En de boer

Arnold vier ruikt tussen de enorme billen van Sandy zes. Met zijn neuspiercing klopt hij aan bij haar deurtje.
De maïs naast de wei heeft het stadium bereikt dat ik erg bijzonder vind. De bladcocon waar de geelglanzende kolf zich verborgen ontwikkelt heeft op het kopke een floske. Een troske. Een pruikje. Roodachtig, bruin en blond. De krullige haartjes voelen wat nat en plakkerig aan.
De eigenaar van al dat moois ploegt wat verderop met zijn trekker. Een horde witkopmeeuwen vliegt krijsend achter hem aan. De boer moet zich met zijn trawler op de woeste golvende Noordzee wanen met een net vol haring achter zich. De flos van zijn boerin ruikt naar haring. Als ik de flos kan pakken tijdens de rit mag ik nog een keer.
Een enorme tong vertelt Sandy hoe lief ze is maar het kalf graast gewoon door. Zonder boe of bah te zeggen.
De boerin van de achter het net ploegende visboer ziet er goed uit. Natuurlijk. Haar vingertjes staan naar het melken. Ik heb haar aan het draadloze lijntje: “Is de kust veilig?”
Sandy doet een stapje vooruit en Arnold valt met zijn enorme kin op het gat van haar.
Arnold moet en zal haar te grazen nemen. Met alle geweld. Boterzacht of loeihard.
“Lowieke, Lowieke, gij zijt me d’r een. Wat vraagt ge me nu weer? Hoe kan ik dat nu weten. Dat is bijna tweehonderd kilometer van hier!