Euthanasie: ja of nee?

Morgen is de uitspraak van de rechter in de zaak Heringa tegen de Staat.
De heer Heringa heeft drie (!) jaar geleden zijn toen 99-jarige moeder geholpen bij haar wens haar leven te willen beëindigen, aangezien dit op de ‘reguliere’ manier niet werd gehonoreerd.
Met andere woorden; er was geen arts bereid om gehoor te willen/kunnen geven aan de wens van mevrouw. Mevrouw was namelijk niet ziek in die zin dat ze ondraaglijke pijn leed, het criterium voor euthanasie, volgens de wet.Maar waarom mag je zelf niet beslissen of het genoeg is geweest? Ziek of niet ziek.
Het is een telkens terugkerende discussie. Eerder dit jaar ontstond er paniek onder mensen die op schrift hebben gesteld dat ze – ingeval van vergevorderde dementie – euthanasie willen laten plegen. Toen kwam er een helder licht met de mededeling, dat euthanasie dan niet meer mogelijk moest kunnen zijn, omdat de wens wellicht inmiddels gewijzigd zou kunnen zijn en tja… de inmiddels demente persoon kan het niet meer bevestigen, noch ontkennen.
Wat een flauwekul!
Dat is hetzelfde als een testament opmaken waarin iemand stelt dat hij/zij een goed doel het hele hebben en houwen doneert en dat dan een notaris stelt dat de overledene misschien wel vergeten is zijn/haar testament te veranderen.

De wetgeving zoals die nu is, schiet tekort. Mocht er aan de voorwaarden worden voldaan, dan nog duurt het voortraject dusdanig lang, dat vaak de patiënt inmiddels overleden is, voordat de beslissing gevallen is. Ondertussen maandenlang ondraaglijke pijn te hebben moeten doorstaan. En was dat nou net niet het criterium voor euthanasie?

Het lijkt wel alsof mensen zo oud mogelijk moeten worden, ten koste van zichzelf, de ziekenzorg en de maatschappij die het allemaal op moet zien te hoesten.
Waarom? Wat is de achterliggende gedachte?
Als mensen toch niet meer willen, moet je dat toch accepteren en respecteren? En daarmee bedoel ik niet dat je hen binnen een week een spuitje moet geven. Er zal over moeten worden gepraat. Maar dat praten moet binnen afzienbare tijd gebeuren. En in geval van dementie, is het nog duidelijker: indien er een wilsbeschikking waarin euthanasie beschreven staat aanwezig is, moet een arts dit kunnen honoreren. Zo snel mogelijk.

De heer Heringa bedoelde het goed, ongetwijfeld. Het is jammer dat er zoveel tijd (en dus geld) verspild wordt door de goede bedoeling in twijfel te gaan trekken.
Waarom moet het überhaupt drie jaar duren voordat er een uitspraak volgt? Dat riekt naar twijfel bij de Staat zelf. En indien er gerede twijfel bestaat, is iemand nog altijd onschuldig. Dat staat ook in de wet.

Ik ben benieuwd naar de uitspraak.
Mocht de heer Heringa veroordeeld worden, dan voorzie ik een stijging in het aantal mensen die voor de trein zullen springen. Ik bedoel, dat is ook een manier, een zeer doeltreffende zelfs. Het is alleen zo jammer dat de machinist een trauma oploopt, de brandweer het ook niet zo prettig vindt om de menselijke resten bij elkaar te moeten schrapen en om nog maar niet te spreken van de passagiers die gedurende al die werkzaamheden uren in de trein moeten blijven zitten. Oh… en de nabestaanden… laat ik die niet vergeten. De nabestaanden die in de wetenschap verkeren dat hun familielid in uiterste nood een dergelijke stap heeft gezet, omdat euthanasie op een humanere wijze niet mag.
Lang leve het recht op leven… tot op zekere hoogte dan.