Ergernis

Ik erger me rot aan van alles, maar aan niets in het bijzonder. Het komt op en gaat weer weg, of blijft irritant hangen als een snottebel die zich niet laat ophalen, maar ook niet laat wegsnuiten. Vandaag creëerde ik mijn eigen ergernis. Ik richtte een heerlijk hoekje in om in te verdwijnen, te schuilen voor mijn eigen buien, of voor de jouwe. Ik kan hem overal mee naartoe nemen. In gedachten vouw ik hem op en zet hem neer waar nodig, of parkeer ik hem ergens in de vergetelheid. Tijd, plaats en ruimte spelen geen rol. Mensen kunnen erin uitgenodigd worden om ergernissen rustig uit te praten, zodat het ongemakkelijke dat waarschijnlijk ons beiden – maar in elk geval mij – parten speelt, een plekje krijgt.

Hij is van alle gemakken voorzien. Na binnenkomst hang je zonder gedoe je jas op. Subliem ontworpen haken en ogen nemen deze ondankbare taak op zich; ze zijn zo gemaakt dat elke jas er probleemloos aan blijft hangen, zelfs die zonder lusje in de nek. Kijk, dat scheelt alvast een ergernis.

Ook staan er bij de ingang pantoffels van kindermaat tot maat schuit. Helden op sokken zijn ook welkom hoor, maar dan moeten ze niet zeuren als ze pijnlijk op hun teentjes getrapt worden als ze niet de pantoffelheld uit willen hangen.

Aan de wand hangt een prachtig bewerkt boetekleed met lange franjes. De kleuren goud, zilver en brons worden afgewisseld door de drie primaire kleuren en vormen een geheel, hoewel ze eigenlijk een aaneenschakeling zijn van aparte delen. Ze hebben zo iets menselijks. Afhankelijk van hoe je, of jij in het bijzonder, ernaar kijkt is het warm of juist kil. Ik vind het heel mooi.
Het boetekleed is uniseks; omvang en geslacht van degene die erin gehuld is zijn onbelangrijk. Het kleed lijkt zich als een kameleon aan te passen aan de moedige drager ervan.

Een comfortabele beklaagdenbank ontbreekt uiteraard niet in mijn ergernis. Voor de ene helft is het een chaise longue van knalblauw leer met een harde zit, terwijl de andere helft bestaat uit een zachte stoffen bank met diepbruine kussens. Ik erger mij niet aan voeten op de bank.

Mijn ergernis is helemaal af, maar het leven lijkt te snel te gaan om er samen met jou zitting in te nemen en te doen wat eigenlijk gedaan kan worden. Ik laat dit hoekje voorlopig maar voor wat het is, en ga mij maar eens buigen over de gelijkenis die wij hebben. Want laten, ja, dat is ook een kunst.