Flipper

Dag zoveel van zoveel. Of moet ik eerder zeggen nacht? Of avond? Veel verschil is er immers niet, behalve het licht buiten. Het ene schepsel leeft op wanneer de zon opkomt en de ander begint pas tot leven te komen wanneer de maan zich laat zien. Ik behoor overduidelijk tot de laatste groepering. Ik hang nog net niet op mijn kop, maar van binnen maak ik even veel lawaai als een vleermuis. Inspiratie. Ik ben me ervan bewust dat ik daar bijna altijd over klaag, jammer en schreeuw. Altijd maar op zoek naar iets waarvan ik niet weet waar of hoe ik het zoeken moet. Het is hetzelfde als geluk. Ergens diep van binnen denk ik dat er ergens geluk te vinden moet zijn, maar waar? Misschien is het plotseling overleden en heb ik geen uitnodiging gehad voor de begrafenis. Het was immers mijn voorbestemde geluk geweest. Laat me dan op zijn minst afscheid ervan nemen, ook al kende ik het geluk nog niet. Dan weet ik in ieder geval wel dat het bestaan heeft.

Ondanks mijn gejank om inspiratie weet ik toch vaak wel weer een woord of wat aan elkaar te schrijven. Hoe ik dat doe? Al sla je me dood. Dan zou ik het nog niet weten. Aan een dood mens heeft niemand wat. Misschien als je hem opzet en ter decoratie in je huis neerzet. Maar nuttig is iets anders. Wat wel nuttig of zinvol of betekenisvol is, is ook wat anders. Maar ik ben er nog niet over uit wat precies. Vrijwel alles valt wel in as te veranderen, kun je weg relativeren, wegcijferen, uitzwaaien, tegenspreken, onderuit halen, vernietigen en de kop in slaan.

Ik denk dat ik veel denk, maar helemaal zeker weet ik het soms ook niet meer. Het ene moment is het hoofd leeg, maar voelt hij wel enorm zwaar aan. Niet omdat het toevallig een waterhoofd is, maar zwaar van een emotie. Een emotie lijkt zo een onschuldig, klein, mooi woordje, maar het kan aanvoelen als een betonblok die keihard op je hoofd valt. Daar bestaat soms geen passende helm voor. Soms moet je het blok gewoon laten vallen, moet je het gewoon accepteren, ondergaan en wachten totdat het ophoudt. Een emotie is als een muggenbult. Het jeukt en het jeukt en het jeukt en het is maar de vraag wanneer het over gaat.

Ik voel dat ik veel voel, maar ook dat weet ik soms niet helemaal zeker. Het ene moment de onverschilligheid zelve en het andere moment zit ik weer in zo’n zwart gat dat het lijkt alsof er met geen mogelijkheid meer uit te klimmen is. Veranderen van gevoel is als een wip. Het tegenovergestelde gevoel moet zwaarder worden dan het huidige gevoel, anders blijf je beneden zitten. Vaak zit er wel een persoon bij het andere gevoel. Niet dat je een potvis van een mens nodig hebt om je omhoog te trekken, maar op zijn minst toch wel een leuke dolfijn die je met het kleinste kunstje al een glimlach op je gezicht kan krijgen. Dus kom maar Flipper, spring maar door mijn hoepel en wip mij omhoog.