Feuilleton 6. De Bus

Hij liep met grote passen door het bos. Zijn handen diep in de zakken van zijn jas gestoken, zijn magere rug iets gebogen en zijn blik op de grond. Hij was allang van het pad af en hij had nog geen plan. In zijn zak sloot zijn hand zich om zijn mobiel. In het beschermende hoesje zaten zijn pasjes en identiteitskaart. De reistas die zijn moeder gepakt had, stond nog in de bus. Daar zat toch niks zinvols in.

Hij had vanaf het begin geweten dat hij dit zou gaan doen. Het was zijn enige uitweg. Zijn ouders hadden deze hele klotezooi geregeld. Liechtenstein, je kon er ook skiën, wandelen en bergbeklimmen maar feit bleef dat daar een of andere coach op hem zat te wachten. Zijn ouders hadden het over een coach maar hij wist wel beter. Toen hij een week na zijn schorsing op de universiteit door zijn ouders gesommeerd werd om even te gaan zitten voor een serieus gesprek, voelde hij al nattigheid. De schande dat de zoon van een vooraanstaand politicus geschorst was, moest natuurlijk verdoezeld worden. Dus stuurden ze hem naar een fokking kutland met de naam Liechtenstein waar geen hond ooit van gehoord had en waar hij, of wie dan ook niet dood of levend gevonden wilde worden. Het was kiezen tussen een maand in een soort quarantaine of al zijn privileges inleveren: zijn auto, scooter en ook nog dagelijks een controle van zijn spullen en kamer. Hij had willen vliegen maar zijn ouders weigerden en vonden dat hij maar moest wennen aan sociale controle en ongemak. Hij deed pogingen om uit te leggen dat als je af en toe je vrienden voorzag van wiet, je nog geen dealer was. Het meisje op het feest had zich trouwens gewoon aangeboden. Hij was niet haar eerste geweest. Het was gewoon allemaal bullshit. Hoe kwamen ze erbij dat hij verslaafd was. Als je af en toe niet eens meer mocht blowen en feesten met je vrienden. Zijn ouders waren er niet ingetrapt.

Hij was het liefste helemaal niet meer thuis geweest, maar toen hij geschorst was had hij weinig keus gehad. Behalve enkele strooptochten naar de keuken had hij nauwelijks zijn kamer verlaten. Dus was hij uiteindelijk akkoord gegaan met hun voorstel

Opeens was hij moe. Hij had nog helemaal niks gegeten vandaag. Hij zocht een brede boom als rugsteun en zakte op zijn hurken. De grond was vochtig en de zon die vandaag waterig scheen, kwam amper door het bladerdek. Hier en daar kwam er een opening want het was al oktober. Hij haalde uit zijn andere jaszak een doosje en een pakje sigaretten. Geroutineerd brak hij een sigaret open boven het doosje en de tabak strooide hij gelijkmatig op het vloeitje. Het brokje hasj verwarmde hij tot het brokkelig werd en hij het over de tabak kon kruimelen. Draaiend met zijn vettige bruine vingers terwijl het doosje balanceerde op zijn bovenbeen dacht hij na over een plan.

Zijn aansteker vlamde op en hij inhaleerde diep. Met de joint tussen zijn lippen pakte hij zijn mobiel en scrolde door zijn contacten.

“Hey gast, hoe gaat ie? “Ik heb even een vraagje, kan ik vanavond bij jou crashen?”