Gebroken

Klokslag negen uur in de avond ontgrendel ik de deur; het lage tarief is ingegaan. Ik ben nog niet binnen of achter mij wordt alweer een nieuwe vracht aangeleverd, daarmee de ingang volledig blokkerend. Op de tast zoek ik de lichtknop maar het aanflitsende licht kan mij nauwelijks bereiken; het wordt volledig aan het zicht onttrokken door de bonte verzameling die vanaf mijn zelf gesponnen draden naar beneden hangt. Ik zit gevangen, gevangen in mijn eigen web. Ik baan mij een weg links en rechts maaiend met mijn handen, ondertussen klimmend en struikelend over de enorme berg die elke dag meer aangroeit. Allerlei soorten en maten in alle kleuren van de regenboog. Boven mij ruikt het fris, vanonder vult een penetrante geur de ruimte waarin ik mij heb teruggetrokken.

Dit is onze machinekamer; het kloppend hart van ons grote gezin. Machines om mij heen stampen en tollen rond. Linksom draaiend, dan weer rechtsom. Een ander raakt over zijn toeren. Volledig van slag geeft hij er de brui aan, moegestreden van het enorme geweld. Soms heeft een reparatiepoging succes en kan de levensduur nog even gerekt worden, vaker is het een hopeloze strijd. Het apparaat wordt vervangen en kan vervolgens tot rust komen bij de rest van het uitgerangeerde machinepark. Rust roest……

Volgens een uitgekiend systeem wordt de capaciteit ten volle benut. Het vergt uiteraard wel een goede timing. Het proces neemt zijn aanvang door de oudste van de twee, een hoogbejaarde bovenlader, te ontdoen van zijn nog druipende inhoud. De ingebouwde centrifuge heeft al lang de geest gegeven na een dappere poging twee voetbalschoenen droog te draaien, hem toevertrouwd in een onbewaakt ogenblik. De was wordt vervolgens beetje bij beetje overgeheveld in een vrijstaande centrifuge, soms uit balans maar nog jong van geest. Bij het inbrengen moet ik er wel de juiste draai aan geven anders gaat hij op de loop. Eenmaal zijn draai gevonden spuit hij zijn water naar het een lieve lust is in het daartoe bestemde teiltje. Ik zie mijn kans schoon om de waslijnen te ontdoen van hun zware last. Langzamerhand zoekt het licht zijn weg in de schemerige ruimte. De contouren van de onwelriekende voorraad worden beangstigend duidelijk.

Met een knijper op de neus tracht ik de wachtende berg te scheiden. Bont bij bont en wit bij wit in twee verschillende temperatuursamenstellingen. Het teiltje met spoelwater wordt, mits van aanvaardbare kleur, aangewend om de inmiddels in de wasmachine aangevulde zeep uit het zeepbakje te verdrijven. Zodra die machine draait transporteer ik de inhoud van de centrifuge naar de droger; ingezet voor datgene wat te arbeidsintensief is om aan de waslijn te hangen.
Lingerie vereist een zekere selectie dus krijgt mijn speciale aandacht. Ik vind stringetjes in allerlei uitvoeringen, soms te klein om herkenbaar te zijn. Een wirwar van in elkaar gehaakte beha’s in alle cupmaten; vaak nog maar voorzien van één, voor de droger funeste, beugel. Een boxershort waarvan het kruis ontbreekt. Blijkbaar weg gescheurd op een heftig moment; zo probeer ik te verklaren. Ik voel me bijna een voyeur.

De tweede wasmachine, een moderne voorlader, staat te trappelen van ongeduld maar weigert systematisch elke dienst. Lampjes branden veelbelovend, water wordt ingenomen maar meer weet het apparaat niet te presteren. De tot drie maal toe doorgeworstelde gebruiksaanwijzing doet me besluiten de afvoer te controleren. Ik probeer de kunststof dop los te draaien echter die scheurt open. Een golf water, met in zijn kielzog een kindersok en nog wat munten uit het guldentijdperk als fooi, stroomt over de vloer alle kanten op.

Ik besluit deze tegenslag te verdringen en werp mij enthousiast op de wasmachine die net zijn programma trots heeft afgerond, waarna het centrifuge-proces zich herhaalt. Eén voor één drapeer ik de kledingstukken over de kriskras gespannen waslijn boven mij. Knijpers gebruik ik niet om onnodig tijdverlies te voorkomen. Vermoeid en geërgerd maak ik half binnenstebuiten gekeerde kledingstukken weer geschikt voor lijnpositie…….totdat het lijntje breekt!