Elk jaar word ik door mijn schoonmoeder uitgenodigd om bij een buurvrouwtje van haar kerststukjes in elkaar te fröbelen en elk jaar bedank ik daarvoor. Dit jaar vond ik dat ik het toch maar eens moest proberen, in het kader van de familiebinding zal ik maar zeggen. Dus gisteren belde ik om tien over zeven aan bij de bewuste buurvrouw, die mij warm onthaalde in haar kippenhok: er waren nog zeker een stuk of acht andere mutsjes die (al door elkaar kakelend) helemaal in de stemming waren om eens flink de creatieve handjes te laten wapperen. Ik had een hoog vaasachtig glaswerk meegenomen waarin, hoopte ik, aan het eind van de avond een geweldig kunstzinnig stukje zou staan. Ik voelde me niet helemaal op mijn plaats, maar ik wilde me niet laten kennen en begon dus enthousiast oase en mos in de vaas te puzzelen. De basis was gelegd en ondertussen was het een drukte van jewelste onder de kipjes. De gespreksonderwerpen varieerden, zoals het echte huisvrouwen betaamt, van Frans Bauer tot kindercapriolen en langzamerhand begon het contour van de overheersende mutsigheid mij danig tegen te staan.
De meest waanzinnige kerststukjes kregen door de geoefende knutselhanden in no time vorm, terwijl ik met een groeiend gevoel van onkunde sip mijn goedkope stukje stond te bekijken. Wat ik ook probeerde, mijn projectje leek steeds meer Aldi-sfeer uit te ademen: een explosie van kerstgroen, een lichtrode kaars in het midden….en dan? Geen idee!
Ik moest de neiging om alle balletjes, takjes en slingertjes van tafel te maaien uit alle macht onderdrukken. Was ik nou maar thuisgebleven, dit is echt niets voor mij! Mijn worsteling met alle kerstprularia begon ook de anderen op te vallen. In een poging mijn kont-tegen-de-krib-gedrag om te buigen in een meegaande keuvel-mood, nam mijn schoonmoeder mijn zielige stukje driftig onder handen en maakte er zowaar nog iets acceptabels van. “Positief blijven Es, gewoon véél oefenen!”, werd me op het hart gedrukt.
Onderweg naar huis heb ik nog overwogen het stukje “per ongeluk” om te laten vallen zodat ik het thuis niet neer hoefde te zetten, maar omdat de hele familie op 2e kerstdag bij ons komt eten, en mijn schoonzus me streng had geïnstrueerd het ding tot mìnimaal die dag te laten staan, leek me dat iets te doorzichtig.
Nu zit ik dus thuis tegen een monsterlijk ding aan te kijken. Misschien zit er één voordeel aan: zo vergeet ik voorlopig niet dat ik volgend jaar gewoon weer netjes bedank als ik de uitnodiging krijg….
8 reacties
arta · 9 december 2008 op 09:25
Mutsjes, kipjes, brrr…. bij dat soort woorden gaan mijn haren overeind staan.
Ik ben ook geen fan van dit soort knutsel-gedoetjes, dus kan me jouw gevoel daar wel voorstellen…
Eén tip speciaal voor fijne feestdagen: [b] Laat dit voor januari niet aan schoonzus, moeder enzo zien!!![/b]
Ma3anne · 9 december 2008 op 10:31
Ja, wanneer je je zo hautain opstelt in een gezellig kwebbelende knutselende meidengroep, dan kan er ook niets creatiefs uit je vingers komen natuurlijk. 😎
SIMBA · 9 december 2008 op 11:15
Wat een negativiteit, laat iedereen toch gewoon doen wat ie leuk vind!
Anne · 9 december 2008 op 11:45
Kweenie…ik hink tussen twee tegenoverliggende reacties. Enerzijds weet ik uit een iets te rijke ervaring dat het in Nederland stikt van de trut- en theemutsen, produceerders van een gedrag dat zich kenmerkt door beperking (beperkte levenservaring, beperkt inlevingsvermogen, egoïsme, domineegenen, het met een verkleinende bril naar de te grote wereld kijken)wat ook precies de redenen zijn dat dat gedrag massaal wordt overgenomen (m/v). Ik kan me de weerzin daartegen goed voorstellen. Maar anderzijds vertoon jijzelf in jouw reactie daarop een even Hollands kleurtje: de neiging om altijd en overal prestatiegericht te denken en te kijken. Een mes met twee botte kanten dus, dit stukje 😀
pally · 9 december 2008 op 15:48
Grappig stukje wel, al sprak de inhoud me niet zo aan vanwege je opstelling, terwijl je wel gekomen was. Maar met deze zin verknalde je de hele uitsmijter volgens mij:
quote]maakte er zowaar nog iets acceptabels van[/quote]
groet van Pally
Siebe · 9 december 2008 op 19:57
Nou, ik heb zelf ook een vreselijke hekel aan verplichte nummertjes dus in die zin heb je me mee. Echter, je daar tegen afzetten kan soms zo geforceerd zijn terwijl eens een keertje meedoen echt leuker kan zijn. Je hoeft het niet alleen voor jezelf te doen zeg maar, je kunt ook eens iets voor iemand anders doen of laten: dat idee.
Groter probleem dat ik zie en in de reacties tot nog toe volgens mij onopgemerkt is gebleven, is dat jij vond dat jouw resultaat het niet haalde bij die van de andere mutsen. En wanneer dat zo mocht zijn, dan wil de ironie dat jij eigenlijk de grootste muts van het hele stel bent. De oplossing? Daar is er maar een: het hele nu al verpeste 2009 onophoudelijk oefenen en volgend jaar de beste zien te worden (al was het maar in eigen ogen).
😉
Trouwens, ik vind het best leuk geschreven hoor. Als ‘onderkoeldheid’ het effect was dat je beoogde, dan is dat niet helemaal uit de verf gekomen vrees ik. Ook dat is hier dan weer geen reden om het daar bij te laten zitten.
Gr
S
lisa-marie · 9 december 2008 op 22:36
ik zag je daar al helemaal zitten 😆
Weet je volgend jaar geef je een idee als voorzet en er is vast wel iemand die je helpt.
En voor je “stukje” stop je gewoon kerst- of ander prularia in die jij mooi vind of alleen de kaars wordt hij lekker modern 😀
KawaSutra · 10 december 2008 op 21:53
Volgens mij was jij stiekemweg best een beetje trots en durf je daar alleen niet voor uit te komen want als je rond de dertig bent mag je zo’n kerstkransje natuurlijk nooit leuk vinden. 😀