Feuilleton 2. De Bus

Hij hield van het gevoel, de druk in zijn hoofd. Het bloed dat zijn schedel en oogkassen vulde verdrong elke gedachte. Denken was het laatste wat hij wilde. Inwendig giechelde hij. Hoogten en niet te lang nadenken was zijn habitat. Als kind had hij zijn ouders gesmeekt om een hoogslaper. Zij zagen het nut niet want als enig kind met een zeer ruim bemeten slaapkamer was de behoefte aan een ruimtebesparend bed zinloos. Ze vonden hem te jong voor een hoogslaper maar hij was wel al oud genoeg om aan te voelen dat zijn ouders makkelijk te bespelen waren. Al heel snel had hij door dat je als enig kind zekere privileges genoot die zijn vriendjes ontbeerden. Het manipuleren van zijn ouders was daar één van. Door de jaren heen bleek hij op school een zeer goede leerling. Het leren ging hem gemakkelijk af, hetgeen er toe leidde dat elke wens die hij had door zijn ouders vervuld werd. Hij hield oprecht van zijn vader en moeder, al zeer zeker van hun goedgelovigheid en gulheid richting hemzelf.

Toen hij tien was wilde hij leren vliegen. Dat was natuurlijk geen optie. Als alternatief besloten zijn ouders dat ze de eerst volgende vakantie in de Ardennen zouden doorbrengen. Daar mocht hij van hen, onder strikte begeleiding van professionele instructeurs, de grondbeginselen leren van het abseilen en bergbeklimmen. Zijn moeder stond tijdens de eerste les handenwringend en met angstige blik onderaan de berg. Het ergerde hem. Hij wist wat hij deed met zijn tien jaren en zonder aarzelen – liever had hij zonder zekering de berg beklommen maar dat was natuurlijk geen optie – beklauterde hij de grillige en steile wand als een berggeit.

Vanaf toen was er geen stoppen aan. Vóór zijn achttiende levensjaar had hij alle extreme sporten beoefent. Sommigen eenmalig, enkelen voor langere tijd. Net zoals in de liefde. Eendagvlinders als zweefvliegen, parachutespringen, kitesurfen passeerden. Hij had ze allemaal gehad.
Bergbeklimmen was zijn eerste en bleek uiteindelijk zijn grote liefde.

Zijn ouders hadden zich erbij neergelegd. Bij familiefeesten verzuchte zijn moeder ‘zo is hij nou eenmaal’. Zijn vader was op best trots, wist hij. Die was op zijn eigen manier misschien ook een ‘risicozoeker’ maar dan op de beurs. In het vak als beurshandelaar had zijn vader ook flinke risico’s genomen en was er vaak heelhuids en met gewin mee weggekomen, hetgeen hem als zijn zoon zijnde, weer had gefaciliteerd in het spelen met fysiek gevaarlijke spelen.

Zijn shirt hing over zijn hoofd. Toch wel zelfbewuster dan hij wilde zijn, wist hij dat het geen mooi gezicht was. Ondersteboven zwollen je oogleden, en je wangen, onderlip en andere zachte delen van je gezicht trokken omlaag door de zwaartekracht. Licht gelijkend op een lijk dat te lang in het water heeft gelegen wilde hij dat beeld anderen besparen. Door de opening van zijn shirt had hij enkel zicht op een gast die op handen en knieën zat. Diens achterste stak omhoog, binnen zijn gezichtsveld.
Naast het grote vraagstuk wat hij zelf hier eigenlijk hing te doen, vroeg hij zich ook af waarom die gast al een tijd over de grond kroop?