Een middagje op pad 2

‘Wat ben ik blij dat ik dat achter de rug heb.’
De vrouw naast me wijst met haar hoofd meewarig in de richting van de jonge moeder die zojuist vergezeld van drie kinderen de apotheek is binnen gestruikeld. Het meisje loopt op wankele beentjes voor haar uit, het jongetje hangt, voorzien van een felgekleurde speen, als een couchpotato in wording, onderuit in zijn buggy. Verder draagt ze een baby van ondefinieerbaar geslacht in een gebreide zak voor haar buik en een volle juten tas aan haar zij. Voor zichzelf heeft ze niet meer moeite gedaan dan een bomberjack en een verwassen joggingbroek die als een wapperend tentzeil om haar heen hangt. Met haar laatste vrije hand heeft ze een nummertje getrokken; 56.
De display geeft aan dat nummer 38 op dit moment geholpen wordt.

‘Ik weet het nog goed’, vervolgt mijn buurvrouw, ‘als ze jankten was het niet goed en als het stil was..’
‘Ging je kijken of ze nog wel leefden’, vul ik aan.
We weten genoeg en zwijgen in het comfortabele besef dat onze klus geklaard is. De jonge moeder ploft tegenover ons op een van de vrije Spartaanse stoelen waartegen het zitvlak van de gemiddelde apotheekbezoeker gedurende een wachtende of 8 stand houdt, waarna de zadelpijn genadeloos het stuitbeen insluipt. Met vaste hand trekt ze de dochter , welgemoed bezig een torentje te bouwen van pijnstillers en hoestdranken, aan haar capuchon naar zich toe.
‘Niet doen!’, sist ze.
Dan heft ze haar hoofd en slaagt erin nietsziend tussen ons door te kijken. In haar uitgebluste blik staan doorwaakte nachten, volle poepluiers, oorontstekingen, een constante stroom snottebellen, uitgebraakte spinaziehapjes, kritische schoonouders en een man met veel hobbies buitenshuis.
‘Houd moed’, wil ik zeggen, ‘het gaat voorbij’, maar dat lijkt me in haar situatie een ongepaste dooddoener.

Het pingeltje geeft aan dat mijn nummer aan de balie verwacht wordt.
‘Zal ik haar voor laten gaan’, schiet door me heen terwijl ik opsta, haar lijden verlichten, een daad stellen die mijn karma met tientallen bonuspunten zal verrijken. Die me ongetwijfeld bewonderende en meelevende blikken oplevert van bezoekers en personeel. Dan dringt tot me door dat ik, zonder het hele wachtsysteem op de kop te gooien, met haar bonnetje zal moeten ruilen en zodoende niet een, maar 20 plaatsen in de rangorde opschuif.
‘Ik ben toch niet gek’, brult de Mediamarktman in mij en even later sta ik oog in oog met de jonge apotheekster. Als ik nu vanuit datzelfde eeuwige universum maar niet gestraft word.
‘Ik kom voor de recepten van Trawant’, glimlach ik over de desk.
‘Trawant zegt u..even in de computer kijken..’

( wordt vervolgd)