Fotostamppot

Ik schrok er vroeger altijd van, als vrienden of familie vroegen: komen jullie een avondje? De vakantiefoto’s zijn klaar. Om maar niet te spreken over de dia’s of de super-8 films.
Nu alles gedigitaliseerd is zijn de plaatjes er al vóór dat de herinnering zich in je geheugen een plaats heeft veroverd. Soms heeft men ze al gezien als jij nog aan het uitpakken bent en ze alleen overhaast bij het thuiskomen vanuit je camera hebt gedownload en opgestuurd. Dat de techniek je inhaalt hoort natuurlijk gewoon bij deze tijd. Ik heb zelf ook zo’n handig ‘digje’ niet groter dan een plak ontbijtkoek.
Maar veel romantiek heeft het niet meer in zich. Toch is het eigenlijk hoogst merkwaardig dat ik terugverlang naar dat eindeloze ’kiekjes’ kijken. Dat woord bestaat trouwens niet meer. Ooit van ‘digi-kiekjes’ gehoord? Nee, toch? Klinkt als gemanipuleerde kuikens.

Op zo’n ouderwets avondje werden oneindig veel foto’s doorgegeven en de volgorde was al snel zoek zodat iedereen de draad kwijt raakte, maar dat meldde je wijselijk niet, want dan werd er opnieuw begonnen. Je kreeg er vooral lange uitleg bij over wat er net niet te zien was.
‘Ja, daar vlak om de hoek was de bakker, daar haalden wij altijd ons stokbrood’. En: ‘Daar achter die boom stond onze tent, kan je net niet zien’. Stápels van die dikke mapjes van de fotograaf worstelden we door, waarbij de negatieven geregeld op de grond vielen. Iemand stopte ze dan wel in een willekeurig mapje.

En dan die dia’s, die een eindeloze tijd bleven stilstaan, zodat de personen je onuitstaanbaar lang bleven aankijken en je je ogen maar even dicht deed in het donker. Het was alleen zaak te zorgen dat je op tijd wakker werd als na uren plotseling het licht aanging en iedereen elkaar gapend aankeek na al die zonsondergangen, vetrollen, zeeën, straatjes en gestreepte parasollen. Totaal verdroogd en verhongerd omdat er al die tijd niks geserveerd was.

Een verhaal apart vormde de super-8 films. Ze duurden meestal twee minuten en je hoorde als geluid het ‘schuifruisen’ van de film langs de twee grote zwarte spoelen. Wanneer de projector even stokte, en dat gebeurde vaak, rook je een scherpe schroeilucht die lang in je neus bleef hangen. Het licht ging na elke twee minuten aan en dan was het weer tien minuten wachten tot er een nieuwe filmstrook precies in de vierkante gaatjes lag. Het begin bestond uit geflikker en strepen, het eind dito. De camera deinde lekker mee met de beelden. Het was trouwens wel beter dan bij de dia’s want in die vele pauzes scoorde je nog wel eens zoute stokjes of een zure bom en een glas Vermouth.

Is dat nostalgie?
Terugverlangen naar wat je verveeld en geërgerd heeft?
Ik heb nog schoenendozen vol foto-hutspot. Binnenkort organiseer ik een avondje met uitleg over wat er nèt niet te zien is…….