[i]Een klein dorp, begin jaren 80. De herfst is warm en ze staan bij de fietsenrekken van het gesloten zwembad. Als ze naar binnen kijkt, ziet ze de glijbaan totaal gevuld met dorre herfstbladeren. De tweede onderbroek die het meisje van haar moeder aanmoet als het koud is, zit als een prop in haar broekzak. “Dan maar een blaasontsteking”, redeneert ze. Twee onderbroeken over elkaar aan, dat zit écht niet lekker. Marianne en het meisje hebben het over de twee leukste jongens van de klas, Chris en Arthur. Ze zijn verliefd. Allebei. Op allebei. En ze hebben afgesproken hier bij het lege zwembad.[/i] Een deelgemeente van een grote stad, eind 2005. Een meisje loopt op straat. Er loopt een club jongens achter haar aan, ze roepen dat ze een lekker ding is. De meeste kent ze uit de brugklas. Hee, is dat haar ex-vriend Patrick? Ja, zo te zien is dat zijn jas en daar hoort ze zijn zware stem tussen de geluiden door. De herfstbladeren knisperen onder haar voeten, die zich wankel en onzeker een weg proberen te banen in de situatie die is ontstaan. Voor ze het weet is haar ex-vriend bij haar, erg dichtbij. Hij probeert haar te betasten.

[i]Als Arthur en Chris ook bij het zwembad zijn aangekomen, splitsen ze zich. Arthur geeft het meisje een klapzoen. Op haar mond! Als ze de anderen weer tegenkomen, blijkt Chris een plannetje te hebben. Er vindt een wissel plaats en de anderen lopen door naar achteren. Het meisje blijft staan met Chris. Net als hij haar wil zoenen, komt de moeder van Marianne voorbij lopen met de hond. Het meisje vermoedt problemen en roept: “MAR, JE MOEDER IS HIER!” Chris wil zoenen. Maar zij wil niet. Snel zoent hij haar toch en rent hard lachend weg, terwijl hij haar uitdaagt om hem te pakken.[/i]

Ze draait zich af. Ze weet niet zo goed wat ze ervan moet vinden, het was toch uit tussen hen? Een flinke club vrienden staat erom heen. De groep komt dichterbij en zij kan zich nauwelijks meer van hem wegdraaien, er is geen vrije ruimte over. De jongens sluiten haar in, moedigen hem aan, moedigen haar aan. Er wordt aan haar getrokken en geduwd. Ze wordt slet genoemd. Ineens zijn haar kleren uit, een broekspijp zit onhandig nog boven haar knie vast. Er is weinig meer over dan een kluwen ledematen en pijn. Waar is haar beha gebleven? Wat is het koud zo op straat. Wie wanneer, geen idee, wanneer zal het afgelopen zijn? Met hoeveel zijn ze eigenlijk? Hoeveel zijn er al geweest…?

[i]Marianne komt op het meisje af, haar moeder staat op een afstand te wachten. Of ze meegaat. Ja, ze gaat mee. Met lood in de schoenen loopt ze richting uitgang. Zouden ze nu iets te horen krijgen? Nee, ze eten macaroni met kaas. Haar eigen moeder komt haar na het eten halen als het al donker is.
– “Leuke dag gehad?”
* “Ja mam.”
– “Wat heb je daar in je broekzak? “
* “Ehhhh….”
Thuisgekomen roept haar broer dat hij haar gezien heeft bij het zwembad. “Jij bent verliehiefd.” Met een welgemikt pak vla brengt ze haar broer tot zwijgen. Ze krijgt huisarrest. ’s Avonds in bed vindt ze een briefje onder haar kussen: “Ik krijg je nog wel”. Ze bonst tegen de muur waar het hoofd van haar broer zich ongeveer moet bevinden. Het blijft stil.[/i]

Met haar moeder heeft ze aangifte gedaan bij de politie. Ze kan het huis niet meer uit en mag dat ook niet van haar moeder. Haar hotmail zit vol met obscene berichten en ook op MSN kan ze zich niet vertonen. Ze surft wat over het scholierenforum en begrijpt dat ze een geil wijf en een slet is, die zodra ze buiten komt, weer gepakt zal worden. Ze hoort de moeder van een van de jongens zeggen dat de gangbang hip is, dat ze er waarschijnlijk zelf om gevraagd heeft. Nu vraagt ze zich af waarom hééft ze het eigenlijk laten gebeuren? Had ze niet kunnen gillen? Schoppen? Slaan? Ze is er niet over uit, op het moment dat er een steen met een briefje eromheen het raam binnen komt zeilen. Een van de scherven komt in haar linkeroog terecht. Ze hoort haar moeder gillen in de verte…

Categorieën: Actualiteiten

17 reacties

Eddy Kielema · 3 november 2005 op 17:10

Beklemmend goede column over de verruwing van de maatschappij. Gelukkig gebruik je geen inhoudsloze Balkenende-termen als ‘normen en waarden’, maar zet je heel treffend twee tijdsbeelden tegenover elkaar.

Raindog · 3 november 2005 op 17:59

Een tijdsbeeld. Twee.
(Erg) Knap hoe je dat hebt gedaan.

Brengt ons op de vraag hoe het zo gekomen is.
Ja.
Hoe eigenlijk?

Om over hoe we er weer af komen maar te….

Trukie · 3 november 2005 op 18:36

Twee tijdsbeelden op twee verschillende lokaties.
De overeenkomst is dat in beide gevallen de vrouw huisarrest krijgt en
de wijzende vinger. 😕

Heel subtiel maar ook indringend weergegeven Dees.

