Zijn hoofd draait rond. Hij zet een stap en duwt zijn karretje een halve meter vooruit. Zijn hoofd draait rond. Elke keer weer. Het kost hem moeite. Ik zie hem vaak strompelen, over de Laan der Hoven heen. Meestal voel ik mijzelf schuldig, zonder precies te weten waarvoor. Misschien omdat ik zonder handicap minder onderneem dan hij , wat dan mijn beperking is. Misschien is het omdat ik dan te dicht bij hem ben. Omdat ik bijna voel hoe zwaar zijn passen zijn. Omdat iets pas tastbaar wordt wanneer je het bijna kunt aanraken.
Ik bewonderde de openingsceremonie van de Paralympics vannacht. De sfeer was geweldig. Verzamel een groep spastische sporters en reken maar dat er met vlaggetjes gezwaaid gaat worden. Kameroen kwam limbodansend binnen, Chamillionaire pompte uit de speakers toen Jamaica naar binnen rolde. De camera werd gericht op de IOC-voorzitter. Hij keek zoals onze koning keek naar de Jostiband. Een mix van medelijden en ongemakkelijkheid. Ik kende die blik.
Ik heb hem één keer aangekeken. Net iets te lang keek ik zijn kant op. De pijn zat hem voor ons beiden in het onverwachte. Het was niet zijn schaamte over zijn handicap, maar mijn onvermogen om daar mee te handelen. Wij vinden ze niet normaal. Onze blade babe heet ook alleen maar zo vanwege het laatste. Ik las op Google dat Marlou 169 centimeter meet en vroeg mijzelf af of dat met of zonder protheses is. Wij vinden ze niet normaal.
De mens haat soortgenoten die niet gemiddeld zijn. Het zoeken van veiligheid in de marge; een paradoxaal fenomeen in dé eeuw van de individuele ontplooiing. Fuck het gemiddelde, ik wil uitschieters zien. Hoog én laag. Het laat me verschillen beseffen, vergroot prestaties, maar verrijkt ons bovenal met het inzicht dat zonder deze uitschieters niemand zou zijn wie hij werkelijk is. Per slot van rekening is het gemiddelde slechts een verzameling van alles dat afwijkt.
7 reacties
Mien · 12 september 2016 op 17:15
Mooie titel en goed stukje dat tot nadenken stemt. Voor mij mag de hele wereld er Felliniaans uitzien. Mooi in lelijkheid en omgekeerd. Doorsnee is vaak saai. Eens met je betoog(je).
StreekSteek · 12 september 2016 op 17:16
Individuele ontplooiing of individualisering in het algemeen is geen synoniem voor acceptatie van verschillen. Het individu wordt het gemiddelde, niet van de groep maar van zichzelf. Daarbij is middelmatigheid ernstiger dan gemiddeld zijn. Maar de waardering hoort zonder waardeoordeel gevormd te worden. Als je dat bedoelt, ben ik het met je eens; maar ik weet dat niet zeker.
JC · 12 september 2016 op 17:33
Het één staat niet gelijk aan het ander, maar hoort in mijn beleving wel een oorzaak-gevolg relatie te hebben. Een mens ontwikkelt zich als individu, en maakt zich daardoor steeds meer los van de algehele opinie én de door zijn omgeving gevormde overtuigingen. Dit zorgt voor een bredere ‘helikopterview’ die het inleven in minderheden, ‘de afwijkingen’, makkelijker maakt.
Het is overigens allereerst interessant om de begrippen ‘individuele ontplooiing’ en ‘individualisering’ tegen elkaar af te zetten. Het eerste is, door alle beschikbare kennis, een stuk makkelijker geworden tegenwoordig. Maar dat betekent niet dat veel mensen daar ook echt mee bezig zijn. Individualisering daarentegen, zie je overal. Bankieren, datingsites, de aanhef in teksten: alles is aan te passen op je eigen wensen, om de mens het gevoel te geven dat hij controle heeft. Dit heeft echter weinig meer te maken met de daadwerkelijke ontwikkeling van het individu.
NicoleS · 12 september 2016 op 17:53
Elk individu maakt deel uit van het geheel. Maar wel zijn allen uniek. Prachtig toch. Mooi geschreven JC
Meralixe · 12 september 2016 op 17:55
’t Is warm buiten…
Zware kost bij dit weer.
Als je bedoeld dat er dan toch iets onwennigs is als ‘normaal’ geconfronteerd wordt met ‘abnormaal’ dan kan ik je wel volgen. Dan is het de kunst ‘normaal zo breed mogelijk te zien.
Daar wringt mijn schoentje enorm.
van Gellekom · 12 september 2016 op 18:05
Met Mien eens
Antonia · 12 september 2016 op 18:12
Normaal bestaat niet. Hoe de koning staart naar de Jostiband heeft misschien meer te maken met de grenzeloze beperking van het fenomeen ‘monarchie’ dan met het geduldig koninklijk glimlachen zelf tijdens de rotherrie van de genoemde band. De IOC-voorzitter zou naar mijn smaak gewoon trots moeten kijken… maar ja, normaal bestaat niet. Inspirerend pleidooi.