Gestolen horloge

Woensdag: onbekende tijd

Het was erg gezellig in het café. Het rook er naar drank en vulde zich met mensen die hoogstwaarschijnlijk gegronde redenen hadden om rond dit tijdstip aanwezig te zijn. Welke dit waren interesseerde mij iets minder. Ik zat verveeld aan een tafel en ving een gesprek op tussen drie mannen van in de veertig. De ene man merkte op dat het lekker weer was. De andere man concludeerde dat dit waar was. De derde man vond ‘weer’ een overschat fenomeen. Dit gesprek had potentie, maar waarschijnlijk moest er meer drank vloeien voor enige diepgang. Binnen twee uur lallen ze waarschijnlijk over hun relationele problemen en andere frivoliteiten. En binnen drie uur liggen ze gezamenlijk op de vloer te huilen. Dat beeld emotioneerde mij enigszins. Ik kreeg ondertussen zin om te gaan huppelen in een idyllisch weiland gevuld met paardenbloemen. Maar er was geen weiland in de buurt, en de enige paardenbloem die ik zag, stond in het café op een met bloed gemengd schilderij. Ik wist niet of dit postmoderne kunst was, of de resultaten van een uit de hand gelopen vechtpartij. Waarschijnlijk het laatste. De flipperkast die onder het schilderij stond was namelijk ook besmeurd. En als er ook al zoiets bestond als een postmoderne flipperkast was het einde daadwerkelijk zoek.

Ondertussen had ik mijn horloge nog steeds niet terug. Waar bleef Xavier? Oké, ik had dan wel het bed gedeeld met zijn vriendin, maar om dan vervolgens mijn horloge te stelen vond ik een buitenproportionele payback. Het horloge had voor mij namelijk emotionele waarde. Ik had hem op de kermis gewonnen tijdens een potje grijpen. Als bonus zat er ook nog kauwgom in. Straks heeft dat minkukel die ook nog opgekauwd. Wat een ellende. Bovendien hadden we het bed alleen maar met een zaag gedeeld om ruimte te besparen. Dat hij ‘het bed delen’ gelijk associeerde met seks was niet mijn probleem maar die van een op seks beluste maatschappij. Ik wilde wel graag weten hoe laat het was. Hij zou om vier uur komen. Ik kon het aan die mannen vragen, maar voor je het wist zat ik verwikkeld in een debat over bonsaiboompjes. Aan de bar stonden gelukkig ook nog twee adolescente dames met elkaar te praten. Een had blond haar en een groot horloge om. Zonder kauwgombal erin weliswaar, maar een kniesoor die daar op lette. En ik.

Ik heb drie opties, zo dacht ik bij mezelf. Een: ik loop naar haar toe, ik glimlach en vraag hoe laat is. Twee: ik leid haar af en steel haar horloge. Drie: ik loop haar kant op en kijk, zonder dat ze het merkt, stiekem op haar horloge. Ik koos voor optie drie. Die leek me het minst ongemakkelijk. Ik stond naast haar en deed alsof ik drinken ging bestellen. Ze praatten vol enthousiasme over haver voor paarden. Het blonde meisje wapperde te veel met haar armen om een goed zicht op de tijd te krijgen. Ik had mijn lenzen in moeten doen; maar wie verwachtte nu wapperende mensen in het café? Ze was eindelijk even uitgewapperd. Met gevaar voor eigen leven zakte ik door mijn knieën en kreeg het horloge vervolgens vol tegen mijn muil aan. Dit deed pijn. Ze keek me minachtend aan. In de volksmond zou dit in potentie een ongemakkelijke situatie kunnen worden genoemd. Ik liep met bebloede mond terug naar mijn tafel. Een horloge met kauwgom erin had de pijn wellicht kunnen verzachten. Dit was allemaal de schuld van Xavier. Als hij straks binnenkomt flikker ik hem over die postmoderne flipperkast heen. Als ik durf. Een tijdje later kwam hij eindelijk binnen. ‘Hoi, goed je te zien!’ zei ik.