KawaSutra · 4 november 2005 op 00:13

Eigenlijk is er niets veranderd en toch ook heel veel. Het spelletje is hetzelfde maar de grenzen zijn verdwenen. Wat me nog het meeste tegen staat is het beeld dat jongens hebben van meisjes als gebruiksartikel. Tussen de regels door lees ik ook een visie op de houding van de ouders en de invloed die dat heeft op de wijze waarop een meisje met een dergelijke situatie omgaat. Best een stuk om je in te verdiepen. Wat is er nu eigenlijk veranderd in die 25 jaar en waar is het fout gegaan!

bert · 4 november 2005 op 00:18

Goed geschreven en een vanuit een originele invalshoek.
Toch moeten we er voor waken dat niet de indruk gewekt wordt dat vroeger alles beter was dan nu.
En dat geld op elk vlak; jeugd(criminaliteit), werk(loosheid), verslaving(szorg), sex(misbruik), voetbal(supporters), etc.
In onze communicatie- en media- gestuurde wereld weten we binnen een uur dat een lid van het Oranjehuis in een poortje heeft wildgeplast. Ook dat was vroeger anders. Toen kon dat nog ongemerkt gebeuren. Nu niet. Begrijp je!!!!
Natuurlijk veranderen er zaken in het negatieve. Er vananderen ook zaken in het positieve.
Alles wat was dat is niet meer en alles wat is zal veranderen. 🙂 🙂 🙂

Mup · 4 november 2005 op 02:59

Heel sterk beschreven Dees, heb hem zowel in zijn geheel, als ook de ‘gescheiden’ tijden gelezen, heel sterk,

Groet Mup.

Louise · 4 november 2005 op 07:12

Sterk geschreven, ja nou! Puur door de inbreng van de verschillende tijden worden deze op het oog verschillende verhalen, triest genoeg identiek. Het aangrijpende vind ik dat het meisje hetzelfde voelt en beleeft in beide gevallen.
Het zit zo knap in elkaar dat ik er niet eens een helder antwoord op kan geven 😉

Dees · 4 november 2005 op 08:53

[quote]In onze communicatie- en media- gestuurde wereld weten we binnen een uur dat een lid van het Oranjehuis in een poortje heeft wildgeplast. Ook dat was vroeger anders. Toen kon dat nog ongemerkt gebeuren. Nu niet. Begrijp je!!!![/quote]

Ja hoor, ik begrijp je. Ik wilde niet zeggen [i]vroeger was alles beter[/i]. In datzelfde dorp is vroeger een leeftijdsgenootje ontvoerd, dat later vermoord en misbruikt (in andere volgorde) is teruggevonden onder de rook van ook weer datzelfde dorp.

Het nieuwsbericht waar het verhaal van 2005 aan refereert gaat echter over een meisje van 13, verkracht door jongens in de leeftijd van 12 – 14. En als je die tijdsbeelden op elkaar legt, wordt alles anders en nemen sommige aspecten van die verandering bizarre vormen aan. Zo zeer dat ik en ook anderen die ik spreek soms een tikje [i]vervreemden[/i] van de wereld nu. Het is teveel om te bevatten, en inderdaad via de media te overvloedig op elk bordje opgediend.

Kawa en Loutje, aandachtige lezers. Nothing ever changes, really.. Maar toch.

Anderen ook bedankt voor de reacties. Altijd toch weer zoveel positieve geluiden op een moment dat ik twijfel of ik zoiets niet beter de virtuele prullenbak in kan smijten… So thx.

Dees

pepe · 4 november 2005 op 08:58

Wat moet ik hier nu aan toevoegen? Alle voorgangers hebben het al gezegd.

Mijn complimenten, dat is genoeg denk ik.

Kees Schilder · 4 november 2005 op 09:29

Sterk en origineel.De rest is al gezegd

KingArthur · 4 november 2005 op 09:39

Knap de verharding weergegeven door de twee tijdsbeelden tegen elkaar uit te zetten. Knap.

Li · 4 november 2005 op 09:53

Ook ik ben (weer) onder de indruk van je schrijvelarij. Heel origineel.

Li

Martijn · 4 november 2005 op 09:59

Mooi!

Ver weg beginnen ‘sophie’s choice beelden’ op te doemen. vroeger – nu – vroeger. Cliffhanger kan ook. Het lijkt een kloof waar meer dan een generatie in valt.

Titeltechnisch gezien mag het Groene Boekje nu alvast aan een nieuwe uitgave gaan denken.

WritersBlocq · 4 november 2005 op 20:39

[quote]Altijd toch weer zoveel positieve geluiden op een moment dat ik twijfel of ik zoiets niet beter de virtuele prullenbak in kan smijten… [/quote]
Doe maar niet Dees, want dan moet ik vanaf nu alle virtuele prullenbakken gaan afstruinen om ze er weer uit te halen. Plaatsen dus, beloofd kanjer?
P.S. ik ben niet “intueel” en op dit moment zo labiel als een bos uien (wat hebben cx’ers toch met die uien… ;-)) dus kan je mij die titel uitleggen?

Troy · 4 november 2005 op 21:27

Gezien de hoge kwaliteit van je columns ben ik wel erg benieuwd wat jij zoal de digitale prullenbak ingooit…Je doelstelling van dit verhaal is weer uitstekend gelukt.

Ma3anne · 4 november 2005 op 22:14

Indringend en mooi verwoord.

melady · 5 november 2005 op 13:45

Kom ik ook nog even aankakken met een veel te late reactie. (De tijd haalt mij soms in.);-)

Een supersterke en intrieste column, prachtig verwoord!

En haal jij eens snel die propjes uit je virtuele prullenbak.

Je schrijft zo lekker puur.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder