Grootheidswaanzin, ode aan de eiertoevoegers…

Ach, dat het met België niet goed gaat, dat weten ze zelfs al in America. Met 541 dagen recordhouder wat betreft stuurloos zonder regering aanmodderen, laatst als trieste ‘fossiel van de dag’ openlijk belachelijk gemaakt op de klimaatconferentie te Parijs, nu onderdakverlener aan IS strijders die van Molenbeek, profiterend van de totale chaos van het politie en justitieapparaat, hun hoofdkwartier hadden gemaakt.

Staatsschuld, meer dan 412 miljard euro. En lezer, elke seconde komt er ongenadig tergend dreigend 507 euro bij. Ik reken het u even voor. Als je drie minuten van je kostbare tijd aan deze column spendeert dan is België alweer 91 260 euro armer. Gigantisch alarmerend!

Maar ja, dat is toch eigen schuld dikke bult? Wat een jarenlange lamentabele kortzichtige samenleving! Tuurlijk zijn er dingen die er onvermijdelijk moeten zijn. Neem bijvoorbeeld de scholen. Zonder degelijk onderricht is een land uiteraard ten dode opgeschreven maar op de keper beschouwd draagt het onderwijs niets toe aan het BNP en de er bij aansluitende welvaart. Meer zelfs, het zijn zware onkosten voor de samenleving.

En dan begint het… Gans het politiek geklooi, burgervaders met bijhorende secretaresse, kinderen en ouderen, reeds gezegd, het onderwijs, de ziekenzorg, de stratenmaker, de ordehandhaver, de vuilniskar, een ellenlange lijst van niet productieve sectoren komt onherroepelijk terecht bij de afdeling onkosten. Zelfs vele zogenaamde positieve bedrijven ontsnappen niet aan deze denkpiste. Een fabriekje van ik zeg maar wat, verkeersborden, kan bij nader inzien aan de verkeerde kant terecht komen van mijn genadeloze analyse ten aanzien van wat nu werkelijk geld in ’t laadje zou moeten brengen.

Gelukkig was ik jarenlang werknemer in een kleine speculoosfabriek waar ik, en met mij mijn eigenwaarde, ontsnapte aan bovenstaande beredenering. Er werden grondstoffen aangekocht en via het productieapparaat kreeg men een meerwaarde. Er was winst. Ik was er verantwoordelijk voor het toedienen van de eieren, één der belangrijkste onderdelen van de speculoos. Geen eieren, geen speculoos. Veertig jaar dienst kunnen omgerekend worden in een gigantische eierkoek. Ik heb het bijgehouden, is het mogelijk dat mijn 18 421 617 eieren die ik er gebroken heb zonder meer kunnen neergeschreven worden in het Guinness Book of Records?

Er was een minpunt aan mijn bedrijf. Als ik ook daar het boeltje tot op het bot fileer kom ik bij de volgende berekening. De drie bazen en hun respectievelijk lieftallig vrouwtje, de vijf afdelingshoofden, de dienst verkoop, de kuisploeg, de heftrukvervoerders en dergelijke maakten wel deel uit van het personeel maar werkten niet daadwerkelijk mee aan het product. Schieten over, de meelmengers, de eiertoevoegers en aan de andere kant van de oven, de dienst verpakking.

Die inpaksters daar kunnen we zeer kort over zijn. Het waren met zijn allen vrouwen die meestal halftijds werkten en om de haverklap in zwangerschapsverlof verkeerden. En, nu nog herinner ik me hun geweeklaag over te snel voorbij glijdende koekjes op de productieband. Koekjes die niet bijtijds weg genomen worden komen in een bak terecht om zich dan in een later stadium andermaal bij de meelmengers tot deeg te laten verwerken. Zonder meer twee keer werk dus, het was een zich steeds herhalende verliespost.

Die meelmengers waren werknemers van het harde soort. Enkele heethoofden zwaaiden bij het minste ongenoegen met dreigementen als staken en werk neer leggen. Ik heb het indertijd meegemaakt. “Er is veel stof meneer, we willen ons drie keer daags gaan douchen en om het uur buiten een sigaretje opsteken.” Allemaal gunsten die ze stapsvoetsgewijs verkregen hebben. En nóg was er bij deze mensen een buitensporig ziekteverzuim. Te talrijke keren moesten wij eiertoevoegers bijspringen en ons te pletter werken om het boeltje draaiend te houden.

Zeven eiertoevoegers deden toen het bedrijf functioneren. Twee er van waren pure stresskonijnen die het meerdere keren niet meer zagen zitten. Gevolg… langdurige afwezigheid en Meralixje mocht overuren kloppen. Van de vijf overschietenden was er dan nog eentje die categoriek weigerde ook maar één keer bij te springen. Maar vier mensen hoorden dus bij een harde kern met een passend verantwoordelijkheidsgevoel.

Een dergelijk kaliber van ongebreidelde werkkracht en doorzettingsvermogen is nu nog maar zelden waar te nemen daar onder meer ook ik in een pensioengerechtigde situatie ben gekomen. Waren er maar meer zoals ik, het land zou wel draaien…