Haan

Vandaag vertel ik jullie iets over een quantummecanicus. Zijn naam was Haan. Dat is best een rare naam, maar het zat zo, hij leek erg op een haperende haan en door al het gehaper waren alle bolbewoners hem zo gaan noemen. Niemand op onze aarde kon zich zijn echte naam nog herinneren eigenlijk.

Haan stotterde hevig en hij leek maar niet verder te komen dan die eerste klank. Het was best zielig, maar zeker ook irritant, vooral omdat hij door de macht der gewoonte elke dag om vier uur in de ochtend begon met haperen. Waarschijnlijk verwachten jullie, dat hij probeerde kukeleku te zeggen, maar niets was minder waar.

Deze quantummechanicus begon de dag zo vroeg, omdat hij probeerde te mediteren. Dat lukte gewoon niet zonder geluid, omdat hij iets heel belangrijks probeerde te zeggen tegen de mensen, de dieren en alle bolbewoners eigenlijk. Haan wilde hen laten ontwaken, maar elke dag opnieuw had hij het gevoel, dat hij slechts een eenzame hapering in het heelal was.

In de quantummechanica is het heel gewoon, dat deeltjes op meerdere plaatsen tegelijk zijn. Dat lijkt onbegrijpelijk en dat is het ook. De natuur lijkt op extreem kleine schaal heel andere wetten te volgen, dan in de wereld waaraan we gewend zijn… of misschien ook wel niet, maar dat is nog niet helemaal duidelijk in die wetenschap.

Mensen proberen het gedrag van quantumdeeltjes te begrijpen, maar als je jezelf als levend wezen vergelijkt met een quantumdeeltje, dan vraag je je natuurlijk af, hoe het bestaat… je kunt toch zelf ook niet op twee plekken tegelijk zijn? Of kan dat misschien toch stiekem wel?

By the way, dit verhaal heb ik natuurlijk niet zelf bedacht, het was er al, op meerdere plaatsen en op soortgelijke momenten. Dat dit verhaal niet geschreven zou zijn, dat kon dus echt niet, dat was wat mij betreft onvoorstelbaar, dat snappen jullie wel, neem ik aan.

Wat Haan doelloos haperde was, dat mensen niet alleen maar goed of  slecht zijn. Ze zijn niet alleen zwart, of alleen maar wit, enkel pacifist of enkel warrior.

Op hetzelfde moment – waarop Haan tegelijkertijd mediteerde op niks en zich ook bezig hield met Big Questions – dacht een andere manifestatie van Haan, namelijk zijn Hen, aan een Ei dat dringend moest worden gelegd. Ze wilde graag even overleggen met Haan, over de naam die het nieuwe ei zou gaan dragen. Dat vond ze wel zo praktisch.

Haan kwam niet verder dan zijn gewoonlijke gehaper, maar in een blik van hun verstandhouding was het duidelijk – Paradox.

Wat een prachtige naam, sprak Hen ontroerd. Hun gedachten waren op twee plekken tegelijk tussen de veren. Haan gaf haar een knipoog en schuurde schor weer iets onverstaanbaars.