een gesprongen bovenleiding boven het spoor bij Haarlem, is het voorlopig niet mogelijk dat er treinen die richting op rijden. De NS zet bussen in om de gestrande treinreizigers verder te vervoeren.” voor mijn kiezen. Alsof mijn dag al niet geslaagd was! Na een tijdje op de bus te hebben gewacht en een busreis te hebben meegemaakt, kom ik anderhalf uur later eindelijk op Amsterdam Centraal aan, vanwaar ik de intercity richting thuis kan nemen. En eenmaal in de trein merk ik dat mijn tas vol met zand zit, de zonnebrandcrème heeft gelekt en mijn moeder een banaan meegegeven blijkt te hebben, die nu wel een beetje heel erg zwart is geworden en verschrikkelijk stinkt.

Drie uur later kom ik dan toch eindelijk weer thuis aan. “Hoe was het?”, hoor ik mijn moeder roepen vanuit de keuken. “Och ja,” zeg ik, “gezellig hè, het was gewoon een leuk dagje strand…”

Categorieën: Algemeen

17 reacties

Eddy Kielema · 24 juli 2005 op 13:10

Ik vind het wel een beetje Nederlands om over van alles en nog wat te mopperen, maar ik heb je column met plezier gelezen, omdat je klaagzang met veel humor is geschreven!

Bakema_NL · 24 juli 2005 op 13:11

Hahaha, inderdaad, lekker gezellig naar het strand. Ik heb altijd al een hekel gehad aan het strand, de keren dat ik er met warm weer ben geweest kun je op 1 hand tellen. Het is er vele malen leuker wanneer het niet hartje zomer is, niet al die vreselijke mensen rondhangen/liggen/vulmaarin. Maar goed, mooi weer, dan moet je naar het strand…….ik heb het nooit begrepen.

champagne · 24 juli 2005 op 13:38

Wat een martelgang! Beeldend beschreven hoor…ik ga voorlopig niet!

KawaSutra · 24 juli 2005 op 13:41

Ik woon vlakbij het strand maar ik kom er niet vaak. Als ik er kom dan loop ik gewoon een stuk verder maar dan moet je niet te veel spullen bij je hebben. Als je weinig meeneemt dan is de conclusie al snel getrokken. Ik had beter in mijn achtertuin kunnen blijven; alles bij de hand.

Soms maak ik aan het einde van een hete dag nog even een motorrit naar het strand. Dan is het nog prima toeven en de rood verbrande sardientjes zijn al lang vertrokken, net als jij.

Leuk geschreven. 🙂

Troy · 24 juli 2005 op 13:55

Leuk beschreven maar wat mij betreft had je column wel een stukje korter gemogen. Een aantal van dit soort situaties waren al voldoende geweest om je frustratie over te brengen. Je hebt het overigens wel erg goed over gebracht. Ik kreeg er plaatsvervangende frustraties van 😡

Ps: welkom op cx! 🙂

Grt Troy

bert · 24 juli 2005 op 15:40

Leuk, realistisch beschreven.
Zelf woon ik 4 km vanaf het strand en kom er bijna nooit. Ook ik geef de voorkeur aan mijn eigen tuinstoel op mijn eigen privé terrasje. Biertje bij de hand enzovoorts.
Welkom op cx Misterr. 🙂

melady · 24 juli 2005 op 16:51

[quote] De NS zet bussen in om de gestrande treinreizigers verder te vervoeren.” [/quote]

Deze woordspeling zal je, denk ik, niet bewust gekozen hebben, maar dat zou een mooie uitsmijter zijn geweest. Leuk beschreven, maar te lang.
Beetje inkorten maakt het lezen vaak leuker.

Welkom hiero.

En Bert: het is MASTERR 😀

WritersBlocq · 24 juli 2005 op 17:06

Ook van mij een welkom op columnx, met je leuke 1e column! De beeldspraak over gestrande reizigers is al gepikt, de hebt ook al gelezen dat het iets te lang was dus kan ik mijn reactie kort houden 😀
[quote]Maar de eerste zes meter zee zijn bij aankomst aan de waterrand al bezet door talloze mensen.[/quote] Zie je: KWALLEN!!! Ik ga wel eens naar het strand, maar heb de luxe dat het een dik half uur met de fiets is of net zo lang met de auto, die ik gratis in de schaduw parkeer op een geheime plek. Als je vroeg gaat, heb je die horde mensen niet zo in de gaten maar als je je moet nestelen op een plek waar eigenlijk geen plek meer is, pfff, dan word je er niet vrolijk van inderdaad.

Ma3anne · 24 juli 2005 op 17:39

Sja, toch maar eens googelen of er nog meer badplaatsen zijn dan die ene van dat liedje. Waarom nou net naar Zandvoort op een bloedhete dag? Oen! De Hondsbosse zeewering lijkt me meer iets voor jou. 😀

Outsider · 24 juli 2005 op 17:51

[quote]Ik vind het wel een beetje Nederlands om over van alles en nog wat te mopperen[/quote]

Dit stuk komt op mij niet over als gemopper. Hij vertelt gewoon op een grappige manier dat zijn dagje strand op een grote sof is uitgelopen. Overigens denk ik niet dat het echt Nederlands is om te mopperen. Ik heb in ieder geval in Nederland nog nooit zo’n grote mopperkont meegemaakt als mijn Aziatische ex-vrouw.

Dees · 24 juli 2005 op 17:54

Leuk!

Inderdaad nog sterker als je meer zou schiften in je mopperdetails. Komt het effectiever binnen.

Voor lekker strand-zoals-het-hoort raad ik je de Boschplaat aan. Terschelling op een mooie junidag / septemberdag, voor het pubertuig arriveert, of nadat het vertrokken is..

Grtz, Dees

Eddy Kielema · 24 juli 2005 op 18:31

[quote]Ik heb in ieder geval in Nederland nog nooit zo’n grote mopperkont meegemaakt als mijn Aziatische ex-vrouw.[/quote]
Nu mopper je toch echt op je ex-vrouw, Outsider… 😉

ietje · 24 juli 2005 op 19:46

Je hebt toch ook wel wat geluk gehad hoor: ik heb van de NS nog nooit duidelijk te horen gekregen waarom er vertraging is!

Mosje · 24 juli 2005 op 20:17

Inderdaad wat aan de lange kant, maar wel erg leuk.
Een dezer dagen ga ik ook weer eens lekker naar het strand, maar dan om te wandelen. En ik zal Zandvoort zeker niet aandoen.
Wat te denken van de uitgesrekte stranden op Schouwen Duivenland waar het nooit heel erg druk is.

klungel · 24 juli 2005 op 22:02

Welkom en leuk geschreven 🙂

Als verwende strandganger ga ik altijd voor of na de spits, en ik hoef er niet voor te reizen. Ik zie de rijzigers altijd komen of gaan. Een plekje om te zonnen heb ik niet nodig dus ook de handdoek blijft netjes zandvrij.

Louise · 24 juli 2005 op 22:48

Wat een toestand en wat heb je dat heerlijk toestanderig opgeschreven 😉

masterr · 30 juli 2005 op 01:05

Bedankt voor de vele complimenten 😀

Maar ik zal ook zeker het commentaar meenemen in mijn volgende columns, die hopelijk nog mogen volgen.. 😎

Geef een reactie

Avatar plaatshouder