Een Hemaatje

Naar de Hema ga ik voor de worst. De vette met het rode label. Niet die laffe halfzachte magere. Als een man worst wil, wil ie worst!
En ook geen kleintjes, die zijn voor part-time Vegaas die maar een halve zonde durven te plegen. Tollend van de Kerststress spurt ik de winkel binnen
‘Worst?’
‘Natuurlijk, helemaal achterin, dank u.’
Mijn gemoedstoestand is geprikkeld, nog geen stoom uit de oren maar het begint al wel verraderlijk te dampen. Dat komt vanwege alle geconcentreerde gezelligheid in het provincieplaatsje waar we zijn aangeland. Het is markt, er is een ijsbaan, helle lichten, koek en zopie, terrassen met millieuonvriendelijke branders, vrij rondjoelende kinderen, en veel te harde kerstmuzak. En ik moet nog stoofpeertjes, wijnglazen, wc papier, servetjes met opdruk, 8 uurs waxinetjes.
En worst. De rode labelbak is leeg, daarnaast nog wel een berg met blauwe etiketten, iedereen wil blijkbaar vette worst en dat terwijl half Nederland obees is.

‘Dames’, de beide verkoopsters van de fijne vleeswaren zijn druk in gesprek. Ze hebben een half weggezakte Kerstmuts op. Een volstrekt belachelijke versiering die vanuit het management verplicht is opgelegd.
‘En niet vergeten, allemaal de Kerstmuts op meisjes’
‘En u, meneer van Drimmelen?’
‘Nee ik niet, ik ben filiaalhouder hè..’

‘Meneer?’
‘Mevrouw, de worst is op.’
‘Ik zien anders nog wel wat liggen.’
‘Ik zoek de vette.’
‘U bedoelt mijn collega?’
Ze gieren van het lachen,de sfeer bij de Hema is ondanks alle sombere berichten dik in orde.
‘Dat zijn uw woorden’, zeg ik zuinig, ‘maar heeft u nog rode worst?’
‘Nee, maar wel bruine.’
Een grappenmaakster die denkt dat een beetje dollen met die vriendelijke klant wel even kan.
‘En waar dan als ik vragen mag’, verzucht ik.
‘Achter in de koeling.’
Ze kijkt me afwachtend aan.
‘Nou waar wacht u dan nog op’, zeg ik kwasi verontwaardigd, ‘pronto naar de koeling!’
‘Ja meneer’, zegt ze gespeeld gedienstig en doet er een kleine revérence bij.
Even later overhandigt ze me 4 worsten in twee zakjes
‘Met liefde gehaald’, glimlacht ze.
‘En evenzo ontvangen’, fleem ik terug.
Want ik mag van Mw T. wel een beetje stoeien met de dames als ik ze maar niet met de worst mee naar huis neem.