Fietspadgevaar…

Zat afgelopen weekend op de fiets voor een kort ritje naar de stad. Eigenlijk niets bijzonders, het betrof slechts een tochtje van een minuutje of tien. Toch lang genoeg om een conditie-loze en verwende oer-automobilist het gevoel te bezorgen “lekker” bezig te zijn en om vervolgens onderwerp te wezen tijdens het maandagochtend-ritueel op kantoor. Tijdens de standaard koffiezit waarbij de ondernomen zaterdag en zondagse privé activiteiten tot op zekere hoogte worden geëvalueerd. Het “zekere hoogte” is een bewuste beperking, want niet elk onderwerp is namelijk geschikt.Eén van de collega’s heeft bijvoorbeeld een nieuwe relatie en is volgens zijn zeggen bezig met een “breed oriënterende relationele ontdekkingstocht”. Saillant detail: hij trekt er een scheve bek bij waardoor er iets van een onrustig speeksel zichtbaar wordt. Die activiteiten evalueren we dus niet. Mijn fietstochten natuurlijk wel.

Er zat een lastig te overwinnen helling in mijn fietsroute die volgde op een afdaling en een aansluitend stuk strekkend rood beton van een meter of dertig vlak. Het betreft een zogenaamde tunnelbak. De bak inrijden gaat fantastisch, het stukje vlak is sensationeel, de route omhoog een zware aanslag op alle ingezette cellen waarbij die in mijn hersens een te belangrijke rol kregen toebedeeld: de rol van demotivator. En dat werkt door op de spieraansturing zodat ik halverwege de helling tot stilstand kwam en vanuit pure noodzaak het landingsgestel moest inzetten. Balen want er was nog een stuk te gaan..

Op dat moment snelde een echte “Willem Holleder” voorbij. Voor alle duidelijkheid: dat betreft een snorfiets met opgevoerde hulpmotor, breed stuur, windscherm, blauw nummerbord en een echt origineel “Holleder” boordkanon. Met dat laatste hulpmiddel worden dan alle lastige medeweggebruikers van het fietspad geschoten. Ook ik met mijn postcode bakfiets-zonder-versnellingen. Kon nog net op tijd aan de kant springen. De sukkel. Voordat ik van de schrik was bekomen zag ik wederom een projectiel de tunnelbak inschieten. En met de snelheid van het licht.

Het betrof een, volgens mijn voorzichtige inschatting, negentigjarige grijze en tandeloze race-eend met een hoofddoek vol strak ingebonden papillotjes, die scheef hangend op een elektrische fiets met een dikke vijftig aan het uur door de bak ramde. Ik meende nog een Tarzan-oerkreet te horen waarbij het in de bedoeling lag dat ik aan de kant ging… Ik wees veelbetekenend naar mijn voorhoofd. Kreeg een dikke middelvinger terug.

De bejaarden nemen niet alleen in aantal toe, ze worden ook steeds brutaler. Moesten ze eens iets aan doen, bedacht ik mij boos. Strafkorting op het pensioen of, zoals een Amsterdamse wethouder voorstelde: op de autobaan ermee. Ik voel wel iets voor de A12. Ook wel weer leuk voor het maandagochtend ritueel.

Brompot