Gerijpt

In 1984 kreeg ik hem in handen. Waarschijnlijk na afloop van een kerstborrel of iets dergelijks. Ik weet het niet eens meer; zo lang geleden. En al die tijd heeft hij me niet los kunnen laten. Ik was helemaal geen kenner op dat gebied maar de vormgeving stond me wel aan. “Je moet toch ergens mee beginnen”, dacht ik toen, “wil je na verloop van tijd kunnen zeggen: wie wat bewaart die heeft wat.” Ik heb hem weggelegd in een donker hoekje van de kelder op een daartoe aangeschaft rek. Hij moest liggen want de kurk mocht niet uitdrogen, dat had ik wel begrepen. Ik zou hem bewaren voor een speciale gelegenheid. Een romantische avond bij de open haard, elkaar lieve woordjes influisterend en proostend op de veelbelovende toekomst.
Af en toe nog wel eens afgevraagd of het juiste moment aangebroken was: “Nee, nog even bewaren, wordt hij vast nog lekkerder. Bovendien, zo’n fles loopt niet weg en eet ook geen brood.” Na verloop van tijd begon ik aan hem te hechten; die ouwe fles tussen al die nieuw aangeschoven jonge deernen. Dus bij elk geschikt moment stond ik weer in de kelder in dubio: “Zal ik hem pakken? Nee, andere keer maar.” En dan hadden we toch nog een gezellig avondje met een fles wijn van de Aldi.

Jaren gingen voorbij, geschikte momenten werden spaarzamer en al bijna uitgesloten. Ene lief ging, andere kwam; de fles bleef onaangeroerd. De gedachte kwam bij me op dat hij nu wel tot azijn verworden zou zijn. Er zijn maar weinig wijnen die je zo lang kunt bewaren wist een kenner mij te vertellen. Het gaf eigenlijk wel een vertrouwd gevoel; die ene fles die ook alles heeft meegemaakt. Een soort verbondenheid. Die kon toch niet bedorven zijn? Of misschien juist wel!

Het moment lijkt aangebroken; krat bier is op en ik heb geen zin om een nieuwe te halen. Geen romantisch samenzijn maar waarschijnlijk kan ik de inhoud toch direct de gootsteen in mieteren. Ik daal af in de donkere kelder en zoek tussen neerhangend spinrag naar het vergeelde etiket om hem van zijn eeuwige rustplaats te verlossen. Een euforisch gevoel maakt zich van mij meester alsof ik de verboden schat gevonden heb. Na een diepe zucht blaas ik de dikke laag stof de schemerige ruimte in. Koplampen van een net passerende auto kijken nieuwsgierig door het kelderraam naar binnen en bundelen de neerdwarrelende stofdeeltjes tot een macaber lichtgevend gordijn. Hoestend en proestend verlaat ik de gewelven van mijn huis.

Ik draai de kurkentrekker erin. Dat gaat nog soepeltjes ook! Kijk, da’s nou het voordeel van liggend bewaren. Met een hevelende beweging trek ik langzaam de kurk uit de fles……plop.
Spannend hoor, zou het nog te drinken zijn? Langzaam beweeg ik de flessenhals tot onder mijn neus. Ik trek alvast een vies gezicht voor als de azijndampen mijn neusvleugels samen zullen trekken. Er gebeurt niets; ik ruik gewoon wijn. Ik heb me wel eens eerder laten bedotten door zo’n fles dus deze keer ben ik erg op mijn hoede. Ik giet voorzichtig een scheutje in een longdrinkglas want de wijnglazen zijn inmiddels allemaal gesneuveld. Nog even onder de neus houden en het aroma opsnuiven zoals het een goed wijnkenner betaamt, een eerste nip………heerlijk! Een evenwichtig boeket, zeker nog niet vermoeid en een prettige afdronk, om het zo maar eens te zeggen.
Mijn leesachterstand op CX inhalend maak ik met plezier deze fles in mijn eentje soldaat. Niet zonder een zeker schuldgevoel. Nieuwsgierig geworden wil ik toch nog maar even op internet zoeken:

Chateau Bel Air De Cazevert – Bordeaux – 1983 – € 54,17

Ai, niet alleen de wijn is inmiddels gerijpt. Ik had beter nog even kunnen wachten tot de tijd er ook rijp voor is!