Geen Saldo

Vrijdag is bij mij op kantoor “lekkere lunch dag”. Even een boodschapje doen bij de supermarkt en even iets lekkers eten. Nu is dat met enkel een Lidl in de buurt een vrij moeilijke opgave, maar ik blijf het proberen. Woensdagmiddag rond de klok van één besef ik dat de Lidl op dit tijdstip niet echt aan te raden is. 2 kassa’s open, 11 karretjes per rij en ik sta achteraan met een stokbrood en pakje carpaccio.

Bijna aan de beurt hoor ik het kassameisje het bedrag noemen tegen het vrouwtje voor me, “36,20 alstublieft.” De mevrouw voor me vraagt of ze 20 euro contant mag betalen en de rest mag pinnen. De Lidlaar heeft geen bezwaar, “Dan wordt het pinbedrag 16,20”. Ik hoor de piepjes van het intoetsen van de code en vlak daarna een langere piep. “Geen saldo”.

De mevrouw voor me krijgt een rood blosje op haar middelbare wangen en gaat in een blinde paniek het resterende kleingeld in haar portemonnee tellen. Ze komt te weten wat ze eigenlijk al wist… geen saldo. 10 minuten en een afgescand pak melk, 4 pakken koekjes, een zakje witlof en 2,5 kilo kruimige aardappels later heeft mevrouw nog niet genoeg om de boodschappen te betalen en langs de rode wangen glijden tranen naar beneden. Ze miste 8 euro 25. Laat ik hier alvast even zeggen dat ik niet het type persoon ben om dan haar boodschappen te betalen, maar ze huilde en daar kan ik niet zo goed tegen. Haar boodschappen achterlatend loopt ze met haar schouders tussen haar knieën de winkel uit.

Ik betaal het stokbrood, de carpaccio en een chocoladereep die ik bij de kassakoopjes vandaan heb en ga naar buiten. Net de parkeerplaats af staat de vrouw tegen de muur, haar hoop in haar schoenen, brok in haar keel en haar trots, net als de boodschappen achtergelaten in de winkel.

Het minste dat ik kon doen, was even een sigaretje aanbieden. Mevrouw accepteerde en vroeg een vuurtje. Ze vertelde dat ze ruzie had gehad met haar man, die op zijn buurt slaags was geraakt en het scheidingstraject had ingezet. Zodoende was het geld, waar ze beide zo hard voor gebikkeld hadden, in scheidingsprocedure bevroren. Zonder financiële hulp van haar man, redde ze het niet, ze had geen werk. Ja, ze was moeder, maar dat betaald kut.

Ik kijk op mijn horloge, het is tijd, ik moet aan het werk. Ik besluit het vrouwtje mijn pakje sigaretten te geven en vervolg mijn weg richting werk, al happend van mijn impuls-chocola.

Al lopend voel ik me schuldig dat ik me niet schuldig voel. “ik ga haar boodschappen dus echt niet betalen” zei ik tegen mezelf. Ik hoef haar problemen toch niet op te lossen! 50 meter later draai ik om, loop terug naar de vrouw, open mijn portemonnee en geef haar een tientje. “Koop je boodschappen en haal zo’n reep, hij is lekker.” zeg ik.

Terug naar mijn werk besef ik me dat ik zojuist mijn schuldgevoel heb afgekocht. Een goed mens zijn kost moeite, terwijl ik mezelf altijd heb wijs gemaakt dat ik het van nature was. Mijn schuldgevoel is blijkbaar sterker dan mijn barmhartigheid en dat is, zelfs met chocola in je hand, een bitterzoete conclusie.