God is groot!

‘Bismillah hir Rahmani hir Rahim’

“Mij krijgen jullie niet klein!” Met het zacht glooiende landschap uit mijn jeugd op mijn netvlies, het zaaien van de gewassen, de oogsten, de dorpsmeisjes dansend tijdens het oogstfeest, mijn moeder die de heerlijkste gerechten bereidde… Oh, wat miste ik haar toen ik naar de grote stad gestuurd werd, nadat mijn vader me zó mishandeld had, dat mijn oom besloot de opvoeding over te nemen. Wel kreeg ik daar de kans om te gaan studeren, wat mij in het boerengehucht nooit gelukt zou zijn. Het gaf me ambities om in een partij te treden, die destijds nog niet bekend was. Ik was nog geen twintig toen deze partij een coup-poging deed. Het mislukte helaas, maar dat maakte geen eind aan mijn ambities. Ik gunde het onze tegenstanders niet, toen het hen wel lukte twee jaar later, dus besloot ik de nieuwe premier uit de weg te ruimen.

Het lot was mij helaas niet gunstig gezind: de aanslag werd verijdeld, en ik belandde in de gevangenis en werd ter dood veroordeeld. Mijn partij liet me natuurlijk niet in de steek en ik kreeg de kans te vluchten naar een bevriend buurland. Toen mijn geliefde partij, vijf jaar later, aan de macht kwam, keerde ik terug naar mijn geboorteland. Mijn edele taak was tegenstanders van het regime te verhoren en te martelen tot ze uiteindelijk alles toegaven wat waar of niet waar was. Ik was er goed in.

“Mijn vrouw en kinderen, ook zij zijn in mijn gedachten”. Enkele ervan heb ik overleefd. Ik kon het aan, gehard door het leven. In 1970 werd ik heerser van het door mij zó geliefde land. Iedereen die mij een strobreed in de weg legde werd mijn willoos slachtoffer. Ik loog nooit over mijn moorden, gaf het openlijk toe: ”Wat verwacht je dan dat ik doe, als zij tegen mijn bewind zijn?” Wel ben ik benieuwd hoe mijn God tegenover mijn manier van regeren staat.

Chemische wapens heb ik gebruikt in mijn strijd. Nergens in de heilige boeken stond dat deze niet gebruikt mochten worden, dus achtte ik het geoorloofd. Ook oorlogen tegen de “bloedhonden”, zoals ik mijn Westerse tegenstanders liefkozend noemde, ging ik niet uit de weg. ‘De moeder aller oorlogen’ werd gewonnen in 1991. Al riep de rest van de wereld dat ik verloren had: ik wist wel beter. Ook mijn volk stond vierkant achter me.

Na de tweede oorlog tegen de kefir (ongelovige honden) in 2003, werd ik gedwongen te vluchten. Vanuit mijn schuilplaats in ad-Dawar zag ik, via de media, mijn eigen volk al mijn standbeelden neerhalen. Dat deed pijn, het was mijn volk. Het waren mijn onderdanen die bevangen waren door de Westerse koorts. Opgelucht was ik bij mijn arrestatie op dertien december 2003.

Mijn berechting deed mij niets. “Mijn enige rechter is mijn God, die ik spoedig in zijn ogen zal kijken om mijn lot te ondergaan”.
Er wordt afgeteld. Ik voel het hout onder mijn voeten verdwijnen, terwijl de druk om mijn nek toeneemt.

Allah Akbar!