Een middagje op pad 1

‘Ben jij Frederik?’, vraagt een van de twee dikke jongetjes die vergezeld van hun moeder in het nauwe gangetje op de derde verdieping van de muziekschool staan te wachten.
‘Nee’, zeg ik terwijl ik de laatste treden van de trap bestijg, ‘Frederik is de gitaarleraar, en dat ben ik niet.’
‘De deur is nog dicht hoor’, zegt de ander als ik de klink van het lokaal probeer.

Frederik heeft me een uur of twee geleden gebeld met het verzoek een half uurtje later naar les te komen. Dat kwam beter uit. Nu ben ik in de gelukkige omstandigheid dat mijn tijd flexibel is. Dit in tegenstelling tot mijn spieren en botten die elke ochtend luider protesteren tegen alweer een nieuwe aflevering van ‘Nederland in Beweging’. Ze verstijven alleen al bij het zien van die opgewekte graatmagere mevrouw die met flesjes water in haar handen en een vastgebeitelde glimlach de meest deprimerende patronen op haar matje legt. Extra complicerend is het feit dat haar rechts voor mij links is en andersom, wat een verwoestende uitwerking op mijn coördinatie heeft.

Maar goed, ik kon dus best een half uurtje later.
De blik op het gezicht van Frederik, die even later bepakt en bezakt de gang in snelt, glijdt bij het ontwaren van het groepje voor hem in een ondeelbaar moment van verwondering door naar besef om te verstillen bij ontreddering; Dubbele afspraak.
‘Wij hadden vroeg afgesproken toch?’, zegt de vrouw bezorgd en dwingend tegelijk, alsof ze de caissière in de supermarkt attendeert op een brutale voordringer. Mijn gitaarleraar mompelt iets over logistiek en organisatie alsof er met verhullend taalgebruik nog iets te herstellen is. Onmiddellijk besluit ik plaats te maken en komen we voor volgende week een extra les overeen. Dit tot grote opluchting van Frederik die me met een warme handdruk beloont. Ook de rood aangelopen moeder knikt me dankbaar toe. ‘Dat was nog eens een aardige meneer’, zal ze later tegen haar zoontjes zeggen. Wie weet wat ze heeft doorstaan die vrouw, welke goden ze uit de hemel heeft moeten vloeken om deze twee bolle mannetjes los te rukken van hun schermpjes en in de kou op de fiets te krijgen.
‘Jullie gaan wat DOEN, jullie gaan op gitaarles NU, je hebt gehoord wat je vader gezegd heeft!’
Die kun je toch niet onverricht terzake terug de Vinexwijk insturen?
Zo ziet u, ik ben weer eens in een stemming waarin ik het beste met de mensheid voor heb. Een gemoedstoestand waarin ik niet zelden geneigd ben mijn talent voor het geluk te overschatten.

Op naar de apotheek.(2)