Fantasie wereld…

Ik leef al sinds ongeveer mijn 8ste in een fantasie wereld. Het is allemaal begonnen toen mijn vader weg ging. Ik was toen niet bepaalt populair, ik moest namelijk heel veel huilen in de klas, een soort roep voor hulp. Ik had pleinvrees, durfde niet twee straten verder om naar het winkel centrum te gaan. Als ik alleen was dan dagdroomde ik. Toen was het over een soort ‘super women’ zijn. Heel seksueel geladen die fantasietjes, en dat terwijl het de leeftijd is waar je volgens Freud je seksualiteit even met rust laat. Nu, terwijl ik weer bij mijn vader woon, en populair ben en geen pleinvrees meer heb, woon ik nog steeds in een fantasie wereld. Niet die wereld waar ik een beetje die heldin uithang, maar het zelfde basis idee. Redelijk kinderlijk zelfs. Ik ‘speel:’ Selphie, een soort alter ego van me. Alle andere personen haal ik uit alles mogelijk: boeken, tv en real life. Het komt er op neer dat zij (ik) perfect is(ben), een nog perfecter vriendje(op dit moment Kasper van de Deense Idols) heeft en een super leven. Het is typisch wie er wel en wie niet erin voor komen. Mijn ouders niet, daar is geen spoor van te bekennen. Van me beste vrienden, en ergste vijanden wel. Soms is het zo dat die vijanden (voor zo ver ik die heb) gestraft worden en soms dat ik vrienden met ze word.

Nu ik er over na denk, denk ik dat het waarschijnlijk een manier is om te ontsnappen van mijzelf. Het is wel duidelijk waarom het toen begonnen is, toen ik het nodig had. Om weg te komen van de realiteit, misschien toch even kind te zijn? Ik heb het voor mij gevoel nu niet meer nodig, je zou toch denken dat ik er nu wel overheen gegroeid zou zijn. Het is niet zo dat ik er welles ben, als ik aan het schijten ben of zo, maar ook terwijl ik naar school fiets, me tanden poets, in bed lig en onder de wiskunde les.

Ik heb bijvoorbeeld heel vaak dat ik naar de televisie kijk en dat iemand iets cools zegt. En dat ik dan naar de deur loop en doe als of mijn alter ego dat zei. Ik zeg het niet hard op of zo. Dit doe ik ook al sinds mijn achtste, heel raar. Natuurlijk doe ik dat alleen maar als ik alleen ben, maar ik heb toch het idee dat ik hulp nodig heb. Van een psycholoog, dus. Want normaal kan het niet zijn.

Schizofrenie is het niet want ik hoor geen stemmen in me hoofd of zo, ik leef alleen altijd in die wereld. Het is ook niet zo dat die wereld me aanspoort dingen te doen die ik normaal niet zo doen. Er zijn eigenlijk maar drie momenten wanneer ik niet in die fantasie wereld ben; terwijl ik schrijf, terwijl ik muziek luister en wanneer ik me concentreer. En als ik slaap natuurlijk, want in mijn dromen komt dit niet naar boven.

-xxx-jes Nephele
😕 🙁