Het is vandaag een bijzondere dag, en dat is al merkbaar als de kinderen wakker worden,
en vragen: “Hoe laat begint het?” Vanavond hebben we feest, en we moeten echt nog het
een en ander voorbereiden. ’s Middags doen we alle boodschappen, lopen langs elk rek in de supermarkt, en kopen
alles wat we lekker vinden. Bij een feest hoort een feestmaal, dus eten we vette friet,
en dito frikandellen. Na dit exquise maaltje kan het feest beginnen. Gordijnen dicht,
kaarsjes aan, de kinderen in pyjama, ieder zijn favoriete drinken in een echt wijnglas,
en een bakje met de lekkerste chips. Madagascar in de dvd, tegen elke schouder een kind,
en genieten maar!
Regelmatig klagen ze dat ik zelden kado’s voor ze koop. Zij willen ook de nieuwste
“My little pony” en de duurste “B Daman”! Ik weiger er aan mee te doen, vind het meeste
speelgoed fantasieloos en enorm duur. Alleen met Sinterklaas en hun verjaardag gaat er
één wens in vervulling. Wat ik dan zie is oprechte blijdschap. Iedere wens die uitkomt zal
tot in hun volwassenheid bij hen blijven, gekoesterd worden, gewaardeerd worden.
En iedere keer als ik dat zie weet ik dat het, ondanks mijn twijfels, goed is zo!
Mijn kadootjes aan hen zijn feestjes! Een feestje voor een overwonnen angst,
een feestje voor een goede prestatie, een feestje als oma het ziekenhuis uit mag!
Voor buitenstaanders stellen onze feestjes weinig voor, maar voor ons is het iedere
keer weer écht feest!
10 reacties
Dees · 5 november 2006 op 17:43
Wat je beschrijft is voor mij de ideale vorm van kinderen opvoeden. Maar ik heb ze niet. Dus ik kan me wel voorstellen dat het in de praktijk wellicht lastiger is dan uitgedacht. Goed geschreven ook trouwens.
arta · 5 november 2006 op 18:35
Morgen ga ik me aanmelden bij de AD-ers (anonieme digibeten)! Ik probeerde voor het eerst te kopieren vanuit kladblok, en dat is dus misgegaan! Excuses voor de afgebroken zinnen!!
😳
Arta
Estrella · 5 november 2006 op 19:28
Leuk om te lezen en enorm herkenbaar! Ook ik “verwen” mijn zoon op deze manier. Gezellig een feestavond plannen.
Vorig jaar, laatste jaar basisschool, zei ik dat hij op zo’n avond zijn beste vrienden uit de klas ook uit mocht nodigen, 6 man in totaal. Die kwamen natuurlijk altijd al bij ons thuis, maar nu besloot ik een filmfeestavond te creëren, inclusief patat, frikandellen, en later op de avond chips, drinken, en noem maar op.
Dit bleek zo’n succes te zijn dat de andere ouders dit bij toerbeurt ook zijn gaan organiseren, geweldig!
Je laatste alinea spreekt me ook enorm aan…Het maakt niet uit wat anderen ervan vinden, de kindersnoetjes zijn onbetaalbaar mooi op die momenten en het feest is bij jou!
Li · 5 november 2006 op 20:12
De eenvoudigste feestjes zijn vaak de leukste omdat ze met liefde en aandacht zijn voorbereid.
Dat blijkt maar weer!
Li
KawaSutra · 5 november 2006 op 22:58
Zeer waar. Een uitzonderlijke jeugdherinnering blijft je het leven lang bij, en is daardoor zeer waardevol. In tegenstelling tot welk kado dan ook dat op willekeurige momenten uitgedeeld wordt, alleen al om tegemoet te komen aan de niet aflatende kinderwens.
DriekOplopers · 6 november 2006 op 00:10
Hee Arta, ook voor deze column een groot compliment! Deze column van jouw hand is dubbelop: enerzijds een doodgewoon kijkje in je gezinsleven, anderzijds een serieuze boodschap. Zeer goed gedaan.
En ook inhoudelijk ben ik het met je eens. Je kinderen mogen hun handen dichtknijpen met zo’n moeder!
Driek
SIMBA · 6 november 2006 op 08:16
[color=00CC00]Ik hoef niks meer toe te voegen zo te zien. [/color]
pally · 6 november 2006 op 12:53
Ha Arta, ik ga vast in herhaling vallen, maar ik vind dat je een heel verstandige moeder bent.
Want al die idiote cadeau’s zijn naar mijn mening meer verwaarlozing (afkopen) dan verwennerij.
Jij maakt feest met essentiele dingen.
Verder goed geschreven, geen woord teveel,
klasse!
Pally
Mup · 6 november 2006 op 13:35
Om maar even pedagogisch verantwoord met mijn moeder te spreken; het zijn niet de dure merkschoenen die je kind in gedachten houdt, maar de keren dat je er voor ze was, zoals bij een sport,
Groet Mup.
arta · 6 november 2006 op 21:22
Dank jullie wel, dat jullie, ondanks mijn “foutje” jezelf toch door het stukje heengeworsteld hebben!
@ Dees: Ik weet niet of het ideaal is, en wacht de commentaren als ze 18 zijn vol spanning af!
Ik ben verbaasd (en blij) dat jullie er ook zo over denken, omdat in mijn omgeving bij 99% van de ouders opvoeden en materialisme hand in hand gaan!