De pas gekochte hoekbank in de kamer van mijn vriendin kijkt ons al de hele dag uitdagend aan. De elegantie, stoffen bekleding en zachte sierkussentjes zorgen ervoor dat tv kijken een comfortabele aangelegenheid is geworden. We kijken naar Temptation Island, waar geile mannen zich zonder enige vorm van verzet laten verlijden door nepborsten en navelpiercings. Het programma heeft alles wat ik op een doordeweekse avond wil zien: drama. Het legt de zwakheden van de mens pijnlijk bloot, snijdt de ongemakkelijk aan en biedt genoeg stof voor een uitgebreide analyse.
Het mooie aan Temptation Island, naast de rondvliegende borsten en ontblote sixpacks, is dat het ons afleidt van de alledaagse problematiek. We hoeven even geen kant te kiezen in het vluchtelingendebat, te rouwen om Brussel of te strijden voor Afrika. Ik vermijd programma’s als DWDD en Pauw en Witteman, waar voor de zoveelste keer de verdeeldheid van de Nederlandse bevolking wordt aangehaald tijdens een verhitte discussie.
Ik zie onze problemen, maar laat ze liever van me afglijden. Ze zijn onderweg naar mijn hersenen, klaar om een positie in te nemen, maar net voordat ze hun bestemming bereiken rijd ik ze van de weg. Voordat het zich kan nestelen, zorg ik dat ik het nestje vernietig. Verpulver. Wat niet weet, wat niet deert, denk ik dan. Ik hoef geen negatieve gedachtes, prangende vragen en slopende kwesties in mijn hoofd. Geen slapeloze nachten over het Oekraïnereferendum, eventuele aanslagen in Nederland of het opraken van fossiele brandstoffen. Ik wil naar bed gaan en nadenken over met wie ik liever een kop koffie zou willen drinken: Mila Kunis of Jennifer Aniston.
Soms voel ik me schuldig. Ben ik te koud? Is er tijdens mijn geboorte wat mis gegaan bij de installatie van empathie? Maar ik heb besloten om me te storten op de kleine dingen in het leven. Welke sneakers doe ik aan? Welke bloemen zou mijn vriendin mooi vinden? Doe ik vandaag paté of kaas op mijn boterham? Zouden De Toppers ooit nog bij elkaar komen? Alledaagse dingen maken het leven mooi. Alledaagse dingen, die de echte zorgen ontnemen, en van zorgeloze dingen zorgen maken. Je van de domme houden is nog nooit zo mooi geweest. Het is niets meer dan glijmiddel voor ons brein, die alle zorgen van ons af laat glijden. Het geluk is met de dommen, en ik zoek naar geluk.
10 reacties
StreekSteek · 4 april 2016 op 13:48
Als ik je vriendin was, zou ik je de verdere toegang tot de bank, het huis ontzeggen en mezelf ontzeggen. Ik heb genoeg aan een afstandbediening vol glijmiddel.
Esther Suzanna · 4 april 2016 op 13:54
Wel heel herkenbaar wat je schrijft. Mensen als jij zijn er veel van en ik kan je geen ongelijk geven. Je moet het maar kunnen. Ik kan het niet.
De wereld zou een betere plek kunnen worden als iedereen ‘het’ zo deed. Aan de andere kant is dat een illusie en als iedereen dus ‘niks’ doet, zijn ogen sluit, dan blijft alles dus voortschrijden in desastreuze richting. Mooie Column. Eerlijk en moedig dus eigenlijk. Pfff…lekker tegenstrijdig hè… 🙂
Snarf · 4 april 2016 op 17:57
Niet mijn wereld … maar goed beschreven hoe jij in het leven staat. Gewoon doorgaan met columns!
Mosje · 4 april 2016 op 18:06
Ik bespeur genoeg ironie in je stukje om te geloven dat je het maar niks vind, die platte tv-programma’s.
Maar mocht ik het verkeerd proeven, dan heb ik medelijden met de hoekbank van je vriendin
tomgrosfeld · 4 april 2016 op 19:17
Dat heb je goed geproefd, mosje!
Meralixe · 4 april 2016 op 20:20
Ach, ik ben er mij al JAREN terdege van bewust dat de duizenden prikkels die me binnen het bestek van enkele uren bereiken dan toch van invloed zijn op mijn totale gedrag. Hij (zij) die denkt dat het nog wel meevalt kan er behoorlijk naast zitten.
Ja, enkele met ironie beladen columns met de goedkeuring (en herkenbaarheid) van de lezers kunnen je misschien eventjes minder eenzaam maken.
Ik weet het, dit is geen gemakkelijke reactie. Zap maar weg.
Mien · 4 april 2016 op 20:28
Verlijden zegt genoeg. Een nieuw woord dat jouw column perfect verwoordt. Wel voorzichtig zijn met de ironie. Het is en blijft een valkuil. Ha, ha. Goede column wederom.
arta · 4 april 2016 op 20:47
Goede column, Tom!
Hele volksstammen hebben blijkbaar overdag zoveel prikkels te verwerken dat hersenloze onzin het enige is dat ze ’s avonds nog kunnen verteren, denk ik. Niks mis mee.
pally · 5 april 2016 op 18:24
Tja , weg van alle problemen en je vermaken met onzinprogramma’s. Het zal zeker een manier zijn om te overleven. Ik kan het niet, maar veroordeel het ook niet. En alle leed dat te zien is ‘consumeren’? Nee, dat red (en wil) ik ook zeker niet. Doseren misschien?
Goede column
Odette · 6 april 2016 op 09:46
Verlijden is denk ik verleiden. (volgens de kranten ben ik een naar mens, wanneer ik schrijffouten verbeter maar dat moet dan maar).
Ik snap je punt. De overload aan wereldproblemen plus een pakket personen in een torentje die de boel in de war schoppen in plaats van tijdig bijsturen. Het is veel prettiger om de wereld wat te verkleinen, in je leesstoel of op de fiets, op zoek naar paardenbloemen.