Italië, land van wijn, kerk, corruptie en mode.
We reizen door de povlakte en zijn een paar dagen zoet in Milaan.
Tegenover de imposante kathedraal ligt het overdekte winkelcentrum Galleria Vittorio Emanuelle. Hier vind je, voor de krappe en normale beurs, niet te betalen pracht en praal.
Mijn stevige wandelschoenen detoneren op de prachtige marmeren vloer, maar we zijn hier nu en ik wil de sfeer van dit beroemde winkelcentrum wel eens ondergaan.
Voor de winkel van Louis Vuitton staat een breedgeschouderde bewaker. Hij ontneemt me het zicht op de peperdure tassen in de etalage. Ik probeer me zo chic mogelijk te gedragen en zie kans langs hem heen te komen. Vervolgens sta ik in stille bewondering naar al dat moois in de bekende bruine kleur te kijken.
Ik droom weg en zie me zelf in een Versace outfit en met een LV-enveloptas in mijn hand door Milaan flaneren. Echtgenoot is veranderd in George Clooney en samen drinken we, op een duur terras aan het grote plein tegenover De Dom, een espresso.
Ik heb de tas voor me op het tafeltje gelegd en strijk er liefdevol met mijn hand over. Voel hoe zacht en soepel het leer is. Het handvat ligt in de de kom van mijn hand alsof het op maat is gemaakt. De goudkleurige letters LV lichten op in de Italiaanse zon. Eigenlijk zou ik nog een zonnebril van Dolce Gabbana moeten hebben, dan is het plaatje compleet.
Zucht, wat zullen mijn vriendinnen zeggen als ik hiermee thuiskom, een echte Louis Vuitton. Emmy zal scheel zien van jaloezie en er negatief op reageren. “Dat Wim je zoveel geld laat uitgeven voor een tas.”
Denise zal hem vol bewondering betasten en vraagt vast of ze hem mag lenen voor een feestje in haar kennissenkring. En Beatrijs? Beatrijs laat meteen haar nieuwste aankoop zien, waarbij mijn LV-tas bleek zal afsteken.
Iemand tikt op mijn schouder, ik draai me om en kijk in de blauwe ogen van mijn echtgenoot. “Ben je uitgekeken? Het kleinste portemonneetje kost hier 300 euro en dat bedrag past er niet eens in.”
Ik zie de zeepbel nog net de McDonald’s tegenover de winkel van Louis Vuitton binnenzweven.
“George, George, waar ben je?”
17 reacties
Meralixe · 5 januari 2014 op 08:39
Mooi! Perfect sfeerbeeld.
Het is nu al de tweede keer (Louis Vuitton 1) dat ik merk dat er iets grondigs gewijzigd is in uw schrijfstijl. Vroeger zat er steeds iets vlaks in, iets koels. Nu komen er karakters en sferen opborrelen die de column de gepaste kleur geven. 🙂
Yfs · 5 januari 2014 op 09:23
Wederom hartstikke leuk geschreven!!
‘” Ik probeer me zo chic mogelijk te gedragen”
(zeer herkenbaar)
“Het kleinste portemonneetje kost hier 300 euro en dat bedrag past er niet eens in.” :rotfl:
Leuke vriendinnen heb jij trouwens!
Volgende keer gewoon een vakantie naar Turkije boeken, (all) inclusive een vette namaak Vuitton 😉
:yes: :yes:
troubadour · 5 januari 2014 op 10:31
Soms zegt Meralixe precies wat ik bedoel te zeggen.
Zo’n column kan onze plaatselijke courant niet eens betalen!
trawant · 5 januari 2014 op 12:02
Mooi sfeerbeeld, ik hoorde je hakken op het marmer.
En ook nog eens met een geweldige laatste alinea!
Maar die Beatrijs lijkt me geen leuk tiep.
SIMBA · 5 januari 2014 op 15:16
:yes:
Menno · 5 januari 2014 op 18:32
Ik wil de kat niet op het spek binden, maar wist je dat de dichtsbijzijnde winkel van LV gewoon in Amsterdam op de P.C. Hooft te vinden is?
Ferrara · 5 januari 2014 op 19:52
Joh, al bind je 10 katten op het spek. Ik winkel er dagelijks… 😉
Mien · 5 januari 2014 op 23:43
Sorry, maar voor mij is Italië toch iets meer dan wijn, kerk, corruptie en mode.
In de volgende twee zinnen haal je twee belangrijke andere kenmerken aan, natuur en cultuur.
LV zit niet alleen in Milaan. Voor mij een herhaling van zetten deze column.
Positief is de verandering in schrijfstijl. Het leest prettig.
Bergschoenen die detoneren? Die opera ken ik nog niet. 😉
Nachtzuster · 6 januari 2014 op 12:08
Met name jouw lossere manier van schrijven in je laatste twee columns vind ik erg prettig lezen. Alsof het niet honderd keer door jezelf geredigeerd is, maar hoppa, zo op papier gezet. Even niet met de lezer bezig zijn. Los uit het polsje met een verfijnd gevoeld voor humor. Goed hoor! :yes:
Sagita · 6 januari 2014 op 13:28
Heerlijke column Ferrara. Sfeervol geschreven met zeepbel en al!
groet Sa!
Ferrara · 7 januari 2014 op 21:32
Allen dank voor het reageren op de LV-tassen.
Ik heb beide verhalen met plezier geschreven, maar het ging zeker niet uit de losse pols.
Oh ja, mijn echte vriendinnen zijn vele malen leuker en ik winkel nooit in de P.C. Hooftstraat, zo boring ;0)
Mien · 8 januari 2014 op 13:13
Voor het geval je toch nog op zoek bent naar een exclusieve LV-tas.
[b][url=http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/d/d0/Ted_Noten_Grandma’s_Bag_Revisited_2009.jpg]Dit[/url][/b] is een hele bijzondere. Tevens een Ted-statement.
.
Ferrara · 8 januari 2014 op 15:19
Sorry Mien, maar je doet mij geen plezier met internetplaatjes onder mijn schrijfsels.
Mien · 8 januari 2014 op 15:48
Ik vond hem anders wel passen binnen het onderwerp.
Woord en beeld versterken elkaar, toch?
Ferrara · 8 januari 2014 op 16:01
Dat mag zo zijn. Maar, als ik dat al zou willen zou ik zelf graag de keus voor het plaatje bepalen.
Mien · 8 januari 2014 op 23:21
In dat geval bepaal je ook mijn reactie. Dat lijkt me erg vooringenomen.
arta · 9 januari 2014 op 08:26
Mooi stuk!
De quote van Yfs is ook mijn favoriete uit dit stuk!