Global Warning

Ik maak me sinds kort zorgen om het broeikaseffect, oftewel Global Warming, wat een veel hippere term is. “Broeikaseffect” klinkt net als “ozon” heel erg jaren negentig.

Ik wist natuurlijk wel dat het effect bestond, maar het was zo’n woord dat ergens in mijn achterhoofd rondzong op laag volume, net als woorden als vergrijzing en economische crisis of een liedje dat je hebt opgepikt in een bouwmarkt. Zaken waar je het wel over hebt, maar die je toch niet echt op jezelf betrekt. “Lekker weertje hè, voor de tijd van het jaar?” zeg je argeloos nog geen vijf minuten nadat het onderwerp klimaat kort en gewoontegetrouw z’n plicht heeft gedaan in een semi-geëngageerd gesprek.

Wat ik eigenlijk bedoel is dat ik me sinds kort zórgen maak om het broeikaseffect a.k.a Global Warming. Iedereen lijkt zich ergens zorgen om te maken en ik wil niet achterblijven.

Het besef dat de wereld en ik geen gescheiden eilanden zijn drong recentelijk met enige vertraging door en nog niet eens onder invloed van de klimaattop of een beteuterde ijsbeer. It got personal.

Ik had een mug in mijn kamer en zag een narcis op facebook. Op 15 december. De mug was een beetje een slome duikelaar, maar toch, he survived.

Acuut drong zich een beeld op van tig miljard mensen op de aarde tegen elkaar geplakt in een hete kas en dacht ik bij mezelf dat dat nog weleens vervelend zou kunnen worden. Er is immers geen uitweg. Behalve dan misschien voor miljardairs die zichzelf in een capsule naar de maan laten schieten.

Het beeld kwam uiteraard op een unheimisch tijdstip in een wakker donker en had daardoor al te meer effect. In dit donker heb ik onder meer gedacht dat ik ongeneeslijk ziek was, er werd ingebroken, er iemand dood was, de buurman een terrorist is (dit dacht ik half november) en mijn collega’s me niet aardig vinden. Sommige dingen bleken waar.

Een onbehaaglijk gevoel van urgentie bekroop me en ik moest me bedwingen om niet obsessief afval te gaan zitten scheiden midden in de nacht.

Ik weet wel dat er wetenschappers zijn die tegen de klimaathysterie ingaan met de theorie dat de veranderingen een natuurlijk verloop zijn in de geschiedenis van de aarde, (hete periodes afgewisseld met ijstijden etc.) maar om nou een handje te gaan helpen om de aarde zo snel mogelijk onleefbaar te maken voor het menselijk ras..

Er is genoeg invloed uit te oefenen.

De wereld is niet dáár maar hìèr. HIER doen we het, maken we het. We zijn allemaal verantwoordelijk. Alle tig miljard. In onze huiskamertjes, in de winkels waar we boodschappen doen, het werk dat we betrekken, in de gewoontes die we hebben, de uitjes die we maken, het transport en de diensten die we gebruiken, de dingen die we eten, dragen, weggooien.

Ik heb mijn verantwoordelijkheid steeds uitgesteld concludeerde ik beschaamd. Ik word ook een beetje duizelig van die verantwoordelijkheid. Maar de tijd raakt op. We moeten het nú doen. En dat geldt voor veel dingen.

De aarde zou misschien beter af zijn zonder ons, maar zijn wij beter af zonder de aarde?