Factief

[i]Een klein dorp, begin jaren 80. De herfst is warm en ze staan bij de fietsenrekken van het gesloten zwembad. Als ze naar binnen kijkt, ziet ze de glijbaan totaal gevuld met dorre herfstbladeren. De tweede onderbroek die het meisje van haar moeder aanmoet als het koud is, zit als een prop in haar broekzak. “Dan maar een blaasontsteking”, redeneert ze. Twee onderbroeken over elkaar aan, dat zit écht niet lekker. Marianne en het meisje hebben het over de twee leukste jongens van de klas, Chris en Arthur. Ze zijn verliefd. Allebei. Op allebei. En ze hebben afgesproken hier bij het lege zwembad.[/i] Een deelgemeente van een grote stad, eind 2005. Een meisje loopt op straat. Er loopt een club jongens achter haar aan, ze roepen dat ze een lekker ding is. De meeste kent ze uit de brugklas. Hee, is dat haar ex-vriend Patrick? Ja, zo te zien is dat zijn jas en daar hoort ze zijn zware stem tussen de geluiden door. De herfstbladeren knisperen onder haar voeten, die zich wankel en onzeker een weg proberen te banen in de situatie die is ontstaan. Voor ze het weet is haar ex-vriend bij haar, erg dichtbij. Hij probeert haar te betasten.

[i]Als Arthur en Chris ook bij het zwembad zijn aangekomen, splitsen ze zich. Arthur geeft het meisje een klapzoen. Op haar mond! Als ze de anderen weer tegenkomen, blijkt Chris een plannetje te hebben. Er vindt een wissel plaats en de anderen lopen door naar achteren. Het meisje blijft staan met Chris. Net als hij haar wil zoenen, komt de moeder van Marianne voorbij lopen met de hond. Het meisje vermoedt problemen en roept: “MAR, JE MOEDER IS HIER!” Chris wil zoenen. Maar zij wil niet. Snel zoent hij haar toch en rent hard lachend weg, terwijl hij haar uitdaagt om hem te pakken.[/i]

Ze draait zich af. Ze weet niet zo goed wat ze ervan moet vinden, het was toch uit tussen hen? Een flinke club vrienden staat erom heen. De groep komt dichterbij en zij kan zich nauwelijks meer van hem wegdraaien, er is geen vrije ruimte over. De jongens sluiten haar in, moedigen hem aan, moedigen haar aan. Er wordt aan haar getrokken en geduwd. Ze wordt slet genoemd. Ineens zijn haar kleren uit, een broekspijp zit onhandig nog boven haar knie vast. Er is weinig meer over dan een kluwen ledematen en pijn. Waar is haar beha gebleven? Wat is het koud zo op straat. Wie wanneer, geen idee, wanneer zal het afgelopen zijn? Met hoeveel zijn ze eigenlijk? Hoeveel zijn er al geweest…?

[i]Marianne komt op het meisje af, haar moeder staat op een afstand te wachten. Of ze meegaat. Ja, ze gaat mee. Met lood in de schoenen loopt ze richting uitgang. Zouden ze nu iets te horen krijgen? Nee, ze eten macaroni met kaas. Haar eigen moeder komt haar na het eten halen als het al donker is.
– “Leuke dag gehad?”
* “Ja mam.”
– “Wat heb je daar in je broekzak? “
* “Ehhhh….”
Thuisgekomen roept haar broer dat hij haar gezien heeft bij het zwembad. “Jij bent verliehiefd.” Met een welgemikt pak vla brengt ze haar broer tot zwijgen. Ze krijgt huisarrest. ’s Avonds in bed vindt ze een briefje onder haar kussen: “Ik krijg je nog wel”. Ze bonst tegen de muur waar het hoofd van haar broer zich ongeveer moet bevinden. Het blijft stil.[/i]

Met haar moeder heeft ze aangifte gedaan bij de politie. Ze kan het huis niet meer uit en mag dat ook niet van haar moeder. Haar hotmail zit vol met obscene berichten en ook op MSN kan ze zich niet vertonen. Ze surft wat over het scholierenforum en begrijpt dat ze een geil wijf en een slet is, die zodra ze buiten komt, weer gepakt zal worden. Ze hoort de moeder van een van de jongens zeggen dat de gangbang hip is, dat ze er waarschijnlijk zelf om gevraagd heeft. Nu vraagt ze zich af waarom hééft ze het eigenlijk laten gebeuren? Had ze niet kunnen gillen? Schoppen? Slaan? Ze is er niet over uit, op het moment dat er een steen met een briefje eromheen het raam binnen komt zeilen. Een van de scherven komt in haar linkeroog terecht. Ze hoort haar moeder gillen in de verte…